Dur-Kurigalzu
33°21′13″N 44°12′08″E/33,353611 44,202222 ruiny ziguratu w Akarkuf | |
| Państwo | |
|---|---|
Położenie na mapie Iraku  | |
| 33°21′13″N 44°12′08″E/33,353611 44,202222
| |
Dur-Kurigalzu – starożytne miasto w południowej Mezopotamii; obecnie stanowisko archeologiczne Akarkuf[1] w prowincji Al-Anbar w Iraku, ok. 30 kilometrów na zachód od Bagdadu[2].
Dur-Kurigalzu założone zostało w XV wieku p.n.e. przez kasyckiego króla Kurigalzu I, który przeniósł tu stolicę swego państwa[3]. Siedzibą władców kasyckich pozostawało ono aż do upadku dynastii kasyckiej w XII wieku p.n.e., kiedy to zostało w dużej mierze porzucone[2]. Ponownie, choć tylko na krótki czas, zasiedlone zostało dopiero w okresie nowobabilońskim (626–539 p.n.e.)[2]. W szczytowym okresie rozwoju Dur-Kurigalzu miało powierzchnię 225 hektarów i otoczone było ufortyfikowanym murem[2].
Do naszych czasów zachowały się ruiny ziguratu i pałacu królewskiego. Zigurat, mający u podstawy wymiary 69 z 67,6 metra, poświęcony był bogu Enlilowi i uległ częściowemu zniszczeniu gdy wojska elamickie zdobyły miasto[2]. Do dziś zachowała się tylko wewnętrzna część ceglanego masywu wysoka na 57 metrów[2]. W latach siedemdziesiątych XX wieku najniższy taras ziguratu został „zrekonstruowany” na rozkaz Saddama Husajna[2]. Przy ziguracie znajdowała się świątynia założona na tradycyjnym planie.
Zachowany tylko częściowo pałac królewski w Dur-Kurigalzu nie miał z góry określonego planu, lecz stopniowo rozrastał się poprzez dobudowywanie do systemu dziedzińców małych pomieszczeń charakteryzujących się ceglanymi sklepieniami beczkowymi. Najlepiej zachowaną część stanowi wielki kwadratowy dziedziniec o boku 64 m i trzy skrzydła wokół niego, które mają tylko po jednym wejściu pośrodku każdej fasady.
Malowidła ścienne z pałacu w Dur–Kurigalzu są najlepiej zachowanymi zabytkami malarstwa kasyckiego. Przypominają freski z czasów starobabilońskich; technika jest ta sama i te same barwy: czarna, biała i czerwona, na grubym glinianym lub gipsowym podłożu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ brzmienie nazwy według ustaleń Komisji standaryzacji nazw geograficznych poza granicami Polski, w: Nazewnictwo Geograficzne Świata, zeszyt 2 (Bliski Wschód), Warszawa 2004, s. 44.
- ↑ a b c d e f g informacje o stanowisku na stronie Cultural Property Training Resource. cemml.colostate.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-21)]. (strona Depatamentu Obrony Stanów Zjednoczonych dla personelu wojskowego służącego w Iraku)
- ↑ Saggs H. W. F., Wielkość i upadek Babilonii, Warszawa 1973, s. 79.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Praca zbiorowa pod redakcją naukową Joachima Śliwy, 2005, Wielka Historia Świata Tom 2 Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Oficyna Wydawnicza Fogra, ss. 278, ISBN 83-85719-83-0.