Przejdź do zawartości

Kauhsen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kauhsen
Pełna nazwa

Willi Kauhsen Racing Team

Aktywna

1971–1979

Siedziba

RFN

Ważni ludzie
Założyciel

Willi Kauhsen

Kierowcy

Gianfranco Brancatelli

Inne
Debiut

Grand Prix Hiszpanii 1979

Ostatni wyścig

Grand Prix Belgii 1979

Willi Kauhsen Racing Team – były niemiecki zespół wyścigowy założony przez Williego Kauhsena w 1971 roku. Zespół uczestniczył w takich seriach jak Interserie, Mistrzostwa Świata Samochodów Sportowych czy Formuła 2. W 1979 zespół wziął udział w dwóch Grand Prix Formuły 1, do których się nie zakwalifikował i po których został rozwiązany.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Założycielem zespołu wyścigowego był niemiecki właściciel firmy transportowej, Willibert "Willi" Kauhsen z Eschweiler. W latach 1963–1974 Willi Kauhsen regularnie uczestniczył w wyścigach samochodowych, odnosząc kilka sukcesów, między innymi mistrzostwo European Touring Car Championship w 1967 roku[1].

Pod koniec 1971 roku Kauhsen utworzył swój zespół i nazwał go Willi Kauhsen Racing Team[2]. Wtedy też od Jo Sifferta zakupił Porsche 917/10, które w 1972 roku wystawił w Interserie, samemu będąc kierowcą[2]. W 1972 roku Kauhsen zwyciężył w jednych zawodach w tej serii, a sześciokrotnie był drugi[3]. W 1973 roku w Interserie Kauhsen zwyciężył dwa razy[4], a w 1974 – raz[5].

Po 1974 roku Alfa Romeo zrezygnowała z uczestnictwa w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych. Jednakże Kauhsen zaoferował tej firmie, że użyje modelu Alfa Romeo Tipo 33 w tej serii w 1975 roku. W rezultacie otrzymał trzy Alfy Romeo Tipo 33 za darmo i wystawił swój zespół w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych. Kierowcami w jego zespole byli Jacky Ickx, Arturo Merzario, Derek Bell, Henri Pescarolo i Jacques Laffite. Ze wsparciem finansowym Campari i Redlefsen zespół Willi Kauhsen Racing Team wygrał mistrzostwa tej serii w 1975 roku[6].

Formuła 2

[edytuj | edytuj kod]

W 1976 roku Kauhsen postanowił wystawić zespół w Formule 2. Samochody, napędzane silnikami Hart, były zakupione od firmy March. Kierowcami zespołu Kauhsen byli Niemiec Klaus Ludwig oraz Brazylijczyk Ingo Hoffmann. W klasyfikacji kierowców Ludwig był sklasyfikowany na trzynastym, a Hoffmann na czternastym miejscu[7].

Po 1976 roku Kauhsen zrezygnował z samochodów March i zakupił samochody Elf-Renault 2J; na jednym z takich samochodów Jean-Pierre Jabouille został mistrzem Formuły 2 w sezonie 1976[8]. Na sezon 1977 Kauhsen zatrzymał w zespole Klausa Ludwiga, natomiast Hoffmanna zastąpił Michelem Leclèrem[8]. Jednakże Hoffmanna w dalszej części sezonu zastępowali José Dolhem, Vittorio Brambilla i Alain Prost[9]. W połowie sezonu Ludwig opuścił zespół[9].

Samochód okazał się niekonkurencyjny, a modyfikacje dokonywane w trakcie sezonu przynosiły skutki odwrotne do zamierzonych, toteż kierowcy Kauhsena nie zdobyli ani jednego punktu, mimo faktu iż w pierwszym wyścigu sezonu Leclère zdobył pole position[9].

Po sezonie 1977 Kauhsen wycofał swój zespół z Formuły 2, pragnąć zadebiutować w Formule 1.

