Przejdź do zawartości

HMS E8

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
HMS E8
Ilustracja
HMS E8 w lecie 1916
Historia
Stocznia

Chatham Dockyard(inne języki), Chatham

Położenie stępki

30 marca 1912

Wodowanie

30 października 1913

 Royal Navy
Wejście do służby

18 czerwca 1914

Wycofanie ze służby

4 kwietnia 1918

Los okrętu

samozatopienie

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


676 ton
809 ton

Długość

54 metry

Zanurzenie

4,7 metra

Napęd
2 silniki Diesla 1750 KM
2 silniki elektryczne 600 KM
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


15 węzłów
9,5 węzła

Zasięg

5600 km przy 10 węzłach

Wyrzutnie torpedowe

4 x 450 mm

Załoga

30

HMS E8 – brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1912–1913 w Chatham Dockyard(inne języki) w Chatham. Okręt został wodowany 30 października 1913 roku i rozpoczął służbę w Royal Navy 18 czerwca 1914 roku.

W 1914 roku E8 stacjonował w Harwich przydzielony do Ósmej Flotylli Okrętów Podwodnych (8th Submarine Flotilla) pod dowództwem Lt. Cdr. Francisa H.H. Goodharta[1].

28 sierpnia 1914 roku okręt brał udział w pierwszej bitwie koło Helgolandu.

Po włączeniu się Wielkiej Brytanii do I wojny światowej, jednostka w lecie 1915 roku przedarła się na Morze Bałtyckie. Okręt doszedł do portu z poważnymi uszkodzeniami, z jedną działającą śrubą napędową. Uszkodzenia nastąpiły gdy okręt opadł na dno w celu przeczekania zmasowanych poszukiwań przez niemieckie okręty[2]. Między 18 i 24 października 1915 roku okręt znajdował się w okolicach Lipawy, gdzie 23 października zaskoczył i trafił jedną torpedą niemiecki 9050-tonowy krążownik pancerny SMS „Prinz Adalbert”. Pojedyncza torpeda wystrzelona została z odległości 1190 metrów – jej eksplozja spowodowała wybuch okrętu pancernego[3]. Z 550 osób załogi ocalało jedynie 3 marynarzy. Okazało się to największym sukcesem jakiegokolwiek okrętu podwodnego na Bałtyku podczas tej wojny[3]. W rezultacie jego dowódca F. Goodhart został odznaczony osobiście przez cara Mikołaja II Krzyżem Świętego Jerzego. Na okręcie służyli i szkolili się rosyjscy oficerowie i marynarze, m. in Aksiel Berg, późniejszy admirał radzieckiej Marynarki Wojennej[4].

W końcu 1916 roku F. Goodhart został zastąpiony przez Lt. Thomasa Kerra, wcześniej dowódcę HMS B5.

Po podpisaniu układu pokojowego pomiędzy Rosją a Cesarstwem Niemieckim, w czasie wojny domowej w Finlandii, siły niemieckie - Ostsee-Division wylądowały w Hanko i w błyskawicznym tempie dotarły do Helsinek. Stacjonujące w obrębie Zatoki Fińskiej brytyjskie okręty podwodne zostały odcięte od możliwości wyjścia z zatoki. Aby nie oddać okrętu w ręce wroga załoga zatopiła E8 około 1,5 mili od latarni morskiej Grohara, u wejścia do portu w Helsinkach[5][a].

  1. Tak samo postąpiły załogi innych okrętów podwodnych operujących w tym rejonie: HMS C26, HMS C27, HMS C35, HMS E1, HMS E9 oraz HMS E19.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. The Disposition of RN Submarines at the Outbreak of War, 4 August 1914
  2. Innes McCartney: British Submarines of World War I, s. 25.
  3. a b Norman Polmar: Submarines Of The Russian, s. 45.
  4. HMS/m E8: Crew List, 1914 - 1918
  5. THE HMS E7, Submarines Association, Barrow-in-Furness Branch

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]