Przejdź do zawartości

Brunon Hołyst

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brunon Hołyst
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 października 1930
Rogów

Profesor nauk prawnych
Specjalność: kryminalistyka, kryminologia, profilaktyka społeczna, suicydologia, wiktymologia
Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Doktorat

1962
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

1969
Uniwersytet Łódzki

Profesura

1974

Doktor honoris causa
Uniwersytet w Białymstoku – 2011
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Łódzki
Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku
Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons

Brunon Kazimierz Hołyst (ur. 6 października 1930 w Rogowie[1][2]) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, specjalizujący się w zagadnieniach kryminalistyki i kryminologii, pionier wiktymologii i suicydologii w Polsce[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Brunon Hołyst wychował się w Rogowie, gdzie jego rodzice pracowali jako nauczyciele; rodzina mieszkała w lokalu służbowym na terenie miejscowej szkoły[2]. W 1952 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego[4]. W 1962 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim[5] (jako pierwsza osoba w Polsce obronił doktorat z zakresu kryminalistyki[1]), a w 1969 stopień doktora habilitowanego na Uniwersytecie Łódzkim[5]. W 1974 został profesorem nadzwyczajnym, a cztery lata później profesorem zwyczajnym w zakresie nauk prawnych[6]. W pracy naukowej specjalizuje się w takich dziedzinach jak kryminalistyka, kryminologia, profilaktyka społeczna, suicydologia i wiktymologia[4]. Opublikował około tysiąca prac naukowych, tłumaczonych na liczne języki[1], w tym ponad 50 pozycji książkowych[3].

W latach 1955–1962 służył w Milicji Obywatelskiej, pracował też w Instytucie Kryminalistyki i Kryminologii Akademii Spraw Wewnętrznych na stanowisku docenta[7]. Jako pracownik naukowy związany głównie z Uniwersytetem Łódzkim, gdzie doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego w Katedrze Postępowania Karnego i Kryminalistyki na Wydziale Prawa i Administracji. Był także wykładowcą Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku, Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku, Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie i Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego. Został również profesorem na Wydziale Administracji Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, kierownikiem Katedry Kryminalistyki, Kryminologii i Resocjalizacji oraz rektorem Wyższej Szkoły Menedżerskiej w Warszawie, a także profesorem zwyczajnym w Katedrze Prawa Karnego na Uczelni Łazarskiego[4]. Prowadził gościnne wykłady na licznych uczelniach zagranicznych[1].

Zaangażowany w działalność różnych organizacji naukowych, rad doradczych i konsultacyjnych, w tym rady konsultacyjnej Centralnego Biura Antykorupcyjnego i komitetu doradczego Komendanta Głównego Policji[1]. W latach 1985–2004 był prezesem Polskiego Towarzystwa Higieny Psychicznej[8]. Był współtwórcą Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego i wieloletnim redaktorem wydawanych przez tę organizację periodyków[9]. Został prezesem zarządu Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego[10].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Roberta[3].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2004 Brunon Hołyst otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[11]. W 2010 prezydent Bronisław Komorowski, za wybitne zasługi dla wymiaru sprawiedliwości i rozwoju polskiej nauki, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, odznaczył go Krzyżem Komandorskim tego orderu[12]. W 2011 został doktorem honoris causa Uniwersytetu w Białymstoku[1][13].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Bezpieczeństwo. Ogólne problemy badawcze, PWN Warszawa 2014
  • Kryminalistyka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1973 (do 2010 dwanaście wydań)
  • Kryminologia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1977 (do 2009 dziesięć wydań)
  • Na granicy życia i śmierci, Iustitia, Warszawa 1994
  • Psychologia kryminalistyczna, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004 (do 2009 trzy wydania)
  • Samobójstwo: praca zbiorowa (współred.), PTHP, Warszawa 2002
  • Terroryzm, t. 1 i 2, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2009
  • Wandalizm (red.), PWN, Warszawa 1984
  • Wielka encyklopedia prawa. Wyd. 2 (red.), Prawo i Praktyka Gospodarcza, Warszawa 2005
  • Wiktymizacja społeczeństwa polskiego w świetle badań ogólnopolskich (współautor), Wyższa Szkoła Administracyjno-Społeczna, Warszawa 2011
  • Wiktymologia, PWN, Warszawa 1990 (do 2011 cztery wydania)
  • Wykrywalność sprawców zabójstw, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1967

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Prof. Brunon Hołyst – doctorem hc Uniwersytetu w Białymstoku. pap.pl, 11 kwietnia 2011. [dostęp 2012-08-29].
  2. ↑ a b Anna Gronczewska, Brunon Hołyst. Nie ma zbrodni doskonałej (wywiad). „Głos – Dziennik Pomorza”, s. 14, 24 stycznia 2019. Koszalin: Polska Press. ISSN 0137-9178. 
  3. ↑ a b c Magdalena Bajer. Hołystowie. „Forum Akademickie”. Nr 11–12, 2003. [dostęp 2023-08-01]. 
  4. ↑ a b c Prof. zw. dr hab. Brunon Hołyst, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-05-23].
  5. ↑ a b Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”, 2001, s. 130. ISBN 83-88149-41-5.
  6. ↑ Brunon Hołyst. uwb.edu.pl. [dostęp 2020-05-01].
  7. ↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2015-02-28].
  8. ↑ O PTHP. pthp.org.pl. [dostęp 2012-08-29].
  9. ↑ Historia PTK. kryminalistyka.pl. [dostęp 2012-08-29].
  10. ↑ Zarząd. ipin.edu.pl. [dostęp 2015-02-28].
  11. ↑ M.P. z 2005 r. nr 8, poz. 143.
  12. ↑ M.P. z 2011 r. nr 3, poz. 33.
  13. ↑ Brunon Hołyst. uwb.edu.pl. [dostęp 2023-03-06].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Brunon_Hołyst&oldid=73832009”