Formuła 1

[edytuj | edytuj kod]

Ponieważ Willi Kauhsen chciał wprowadzić swój zespół do Formuły 1 już w sezonie 1978, nie miał czasu, by wybudować własny samochód. Z tego powodu był zainteresowany zakupem samochodu Kojima[8]. Samochody Kojima startowały w Formule 1 dwukrotnie. W Grand Prix Japonii 1976 Masahiro Hasemi startujący Kojimą KE007 z dziesiątego pola startowego zajął jedenaste miejsce[10], natomiast rok później także w Grand Prix Japonii wystartował Noritake Takahara, ale startujący z 19 miejsca Japończyk nie dojechał swoją Kojimą KE009 do mety z powodu kolizji z Hansem Binderem na drugim okrążeniu[11].

Wiosną 1978 negocjacje z Kojimą stały na bardzo zaawansowanym poziomie, pojawiły się nawet zdjęcia Williego Kauhsena siedzącego w kokpicie Kojimy. Kierowcą miał być Gianfranco Brancatelli, chociaż według niektórych informacji Kauhsena na Fuji International Speedway testował Keke Rosberg[12]. Jednakże negocjacje z Kojimą zostały zerwane. Głównym powodem był brak środków finansowych pozwalających na przetransportowanie sprzętu Kojimy z Japonii do Europy[12].

Jednakże Kauhsen postanowił wystawić swój zespół w Formule 1 w sezonie 1979. Nie mając jednak własnej infrastruktury, musiał polegać na pomocy z zewnątrz. Zatrudnił w związku z tym profesorów Uniwersytetu Nauk Stosowanych w Akwizgranie: Carla Cramera, Hansa J. Gerhardta i Eduarda Jägera[8]. Zespół został zatrudniony o specjalistę ds. aerodynamiki Klausa Kapitzę, który wcześniej pracował w siedzibie Forda w Kolonii, a także o projektanta, Kurta Chabeka[12].

W 1978 roku Chabek opracował koncept samochodu Kauhsena w Formule 1, opierający się na Lotusie 78[12]. Jednostką napędzającą samochód był Cosworth DFV w konfiguracji V8. Wprawdzie Willi Kauhsen początkowo chciał użycia silnika Alfa Romeo V12, ale silniki te stosował już Brabham, a Alfa Romeo planowała wystawić własny zespół w Formule 1, toteż Kauhsen zrezygnował z tego pomysłu[8][12]. Skrzynia biegów produkcji Hewlanda miała 5 biegów, chociaż inne zespoły Formuły 1 korzystały z sześciobiegowych skrzyń biegów Hewland[8].

Jesienią 1978 roku zespół trzech mechaników wraz z Chabekiem i Kapitzą zdołał wybudować pierwszy prototyp, oznaczony symbolem WK001[12]. Miał on bardzo krótki rozstaw osi i wysuniętym do przodu tylnym spojlerem[8]. W bocznych sekcjach znajdowały się chłodnice. Konstrukcja samochodu uniemożliwiała uzyskanie efektu przypowierzchniowego[12].

Od listopada 1978 roku samochód był wielokrotnie testowany przez Gianfranco Brancatelliego, Haralda Ertla i Patricka Nève[12].

W pierwszej połowie roku 1979 zbudowano cztery samochody:

  • WK002 i WK003, wyprodukowane w styczniu i lutym 1979 roku, różniły się od WK001 tylko w szczegółach;
  • WK004, wyprodukowany w marcu 1979, miał tylny spojler umieszczony konwencjonalnie, za osią tylną, jednakże konstrukcja podwozia (m.in. złe umieszczenie kolektorów wydechowych i zbiorników) nadal uniemożliwiała uzyskanie efektu przypowierzchniowego;
  • WK005, wyprodukowany w kwietniu 1979, był wyraźnie dłuższy i miał podwozie umożliwiające uzyskanie efektu przypowierzchniowego[12].

Po okresie testów na początku kwietnia 1979 Kauhsen wziął udział w zawodach Aurora F1. Brancatelli na torze Circuit Zolder zakwalifikował się na ósmym miejscu, ale odpadł z wyścigu na drugim okrążeniu[12].

Debiut Kauhsena w Formule 1 przypadł na Grand Prix Hiszpanii. Na to Grand Prix przywieziono zarówno model WK004, jak i WK005, ale WK005 miał służyć jako samochód zastępczy. Jednakże te wersje różniły się od prototypów i były ponad 20 cm dłuższe od pierwszej wersji. Wystąpił również problem z oponami, ponieważ Kauhsen nie zapłacił firmie Goodyear całej należności, za co amerykańska firma wysłała niemieckiemu zespołowi stare opony[8]. W dodatku nie dało się odpalić WK004 i Brancatelli był zmuszony wziąć udział w kwalifikacjach na modelu WK005[12]. Zajął w nich ostatnie miejsce, przez co nie zakwalifikował się do wyścigu; Włoch stracił prawie 5 sekund do premiowanej startem w wyścigu 24 pozycji (Jan Lammers)[13]. Po Grand Prix Hiszpanii z zespołu odszedł Kurt Chabek[12].

