Egil Hovland

Egil Hovland
Data i miejsce urodzenia	18 października 1924 ; Mysen
Pochodzenie	norweskie
Data i miejsce śmierci	5 lutego 2013 ; Fredrikstad
Instrumenty	organy
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, organista
	Odznaczenia

Egil Hovland (ur. 18 października 1924 w Mysen^[1]^[2]^[3]^[4], zm. 5 lutego 2013 we Fredrikstad^[3]^[5]) – norweski kompozytor i organista.

Życiorys

W latach 1946–1949 uczył się gry na organach i kompozycji w konserwatorium w Oslo, gdzie jego nauczycielami byli Arild Sandvold i Per Steenberg^[1]^[2]^[4]. W 1949 roku został organistą i kierownikiem chóru Glemmen kirke we Fredrikstad^[1]^[3]^[4]. Uzupełniające studia muzyczne odbył u Bjarnego Brustada w Oslo (1951–1952), Vagna Holmboe’a w Kopenhadze (1954), Aarona Coplanda w Tanglewood (1957) oraz u Luigiego Dallapiccoli we Florencji (1959)^[1]^[2]^[3]^[4]. Jako organista odbył liczne podróże koncertowe po krajach skandynawskich^[1].

Kawaler Orderu Świętego Olafa (1983)^[2].

Twórczość

W swojej twórczości początkowo korzystał ze środków neoklasycznych, w latach 60. zaczął posługiwać się techniką serialną^[1]^[2]^[3]^[4]. Był pierwszym norweskim kompozytorem, który użył skali dwunastodźwiękowej jako podstawy kompozycji (Suita na flet i smyczki, 1959)^[1]. Nawiązywał do tradycji chorału gregoriańskiego, z drugiej strony eksperymentując z awangardowymi nurtami, korzystał z elementów aleatoryzmu i muzyki elektronicznej^[3]. Ważne miejsce w jego twórczości zajmuje muzyka kościelna o niekonwencjonalnym charakterze, wykorzystująca w oprawie liturgii tancerzy czy udział zgromadzenia wiernych^[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

Passacaglia i fuga na smyczki (1949)
Uwertura festiwalowa (1951)
3 symfonie (I 1954, II 1956, III na recytatora, chór i orkiestrę 1970)
Suita (1954)
Concertino na 3 trąbki i smyczki (1955)
Muzyka na 10 instrumentów (1957)
Suita na flet i smyczki (1959)
Uwertura festiwalowa na orkiestrę dętą (1962)
Lamenti na orkiestrę i taśmę (1964)
Fanfare og koral na orkiestrę dętą (1966)
Rorate na 5 sopranów, organy, orkiestrę kameralną i taśmę (1967)
Rapsodi 69 (1969)
Koncert na puzon i orkiestrę (1972)
Koncert skrzypcowy (1974)
Noëlvariasjoner (1975)
Koncert fortepianowy (1977)
Tombeau de Bach (1978)
Koncert na flet piccolo, flet i smyczki (1986)

Utwory kameralne

Suita na flet i fortepian (1950)
Motus na flet solo (1961)
Cantus I na flet i klawesyn (1964)
Varianti na 2 fortepiany (1964)
Trio fortepianowe (1965)
2 kwintety dęte (I 1965, II 1980)
Elementa na organistę i 2 registrantów (1965, zrewid. 1966)
Wariacje na obój i fortepian (1969)
Cantus II na flet prosty i fortepian (1975)
Cantus IV na kwintet instrumentów dętych blaszanych (1979)
Kwartet smyczkowy (1981)
Cantus V na puzon i organy (1982)
Cantus VI na flet, flet prosty i fortepian (1982)
Cantus VII na organy, 9 instrumentów dętych blaszanych i kotły (1985)
Cantus VIII na obój i kwartet smyczkowy (1986)
Cantus IX na organy i perkusję (1986)

Utwory wokalno-instrumentalne

Song of Songs na sopran, skrzypce, perkusję i fortepian (1963)
Missa vigilate na sopran, baryton, chór, 2 tancerki, organy i taśmę (1967)
Mass to the Risen Christ na chór i instrumenty (1968)
All Saint’s Mass na sopran, chór, organy i instrumenty (1970)
Den vakreste rosen na recytatora, 4 soprany, organy i orkiestrę (1970)
Missa verbi na chór, organy i instrumenty (1973)
Pilgrim’s Mass na chór, organy, 9 instrumentów dętych blaszanych i wiernych (1982)

Opery

Brunnen (wyst. Oslo 1982)
Fanfe og fri (1990)

Balety

Dona Nobis Pacem (1982)
Den Heliga Dansen (1982)
Danses de la Mort (1983)
Veni Creator Spiritus (1984)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 304–305. ISBN 83-224-0453-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1624. ISBN 978-0-02-865528-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Rowman & Littlefield, 2023, s. 222. ISBN 978-1-5381-2433-8.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 396. ISBN 0-674-37299-9.
↑ Egil Hovland er død. nrk.no, 2013-02-05. [dostęp 2023-10-20]. (norw.).

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 304–305. ISBN 83-224-0453-0.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1624. ISBN 978-0-02-865528-4.

[choral-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Rowman & Littlefield, 2023, s. 222. ISBN 978-1-5381-2433-8.

[harvard-4] The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 396. ISBN 0-674-37299-9.

[nrk-5] Egil Hovland er død. nrk.no, 2013-02-05. [dostęp 2023-10-20]. (norw.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]