Przejdź do zawartości

Klaudiusz de Guise

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klaudiusz de Guise
Ilustracja
Herb
Rodzina

Gwizjusze

Data i miejsce urodzenia

20 października 1496
Condé-sur-Moselle

Data i miejsce śmierci

12 kwietnia 1550
Joinville

Ojciec

René II Lotaryński

Matka

Filipa z Geldrii

Żona

Antonina de Bourbon-Vendôme

Dzieci

Maria de Guise
Franciszek
Charles

Klaudiusz Lotaryński, fra. Claude de Lorraine (ur. 20 października 1496, w Condé-sur-Moselle, zm. 12 kwietnia 1550, w Joinville) – pierwszy książę de Guise w latach 1528–1550.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był drugim synem René II, księcia Lotaryngii. Wychował się na francuskim dworze królewskim Franciszka I Walezjusza. W wieku 17 lat poślubił Antoninę de Burbon-Vendôme (1493–1583), córkę Franciszka – hrabiego Vendôme, i tym samym zawarł ważne przymierze francusko-lotaryńskie.

Klaudiusz wsławił się podczas bitwy pod Marignano, w 1515, ale długo leczył swoje 22 rany, które odniósł w tej bitwie. W 1521 walczył pod Fuenterrabia, a Ludwika Sabaudzka przedstawiła zdobycie miasta jako jego zasługę. W 1523 został mianowany zarządcą Szampanii i Burgundii, po porażce wojsk cesarskich pod Neufchâteau. W 1525, pod Lupstein (niedaleko Saverne), Klaudiusz zniszczył armię chłopów z wojny chłopskiej, która maszerowała na Lotaryngię. Po tym jak Franciszek I powrócił z niewoli, w 1528, Klaudiusz został mianowany księciem de Guise, mimo że do tej pory tytuł księcia przysługiwał jedynie członkom rodziny królewskiej. Później Gwizjusze jako młodsza gałąź domu lotaryńskiego i dynastii andegaweńskiej, domagali się pierwszeństwa przed burbońskimi książętami de Condé i de Conti.

Pretensje i ambicje Gwizjuszy spowodowały niechęć Franciszka I, jednak nagradzał ich za pomocą znacznych podarunków – ziemi lub pieniędzy. Klaudiusz jeszcze raz wsławił się na polu bitwy – w kampanii luksemburskiej w 1542.

Potomstwo Klaudiusza i Antoniny

[edytuj | edytuj kod]