W Grand Prix Belgii Kauhsen korzystał z modelu WK005. W sesji kwalifikacyjnej pojawiły się problemy ze sprzęgłem[12]. Brancatelli do premiowanego startem w wyścigu miejsca stracił 9 sekund[14].

Było to ostatnie Grand Prix dla zespołu Kauhsen. Willi Kauhsen określił przygodę z Formułą 1 jako największe rozczarowanie w swoim życiu[12].

Po Formule 1

[edytuj | edytuj kod]

Latem 1979 roku Kauhsen sprzedał samochody i infrastrukturę zespołu Arturo Merzario, który wystawiał własny zespół pod nazwą Merzario[8]. Merzario przemianował samochody na Merzario A4[9]. Merzario użył modelu w 7 Grand Prix, ale ani razu się nie zakwalifikował[15].

Włoski inżynier Dydo Monguzzi pracujący w firmie Dywa zastosował rozwiązanie tylnego spojlera z Kauhsena WK001 w modelu Dywa 010, który jednak nigdy nie wziął udziału w wyścigu[12].

Wyniki w Formule 1

[edytuj | edytuj kod]
Rok Samochód Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 Pkt. Msc.
1979 Kauhsen WK Ford DFV V8 G ARG BRA RSA USW ESP BEL MON FRA GBR DEU AUT NED ITA CAN USA 0 –
Włochy Gianfranco Brancatelli NZ NZ

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Der 1000-PS-Mann. dunlop-tires.com. [dostęp 2010-12-28]. (niem.).
  2. ↑ a b Jörg Thomas Födisch, Jost Nesshöver, Dieter Rossbach, Harold Schwarz, Rainer Rossbach: Porsche 908: The Long Distance Runner. Dorchester: Veloce Publishing Ltd, 2009, s. 208. ISBN 978-1-84584-201-7.
  3. ↑ Interserie 1972. wspr-racing.com. [dostęp 2010-12-28]. (ang.).
  4. ↑ Interserie 1973. wspr-racing.com. [dostęp 2010-12-28]. (ang.).
  5. ↑ Interserie 1974. wspr-racing.com. [dostęp 2010-12-28]. (ang.).
  6. ↑ Alfa Romeo Tipo 33.3 TT 12. alfa-models.com. [dostęp 2010-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-12)]. (ang.).
  7. ↑ Formula 2 1976 Championship Tables. formula2.net. [dostęp 2010-12-28]. (ang.).
  8. ↑ a b c d e f g h i Kauhsen – Full profile. f1rejects.com. [dostęp 2010-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-28)]. (ang.).
  9. ↑ a b c d Mattijs Diepraam: One of F1's most abysmal efforts. forix.autosport.com. [dostęp 2010-12-28]. (ang.).
  10. ↑ Japanese Grand Prix 1976 – Rezultat wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2010-12-28]. (pol.).
  11. ↑ Japanese Grand Prix 1977 – Rezultat wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2010-12-28]. (pol.).
  12. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Steffen Schulz: Formel 1 Teams: Kauhsen Ford. research-racing.de. [dostęp 2010-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-27)]. (niem.).
  13. ↑ Gran Premio de Espana 1979 – Wyniki kwalifikacji. f1wm.pl. [dostęp 2010-12-28]. (pol.).
  14. ↑ Grand Prix de Belgique 1979 – Wyniki kwalifikacji. f1wm.pl. [dostęp 2010-12-28]. (pol.).
  15. ↑ Merzario A4. chicanef1.com. [dostęp 2010-12-28]. (ang.).
Konstruktorzy Formuły 1
Konstruktorzy startujący w sezonie 2024
Przyszli konstruktorzy
Dawni konstruktorzy
Konstruktorzy startujący tylko w Indianapolis 500
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kauhsen&oldid=72850174”