Hubara arabska

Hubara arabska
	Chlamydotis macqueenii
	(J.E. Gray, 1832)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	dropie
Rodzina	dropie
Rodzaj	Chlamydotis
Gatunek	hubara arabska
Synonimy
	Otis Macqueenii J.E. Gray, 1832; Chlamydotis undulata macqueenii (J.E. Gray, 1832);
	Otis Macqueenii J.E. Gray, 1832; Chlamydotis undulata macqueenii (J.E. Gray, 1832);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; narażony na wyginięcie
	Zasięg występowania
	; w sezonie lęgowym występuje przez cały rok poza sezonem lęgowym reintrodukowany (Zjednoczone Emiraty Arabskie)
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Hubara arabska^[4] (Chlamydotis macqueenii) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae). Narażony na wyginięcie.

Systematyka

Hubara arabska jest gatunkiem monotypowym^[2]^[5]. Dawniej była klasyfikowana jako podgatunek hubary saharyjskiej – Chlamydotis undulata macqueenii^[6]^[7], jednakże w 2002^[7] po przeprowadzeniu badań genetycznych stwierdzono, iż należy ją uznać za oddzielny gatunek^[6]^[7]. Różnice występują m.in. w głosie oraz w zachowaniach godowych^[6]. Hubara arabska jest ponadto nieco większa i ma nieco jaśniejsze^[8] oraz bardziej jednolite upierzenie na grzbiecie^[9].

Zasięg występowania

Zamieszkuje Bliski Wschód i Półwysep Arabski oraz Iran, Pakistan i Kazachstan po Mongolię i północne Chiny. Północna część populacji wędrowna. Zimuje na wybrzeżach Zatoki Perskiej oraz w Iranie i Indiach. Wyjątkowo zalatuje do Polski^[10].

Morfologia

Wygląd: Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, choć samice są mniejsze. Wierzch ciała brudnożółty, z lekkim poprzecznym rysunkiem. Na głowie mały czub z ciemnych piór o białych końcówkach. Od pokryw usznych wzdłuż szyi aż po pierś ciągną się pasy długich, czarnych lub brązowych piór, które mogą być nastroszone. Spód biały, wole ciemno nakrapiane. Pokrywy podogonowe ciemno pręgowane. Szyja szarawa.; Nieco mniejsza od hubary saharyjskiej, ma też ciemniejsze upierzenie.
Wymiary średnie: długość ciała – samce 65–75 cm, samice 55–65 cm^[2]
rozpiętość skrzydeł ok. 145 cm
masa ciała – samce 1800–3200 g, samice 1200–1700 g^[2]

Ekologia i zachowanie

Biotop: Stepy, pustynie i półpustynie.
Gniazdo: Na ziemi.
Jaja: W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w marcu – maju 1 do 5 jaj.
Wysiadywanie, pisklęta: Jaja wysiadywane są przez okres ok. 24 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo i pierzą się po ok. 35 dniach, a opuszczają samicę jesienią.
Pożywienie: Pokarm mieszany – pędy i nasiona roślin, oraz bezkręgowce.

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje hubarę arabską jako gatunek narażony (VU, Vulnerable) od 2014 roku, kiedy to uznała ją za odrębny gatunek. Liczebność światowej populacji w 2014 roku szacowano na około 78 960 – 97 000 osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy^[3].

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej^[11].

Zobacz też

ptaki Polski

Przypisy

↑ Chlamydotis macqueenii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d del Hoyo, J., Collar, N. & Garcia, E.F.J.: Asian Houbara (Chlamydotis macqueenii). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
↑ ^a ^b Chlamydotis macqueenii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ P. Mielczarek & M. Kuziemko: Otididae Rafinesque, 1815 – dropie – Bustards. Wersja 2015-09-04. [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-18].
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Turacos, bustards, cuckoos, mesites, sandgrouse. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-05-18]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Encyklopedia Ptaki. Peter Frances (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 207. ISBN 978-83-01-15733-3.
↑ ^a ^b ^c Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP „pro Natura”, 2003, s. 303.
↑ Wielka encyklopedia ptaków. Christopher M. Perrins (red.). Wyd. I. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 1993. ISBN 83-7079-155-7.
↑ C.W. Mackworth-Praed, C.H.B. Grant: African Handbook of Birds. Series I. Volume I: Birds od Eastern and North Eastern Africa. Londyn: Longmans, Green and Co, 1957, s. 320. (ang.).
↑ Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce – stan z 31.12.2021. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. [dostęp 2023-01-12].
↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

Linki zewnętrzne

Zdjęcia i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Chlamydotis macqueenii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[hbwa-2] ↑ ^a ^b ^c ^d del Hoyo, J., Collar, N. & Garcia, E.F.J.: Asian Houbara (Chlamydotis macqueenii). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].

[iucn-3] Chlamydotis macqueenii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[mk-4] P. Mielczarek & M. Kuziemko: Otididae Rafinesque, 1815 – dropie – Bustards. Wersja 2015-09-04. [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-18].

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Turacos, bustards, cuckoos, mesites, sandgrouse. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-05-18]. (ang.).

[Frances-6] Encyklopedia Ptaki. Peter Frances (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 207. ISBN 978-83-01-15733-3.

[Awifauna-7] Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP „pro Natura”, 2003, s. 303.

[Perrins-8] Wielka encyklopedia ptaków. Christopher M. Perrins (red.). Wyd. I. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 1993. ISBN 83-7079-155-7.

[Mackworth-Praed_&_Grant-9] C.W. Mackworth-Praed, C.H.B. Grant: African Handbook of Birds. Series I. Volume I: Birds od Eastern and North Eastern Africa. Londyn: Longmans, Green and Co, 1957, s. 320. (ang.).

[kf-10] Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce – stan z 31.12.2021. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. [dostęp 2023-01-12].

[Rozporządzenie_Ministra_Środowiska-11] Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]