Finnair
| ||||
Historia | ||||
Data założenia | ||||
---|---|---|---|---|
Lokalizacja | ||||
Państwo | ||||
Węzeł | ||||
Kooperacja | ||||
Program lojalnościowy |
Finnair Plus | |||
Sojusz | ||||
Flota | ||||
Liczba samolotów |
79 | |||
Liczba tras |
104 | |||
Przedsiębiorstwo | ||||
Siedziba | ||||
Członkowie zarządu |
Mika Vehviläinen (CEO) | |||
Udziałowcy |
Rząd | |||
Slogan |
Designed for you | |||
Strona internetowa |
Finnair – narodowe linie lotnicze Finlandii, z siedzibą w Vantaa. Jej głównym portem przesiadkowym jest port lotniczy Helsinki-Vantaa. Finnair jest piątą najstarszą nieprzerwanie działającą linią lotniczą świata.
Do Polski Finnair wykonuje loty do Warszawy i Krakowa, a od 11 maja 2015 również do Gdańska. Od 2 kwietnia 2024 planowane jest uruchomienie lotów do Wrocławia[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Linia powstała w 1923 roku pod nazwą Aero O/Y. Pierwszy komercyjny lot wykonano 20 marca 1924 roku przewożąc 162 kg poczty z Helsinek do Tallina samolotem Junkers F 13 wyposażonym w pływaki. W pierwszych latach istnienia firmy samoloty Junkersa stanowiły podstawowe wyposażenie fińskiego przewoźnika. W 1926 roku do eksploatacji wszedł Junkers G 24 a w 1932 roku Junkers Ju 52. Początkowo, wykorzystując rozległą sieć jezior, maszyny wyposażone w pływaki, wykorzystywały akweny do startów i lądowań, zimą, pływaki zamieniano na narty.
Dopiero w 1935 roku w Turku wybudowano pierwsze lotnisko a rok później w Helsinkach. Wraz z wybuchem wojny zimowej kontrolę nad liniami przejęło wojsko. Dopiero po jej zakończeniu w kwietniu 1940 roku wznowiono loty komercyjne. W 1941 roku linia otrzymała dwie pierwsze maszyny Douglas DC-2. Samoloty zostały pozyskanie od Niemiec, które z kolei zdobyły maszyny w Czechosłowacji. Kolejny konflikt ze Związkiem Radzieckim na powrót wprowadził wojskowy zarząd nad przedsiębiorstwem.
Po zakończeniu II wojny światowej większościowym udziałowcem firmy zostało państwo. Trzonem floty przewoźnika były pozyskane z demobilu samoloty Douglas DC-3. W latach 50. ubiegłego wieku firma pozyskała amerykańskie CV-340 i CV-440. W 1956 roku Finnair zainaugurował loty do Moskwy, stając się w ten sposób pierwszą linią lotniczą spoza bloku wschodniego latającą do stolicy Związku Radzieckiego. Również w tym samym roku firma zaczęła używać nazwy handlowej Finnair, która stała się oficjalną nazwą fińskiego przewoźnika 25 czerwca 1968 roku. W 1960 roku linia otrzymała pierwsze samoloty z napędem odrzutowym, były to francuskie samoloty typu Sud Aviation Caravelle. W 1969 roku zakupiono maszyny Douglas DC-8. Dzięki nim, przewoźnik mógł rozpocząć realizację lotów transatlantyckich do Nowego Jorku z międzylądowaniem w Amsterdamie. Pierwszy z takich lotów odbył się w maju 1969 roku.
W 1973 roku fińskie linie rozpoczęły regularne loty do Warszawy, podstawową maszyną używaną na trasie do stolicy Polski, przez wiele lat był McDonnell Douglas DC-9. W 1975 roku pozyskano pierwsze szerokokadłubowe samoloty McDonnell Douglas DC-10. Pierwszy komercyjny lot, DC-10 wykonał 14 lutego 1975 roku na trasie Helsinki – Las Palmas na Wyspach Kanaryjskich. W 1983 roku, Finnair został pierwszą europejską linią lotniczą, która uruchomiła bezpośrednie połączenie z Japonią. Kolejnym pionierskim połączeniem na azjatyckim kierunku lotów było uruchomienie w 1988 roku bezpośredniego połączenia z Pekinem, również jako pierwsza zachodnioeuropejska linia. 7 grudnia 1990 roku do Finlandii dotarł pierwszy z zakupionych przez przewoźnika, szerokokadłubowych McDonnell Douglas MD-11[2]. Finnair był pierwszą linią lotniczą, której dostarczono ten typ maszyny. 20 grudnia 1990 roku zainaugurowano ich komercyjne wykorzystanie lotem czarterowym z Helsinek na Teneryfę[3].
7 października 2015 roku, w trakcie odbywającej się w Tuluzie uroczystości, Finnair oficjalnie odebrał pierwszy egzemplarz samolotu Airbus A350 XWB stając się tym samym pierwszym europejskim użytkownikiem tego typu maszyn. Dwa dni później, 9 października samolot wykonał swój pierwszy komercyjny lot na trasie Helsinki - Amsterdam[4].
