Julia Tyler
 Portret Julii Tyler, autorstwa Francesca Anellego | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 maja albo 23 lipca 1820 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 lipca 1889 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 26 czerwca 1844 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
Julia Gardiner Tyler (ur. 4 maja albo 23 lipca 1820 w East Hampton, zm. 10 lipca 1889 w Richmond) – druga żona dziesiątego prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna Tylera oraz pierwsza dama Stanów Zjednoczonych od 26 czerwca 1844 do 4 marca 1845.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Julia Gardiner urodziła się 4 maja albo 23 lipca 1820 roku w stanie Nowy Jork, jako córka senatora Davida Gardinera i jego żony Juliany McLachlan[1]. Miała dwóch starszych braci: Davida i Alexandra oraz młodszą siostrę Margaret[1]. Mieszkając na Long Island początkowo pobierała wraz z siostrą nauki w domu, by potem zacząć chodzić do szkoły Madame Chagaray[2].
Po zakończeniu edukacji powróciła do domu, jednak ze względu na burzliwe życie towarzyskie, jakie prowadziła, rodzice postanowili wyjechać z córkami do Europy[3]. W 1840 roku wypłynęli do Anglii, a następnie odwiedzili też m.in. Francję[3]. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych, zamieszkali w Waszyngtonie[3]. Na początku 1842 roku, uczestnicząc w przyjęciu w Białym Domu poznała prezydenta Johna Tylera[4]. Pięć miesięcy po śmierci pierwszej żony, Tyler oświadczył się Julii, lecz ta nie dała mu wówczas odpowiedzi[4]. Opuściła Waszyngton, prowadząc jednak z Tylerem korespondencję listowną[4]. Powróciła do stolicy w 1844 roku i została zaproszona na rejs po Potomaku[4]. Podczas rejsu wydarzył się wypadek, w wyniku którego zginęło kilku członków gabinetu oraz ojciec Julii[5]. Prezydent zatroszczył się wówczas o nią i w kwietniu 1844 napisał list do jej matki, prosząc o rękę dziewczyny[5]. Dwa miesiące później para pobrała się w całkowitej tajemnicy w Howards Hotel w Nowym Jorku[5].
Wprowadzając się do Białego Domu, Julia aktywnie włączyła się w życie towarzyskie: organizowała przyjęcia, wprowadziła nowe porządki i zwyczaje[6]. Jednym z nowych zwyczajów było to, aby obok portretów prezydentów, znajdowały się także portrety ich żon oraz to by witać głowę państwa melodią „Hail to the Chief”[6]. Jej sposób bycia nie przysparzał sympatii innych kobiet, zwłaszcza córek Tylera z pierwszego małżeństwa[7]. Niechętni byli jej także członkowie Partii Republikańskiej[7]. Julia nie wpływała na decyzje polityczne męża, z którymi zgadzała się w całości[7].
Rok po opuszczeniu Białego Domu, w prasie pojawiła się plotka, głosząca że Julia planuje się rozwieść z mężem[8]. Rodzina byłej pierwszej damy podjęła częściowo skuteczne próby sprostowania tej informacji[8]. Tylerowie nadal aktywnie uczestniczyli w życiu politycznym, popierając ekspansjonistyczną politykę wobec Meksyku, a następnie prokonfederacką stronę podczas wojny secesyjnej[9]. Na początku 1862 roku przebywali w Richmond na obradach legislatury stanowej[9]. 18 stycznia John Tyler doznał wylewu i zmarł[10]. Julia osiedliła się wówczas na Staten Island[10]. Podczas wojny secesyjnej jej posiadłość została zdewastowana, przez co Julia domagała się potem odszkodowania od rządu federalnego[10]. W 1881 roku otrzymała od Kongresu pensję jako była pierwsza dama, w wysokości pięciu tysięcy dolarów rocznie[11]. Znacznie poprawiło to jej sytuację finansową[11].
10 lipca 1889 roku doznała wylewu[11]. Zmarła tego samego dnia w Richmond[11].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Julia Gardiner poślubiła Johna Tylera 26 czerwca 1844 w Kościele episkopalnym w Nowym Jorku[12]. Mieli razem siedmioro dzieci[9]. W 1872 roku Julia przeszła na katolicyzm[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 142.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 143.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 144.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 145.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 146.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 148.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 149.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 150.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 151.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 152.
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 153.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 147.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Julia Gardiner Tyler. Biały Dom. [dostęp 2016-07-26]. (ang.).
