Dyblin
Wygląd
Na mapach: 52°40′35″N 19°16′27″E/52,676389 19,274167
wieś | |
Dwór | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (III 2011) |
312[2] |
Strefa numeracyjna |
54 |
Kod pocztowy |
87-610[3] |
Tablice rejestracyjne |
CLI |
SIMC |
0862233 |
Położenie na mapie gminy Dobrzyń nad Wisłą | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego | |
Położenie na mapie powiatu lipnowskiego | |
52°40′35″N 19°16′27″E/52,676389 19,274167[1] |
Dyblin – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie lipnowskim, w gminie Dobrzyń nad Wisłą.
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Dyblin, po jej zniesieniu w gromadzie Grochowalsk. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa włocławskiego.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 312 mieszkańców[2]. Jest siódmą co do wielkości miejscowością gminy Dobrzyń nad Wisłą.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Według rejestru zabytków NID[4] na listę zabytków wpisany jest zespół dworski z 1. połowy XIX w., nr rej.: 227/A z 11.05.1987
- dwór, lata: 1825, 1967
- park, 1 połowa XIX w.
- odrestaurowany[5] spichlerz, początek XIX w.
-
Widok dworu przed 1908
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 27740
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 241 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo kujawsko-pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 23 lipca 2024, s. 52 [dostęp 2016-03-28] .
- ↑ Spichlerz w Dyblinie
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Dyblin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 239 .