Finnair nie odnotowała śmiertelnego wypadku od 1963, a w przypadku lotów międzynarodowych, wcale, nie licząc samolotu zestrzelonego przez radzieckie lotnictwo w 1940 i zaginionego samolotu z dwoma generałami, prawdopodobnie uprowadzonego do ZSRR w 1927.
Porty docelowe
[edytuj | edytuj kod]Ameryka Północna
[edytuj | edytuj kod]- Kanada
- Toronto (Port lotniczy Toronto-Lester B. Pearson) sezonowo
- Stany Zjednoczone
- Boston (Port lotniczy Boston) sezonowo
- Los Angeles (Port lotniczy Los Angeles) - (od 31 marca 2019)[5]
- Nowy Jork (Port lotniczy Johna F. Kennedy’ego)
- Chicago (Port lotniczy Chicago-O’Hare) sezonowo
Azja
[edytuj | edytuj kod]- Chiny
- Indie
- Izrael
- Tel Awiw (Port lotniczy Tel Awiw-Ben Gurion) sezonowo
- Japonia
- Korea Południowa
- Singapur
- Tajlandia
- Wietnam
- Ho Chi Minh (Port lotniczy Tân Sơn Nhất) sezonowo
- Zjednoczone Emiraty Arabskie
- Dubaj (Port lotniczy Dubaj) sezonowo
Europa
[edytuj | edytuj kod]- Austria
- Belgia
- Bośnia i Hercegowina
- Chorwacja
- Split – sezonowo od 5 maja 2015
- Cypr
- Czechy
- Dania
- Estonia
- Finlandia
- Helsinki (Port lotniczy Helsinki-Vantaa) węzeł
- Ivalo (Port lotniczy Ivalo)
- Joensuu (Port lotniczy Joensuu)
- Jyväskylä (Port lotniczy Jyväskylä)
- Kajaani (Port lotniczy Kajaani)
- Kemi/Tornio (Port lotniczy Kemi-Tornio)
- Kittilä (Port lotniczy Kittilä)
- Kokkola (Port lotniczy Kokkola-Pietarsaari)
- Kuopio (Port lotniczy Kuopio)
- Kuusamo (Port lotniczy Kuusamo)
- Oulu (Port lotniczy Oulu)
- Rovaniemi (Port lotniczy Rovaniemi)
- Tampere (Port lotniczy Tampere-Pirkkala)
- Turku (Port lotniczy Turku)
- Vaasa (Port lotniczy Vaasa)
- Francja
- Grecja
- Hiszpania
- Holandia
- Irlandia
- Dublin (Port lotniczy Dublin) sezonowo
- Litwa
- Łotwa
- Niemcy
- Norwegia
- Polska
- Portugalia
- Rosja
- Rumunia
- Słowenia
- Szwajcaria
- Szwecja
- Ukraina
- Wielka Brytania
- Włochy
- Mediolan (Port lotniczy Mediolan-Malpensa)
- Piza (Port lotniczy Piza) sezonowo
- Rzym (Port lotniczy Rzym-Fiumicino)
- Wenecja (Port lotniczy Wenecja-Marco Polo) sezonowo
Flota
[edytuj | edytuj kod]Według stanu na listopad 2024 flota Finnair składała się z 79 samolotów o średnim wieku 14,2 lat[6]:
Samolot | Liczba miejsc | Uwagi | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Model | Aktywne | Zamówione | B | E+ | E | Łącznie | |
Airbus A319-100 | 5 | - | 14 | - | 130 | 144 | |
Airbus A320-200 | 10 | - | 14 | - | 160 | 174 | |
Airbus A321-200 | 15 | - | 16 | - | 193 | 209 | |
Airbus A330-300 | 8 | - | 45 | 40 | 178 | 263 | |
28 | 21 | 230 | 279 | ||||
Airbus A350-900 | 17 | 1 | 43 | 24 | 211 | 278 | |
30 | 26 | 265 | 321 | ||||
ATR 72 | 12 | - | - | - | 68 | 68 | |
Embraer E190 | 12 | - | 12 | - | 88 | 100 | |
Łącznie | 79 | 1 |
-
Airbus A330-300 na lotnisku w Helsinkach
-
Embraer ERJ-190 w starym malowaniu Finnair
-
Airbus A319 należący do Finnair w barwach sojuszu Oneworld
-
ATR 72-500 w barwach Finnair (należący do Nordic Regional Airlines)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nowe linie wchodzą na wrocławskie lotnisko. Oferują loty do „najszczęśliwszego kraju świata” [online], wroclife.pl [dostęp 2023-06-15] (pol.).
- ↑ 90 lat Finnairu, „Lotnictwo”, nr 5 (2014), s. 14, ISSN 1732-5323
- ↑ Jerzy Liwiński,20 lat eksploatacji MD-11, „Lotnictwo”, nr 12 (2010), s. 28-32, ISSN 1732-5323
- ↑ Finnair pierwszym europejskim operatoorem A350 XBW, „Lotnictwo”, nr 11 (2015), s. 9, ISSN 1732-5323
- ↑ UBM (UK) Ltd. 2018, Finnair resumes Los Angeles service in S19, „Routesonline” [dostęp 2018-08-22] (ang.).
- ↑ Finnair Fleet Details and History [online], planespotters.net [dostęp 2024-11-15] (ang.).