Erna Solberg
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 lutego 1961 |
|---|---|
| Premier Norwegii | |
| Okres |
od 16 października 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Partii Konserwatywnej | |
| Okres |
od 2004 |
| Poprzednik | |
.svg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
| |
| Strona internetowa | |
Erna Solberg (ur. 24 lutego 1961 w Bergen) – norweska polityk, od 2004 przewodnicząca Partii Konserwatywnej (Høyre). Minister samorządu terytorialnego i rozwoju regionalnego w latach 2001–2005, w latach 2013–2021 premier Norwegii.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1986 ukończyła socjologię, nauki polityczne, statystykę i ekonomię na Uniwersytecie w Bergen[1].
W latach 1979–1980 była członkinią Rady Narodowej ds. Szkolnictwa Średniego. W latach 1979–1983 wchodziła w skład rady ds. szkolnictwa w Bergen. Od 1986 do 1988 była członkinią senatu Uniwersytetu w Bergen, a w latach 1997–1989 członkinią komisji edukacyjnej w tym mieście[1].
W 1989 została po raz pierwszy wybrana w skład Stortingu z ramienia Høyre, reprezentując okręg Hordaland. W wyborach w 1993, 1997, 2001, 2005 oraz 2009 odnawiała mandat deputowanej. Od 1993 do 1994 pełniła funkcję przewodniczącej Narodowego Stowarzyszenia Konserwatywnych Kobiet. W latach 1994–1998 była odpowiedzialna za sprawy kobiet w Partii Konserwatywnej[1].
W 2001 została ministrem samorządu terytorialnego i rozwoju regionalnego w gabinecie Kjella Magne Bondevika. Przez twardą politykę, jaką prowadziła w swoim resorcie, zyskała w mediach przydomek „Żelaznej Erny” („Jern-Erna”)[2]. Urząd ministra zajmowała do 2005[1].
W latach 1995–2002 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Partii Konserwatywnej, a w 2004 została jej przewodniczącą, zastępując na stanowisku Jana Petersena[1]. W 2013 konserwatyści zajęli drugie miejsce w wyborach (Erna Solberg ponownie została wybrana do Stortingu), ustępując Partii Pracy. Koalicja skupiona wokół tej ostatniej utraciła większość parlamentarną. 16 października 2013 objęła urząd premiera Norwegii, stając na czele koalicji z Partią Postępu, którą wsparły również partie liberalna i chrześcijańska.
W wyborach w 2017 ponownie uzyskała mandat deputowanej, a wspierająca ją centroprawicowa koalicja utrzymała większość w Stortingu[3]. W styczniu 2018 do rządu dołączyli przedstawiciele liberałów[4], a w styczniu 2019 funkcje ministerialne objęli też przedstawiciele chadeków[5]. W styczniu 2020 z gabinetu odeszli przedstawiciele Partii Postępu, która negowała m.in. politykę rządu dotyczącą imigrantów[6].
W 2021 wybrana na kolejną kadencję do Stortingu, ugrupowania centroprawicowe utraciły wówczas większość w parlamencie[7]. 14 października tegoż roku na funkcji premiera zastąpił ją Jonas Gahr Støre.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Komandor Orderu Świętego Olafa (2005)[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Erna Solberg. stortinget.no. [dostęp 2013-08-02]. (ang.).
- ↑ Johannes Morken: Erna Solberg varsler tøffere integrering. vl.no, 8 maja 2009. [dostęp 2013-08-02]. (norw.).
- ↑ Disse skal representere oss de neste fire år. nationen.no, 13 września 2017. [dostęp 2017-09-20]. (norw.).
- ↑ Erna Solberg presenterer ny regjering onsdag – Venstre får tre statsråder. aftenposten.no, 15 stycznia 2018. [dostęp 2018-01-28]. (norw.).
- ↑ KrF added to a rare Majority Government. norwaytoday.info, 22 stycznia 2019. [dostęp 2019-07-31]. (ang.).
- ↑ Maja Zych: Nowe nazwiska w norweskim rządzie: tak prezentuje się skład ministrów po odejściu Frp. mojanorwegia.pl, 27 stycznia 2020. [dostęp 2020-02-20].
- ↑ Valgresultat 2021. vg.no. [dostęp 2021-09-15]. (norw.).
| Pierwsi ministrowie (1814–1873) | |
|---|---|
| Premierzy Norwegii (1873–1905) | |
| Premierzy Norwegii (1905–1940) |
|
| Rząd okupacyjny (1940–1945) | |
| Premierzy Norwegii (od 1945) |
|
