Helen Taft
 Helen Taft (1908) | |
| Data i miejsce urodzenia |
2 czerwca 1861 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 maja 1943 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 4 marca 1909 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
Helen Louise Herron Taft (ur. 2 czerwca 1861 w Cincinnati, zm. 22 maja 1943 w Waszyngtonie) – pierwsza dama Stanów Zjednoczonych w latach 1909–1913, jako żona prezydenta Williama Tafta.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Helen Herron urodziła się 2 czerwca 1861 w Cincinnati, jako czwarte dziecko prawnika Johna Williamsona Herrona[1]. Miała dziesięcioro rodzeństwa, a w domu rodzinnym była nazywana „Nellie”[1]. Ukończyła prywatną szkołę dla dziewcząt (Miss Nourse's School, znaną jako The Nursery), lecz nie podjęła studiów na uniwersytecie[1]. Swojego przyszłego męża Williama Tafta poznała około 1879, kiedy to wspólnie zjeżdżali na sankach na górze Mount Auburn[1]. Początkowo uważała, że nie jest on odpowiednią partią na męża, i dwukrotnie odrzuciła jego oświadczyny[2]. W 1885 Taft ponownie starał się o jej rękę i tym razem został przyjęty[2]. Ich ślub odbył się rok później[2].
Po trwającej trzy miesiące podróży poślubnej po Europie powrócili do Stanów Zjednoczonych i zamieszkali w rodzinnym Cincinnati[2]. Nellie zajmowała się tam promowaniem kultury i założyła w tym celu Cincinnati Orchestra Association[3]. W 1890 Taftowie przenieśli się do Waszyngtonu, gdzie przez kilka lat William pełnił rolę prawnika reprezentującego rząd amerykański przez Sądem Najwyższym[3]. W 1900 Taft został mianowany gubernatorem Filipin, więc wraz z żoną przeniósł się do Manili[3]. W 1903 Taft był faworytem prezydenta Roosevelta do objęcia wakatu w Sądzie Najwyższym[4]. Taft zawsze pragnął tego stanowiska, jednak sprzeciw Helen spowodował, że odrzucił ofertę[4]. Niecałe pół roku później William otrzymał propozycję objęcia funkcji sekretarza wojny i, idąc za radą żony, przyjął to stanowisko[5]. Nellie zależało na właściwym torze kariery politycznej męża, gdyż chciała, by był on naturalnym kandydatem w wyborach prezydenckich w 1908[5]. W tym także celu wydawała wystawne przyjęcia dla waszyngtońskiej elity[6]. W 1908 jej mąż otrzymał nominację Partii Republikańskiej na prezydenta[6].
Na dzień przed zaprzysiężeniem Taftowie wprowadzili się do Białego Domu[7]. Nowa pierwsza dama wprowadziła tam nowe porządki, jak wymiana personelu, zamiana salonów do spotkań publicznych na prywatne pokoje i sprowadzenie mebli i kwiatów z Filipin[7]. Większość jej zmian była krytykowana przez elitę stolicy, która twierdziła, że Helen Taft traktuje Biały Dom jak pałac w Manili[7]. Ponadto Nellie wprowadziła wieczory artystyczne i zasadziła 80 drzew wiśni nad brzegiem Potomaku[8].
Helen Taft bardzo aktywnie włączała się w sprawy państwowe i decyzje polityczne męża[9]. Prezydent twierdził, że jego żona w rzeczywistości rządzi krajem, a on jest jedynie „nominalnym prezydentem”[9].
W 1909 Helen Taft miała wylew[10]. W czasie jej niedyspozycji obowiązki pierwszej damy przejęły siostry prezydenta oraz jego córka[10]. Nellie wróciła do zdrowia rok później[10]. Porażka jej męża w wyborach w 1912 bardzo ją zasmuciła i zirytowała[11]. Opuściła Biały Dom, nie żegnając się z personelem, i nie przyjęła zaproszenia od nowo wybranego prezydenta, Woodrowa Wilsona[11]. Oboje zamieszkali w New Haven, gdzie William został profesorem na Uniwersytecie Yale[11]. Po śmierci męża, w 1930, nie uczestniczyła już w życiu publicznym[12]. Zmarła 22 maja 1943 i została pochowana na cmentarzu Narodowym w Arlington[12].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Helen Herron wyszła za mąż za Williama Tafta 19 czerwca 1886 w Cincinnati[2]. Para miała troje dzieci: Roberta (ur. 8 września 1889)[2], Helen (ur. 1 sierpnia 1891) i Charlesa (ur. 20 września 1897)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 327.
- ↑ a b c d e f Pastusiak 2012 ↓, s. 328.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 329.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 330.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 331.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 332.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 333.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 334.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 335.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 336.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 337.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 338.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Helen Herron Taft. Biały Dom. [dostęp 2016-11-09]. (ang.).
