Działko N-37
 Działko N-37 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
działko automatyczne |
| Zasada działania |
krótki odrzut lufy |
| Historia | |
| Produkcja |
1946–1960 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
37 mm |
| Nabój |
37x155 mm |
| Zasilanie |
taśma |
| Wymiary | |
| Długość |
2460 mm |
| Wysokość |
mm |
| Szerokość |
mm |
| Długość lufy |
1310 mm |
| Masa | |
| broni |
103 kg[1] |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
670 m/s (burzący), 880 m/s(przeciwpancerny) |
| Masa pocisku |
735 g (burzący ze smugaczem)[1], 729 g (burzący bez smugacza), 735 g (przeciwpancerny) |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
400-450 strz./min.[1] |
| Dane operacyjne | |
| Platformy strzeleckie | |
| MiG-9, MiG-15, MiG-17, MiG-19, Jak-25, Su-15[1] | |
| Użytkownicy | |
| Związek Radziecki | |
N-37 – automatyczne działko lotnicze konstrukcji radzieckiej[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Opracowana przez A. Suwanowa, W. Niemianowa, A. Richtera i P. Golikowa[1]. Od 1946 roku zastępowało działko NS-37[1], które okazało się nieskuteczne przeciw celom opancerzonym i miało za małą szybkostrzelność by być skuteczną bronią przeciw samolotom wroga.
Działko N-37 używało krótszego naboju, dzięki czemu możliwe było stworzenie lżejszej konstrukcji (30% z, za cenę prędkości wylotowej zmniejszonej o 23%). Zmniejszył się też odrzut, a znacząco zwiększyła szybkostrzelność[2]. Działko, jak na swój kaliber było dość lekkie (103 kg) i o znacznej szybkostrzelności (400 strz./min), która jednak pozostawała niedostateczna w warunkach szybkiej walki powietrznej[3]. Podobnie jak w NS-37, pojedyncze trafienie na ogół wystarczało by zniszczyć nieprzyjacielski bombowiec.
Waga broni i naboju nie pozwalała na zabranie dużej ilości amunicji (MiG-15 przenosił 40 nabojów 37 mm i po 80 nabojów 23 mm na działko[4]). Taką samą liczbę naboi przenosił MiG-17; wczesne wersje Jaka-25 miały dwa działka N-37 z zapasem po 100 nabojów na lufę[3]
Bardziej kłopotliwy był wciąż duży odrzut, ponadto gazy wylotowe dławiły silniki odrzutowe (problem szczególnie w MiGu-9, który miał armatę zamontowaną w przegrodzie silnika), co spowodowało kilka katastrof. W lawetach samolotów zastąpione zazwyczaj przez działko NR-23.
Działko N-37D było produkowane na licencji również w Polsce przez ZM Tarnów[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Andrzej Ciepliński; Ryszard Woźniak Encyklopedia współczesnej broni palnej s. 152
- ↑ From 37mm to 40mm - The Russian Ammunition Page [online], www.russianammo.org [dostęp 2017-11-22].
- ↑ a b Anthony G. Williams: Rapid Fire: The Development of Automatic Cannon and Heavy Machine Guns for Armies, Navies, and Air Forces. Airlife Publishing, Ltd, 2000, s. 191. ISBN 978-1840371222.
- ↑ Jerzy Domański: Samolot myśliwski MiG 15. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1972, s. 14, seria: Typy Broni i Uzbrojenia.
- ↑ Andrzej Kiński. 90 lat Zakładów Mechanicznych Tarnów S.A. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 9/2007, s. 69, 2007. Magnum-X.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.