Høgnorsk

Høgnorsk, język wysokonorweski – ultrapurystyczna i nieoficjalna odmiana języka norweskiego będąca odmianą standardu nynorsk w formie opracowanej przez Ivara Aasena. Wywodzi się z odmiany nynorsk, z której odrzucono zmiany wprowadzone przez rząd w r. 1917^[1]. Jest to przede wszystkim odmiana pisana.

Termin

Określenie høgnorsk zostało wprowadzone do języka przez prof. Torleiva Hannaasa w artykule Høgnorsk eller flatnorsk?^[2], w którym autor dokonał podziału odmian języka na zasadzie niemieckiego hochdeutsch i plattdeutsch. Oznacza ono konserwatywną odmianę standardu nynorsk^[3].

Język

W roku 1917 przeprowadzono reformę pisowni języka norweskiego, mającą na celu zbliżenie obu wariantów języka do siebie, jednak reforma nie przez wszystkich została zaakceptowana^[4]. Powstał na bazie odmiany landsmål, jednak w porównaniu z nim jest o wiele bardziej nowoczesny. Odrzuca przede wszystkim długie końcówki etymologiczne, natomiast akceptuje współczesne, np. -d w rzeczownikach i przymiotnikach^[5]. Wymowa nie różni się od standardu bokmål. Høgnorsk jest dalej odmianą żywą i używaną^[6].

Przypisy

↑ Norwegian language. [dostęp 2011-10-30].
↑ Torleiv Hannaas: Høgnorsk eller flatnorsk. [dostęp 2011-10-30]. (norw.).
↑ Ordet «høgnorsk». [dostęp 2011-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-29)]. (norw.).
↑ Ingvar Marm, Alf Sommerfelt: Norwegian. London: Hodder & Stoughton, 1967, s. xii. ISBN 0-340-05809-9.
↑ Høgnorsk. [dostęp 2011-10-30].
↑ Kva er høgnorsk?. [dostęp 2011-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-24)].

[1] Norwegian language. [dostęp 2011-10-30].

[2] Torleiv Hannaas: Høgnorsk eller flatnorsk. [dostęp 2011-10-30]. (norw.).

[3] Ordet «høgnorsk». [dostęp 2011-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-29)]. (norw.).

[4] Ingvar Marm, Alf Sommerfelt: Norwegian. London: Hodder & Stoughton, 1967, s. xii. ISBN 0-340-05809-9.

[5] Høgnorsk. [dostęp 2011-10-30].

[6] Kva er høgnorsk?. [dostęp 2011-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-24)].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]