Boylove
Boylove – zespół zachowań i poglądów tzw. boyloverów (boylovers) – osób zainteresowanych nawiązywaniem bliskich więzi intymnych z chłopcami[1], będący wynikiem racjonalizowania patologicznych skłonności pedofilnych lub świadomej manipulacji opinią publiczną[2], mającej na celu przekonanie społeczeństwa, że możliwe jest nawiązywanie takich relacji bez seksu i szkodzenia dzieciom.
Według boyloverów, boylove, jako oparte co prawda na pociągu erotycznym, ale ukierunkowane także, a nawet przede wszystkim, na więzi emocjonalne i na dobro chłopca oraz pozostające pod kontrolą prawidłowej (nie socjopatycznej) osobowości, przeciwstawne jest tzw. pedoholizmowi, czyli (przez analogię do alkoholizmu) kompulsywnemu czy nałogowemu zaspokajaniu popędu bez liczenia się ze zdaniem i z dobrem dziecka[3] lub działaniu tzw. molesterów – osób wykorzystujących seksualnie dzieci z użyciem przemocy, czy też zwykłych pedofilów dążących głównie do związków seksualnych[4]. Boyloverzy zakładają, że dziecko jest w stanie wyrazić świadomą zgodę na takie czynności z osobą dorosłą. Jest to jednak niezgodne z prawem w większości krajów świata - ponieważ poniżej tzw. "wieku przyzwolenia" dzieci podlegają bezwzględnej ochronie i uznaje się, że nie mogą wyrażać świadomego przyzwolenia na czynności seksualne i każde takie zdarzenie ma charakter czynu zabronionego i wykorzystania. Także według badaczy zjawiska wykorzystywania seksualnego dzieci, np. Davida Finkelhora, "wykorzystanie seksualne dziecka to angażowanie go przez dorosłego w jakąkolwiek aktywność seksualną niezależnie od motywów"[5]. W definicji tej nie wspomina się o możliwości udzielenia świadomej zgody na takie działania przez dziecko. Zakłada się, że dziecko nie jest w stanie wyrazić takiej zgody na seks z osobą dorosłą. Według Finkelhora tego rodzaju relacja jest destruktywna dla dziecka, ponieważ zostaje ono potraktowane instrumentalnie[5].
Idea boylove
[edytuj | edytuj kod]Na jednej ze stron internetowych można znaleźć zestaw zasad etycznych boyloverów formułowany w postaci swoistego kodeksu[6]. Propozycje te uznawane są przez psychologów i seksuologów za racjonalizowanie i uwznioślanie pedofilnych skłonności[7]. Departament Sprawiedliwości w USA w instrukcji dla funkcjonariuszy organów ścigania wśród 5 psychologicznych wzorców obronnych typowych dla pedofilów podaje usprawiedliwienie: "jestem boyloverem, a nie osobą molestującą dzieci" (ang. “I am a boy lover, not a child molester)[8].
Boyloverzy powołują się przy tym na przykłady zaczerpnięte z odmiennych kultur, szczególnie starożytnej Grecji (wychowawcza rola pederastii). Jednakże psycholodzy wskazują, że chłopiec wzrastając we współczesnej kulturze, w której związki takie "wykraczają daleko poza społecznie akceptowane zachowania", może przeżywać konflikt wewnętrzny między uczuciem i zaufaniem do swojego boylovera a lękiem, wstydem i poczuciem winy związanymi z łamaniem norm społecznych dotyczących seksualnego tabu. Może też doznać społecznego naznaczenia, jako uczestnik takiego związku[9]. Psycholodzy i osoby zajmujące się problematyką wykorzystywania seksualnego dzieci zaprzeczają możliwości pozytywnej relacji erotycznej z chłopcem, uważają wszelkie związki z dziećmi osób czujących do nich pociąg erotyczny za szkodliwe i prowadzące do wykorzystania seksualnego[10].
Zjawisko boylove w Internecie
[edytuj | edytuj kod]Wzajemną komunikację i rozprzestrzenianie ich idei oraz zapoznawanie z nimi społeczeństwa ułatwia boyloverom Internet. Również dzieci mogą łatwo natknąć się w sieci na takie treści i ufnie je przyjąć.
Istnieje wiele witryn internetowych prezentujących założenia idei boylove. Nie zawierają pornografii, ale służą do propagowania idei tzw. dobrej pedofilii i wzajemnej integracji tego środowiska (tworzenie tożsamości, wymiana doświadczeń i wskazówek). Zdarza się również, że takie witryny zawierają instruktaż dla chłopca dotyczący tego, jak ma się on zachowywać w wypadku sprawy sądowej, w której oskarżony będzie znany mu boylover[11].
Społeczna i naukowa ocena zjawiska
[edytuj | edytuj kod]Oceniono, iż od niedawna boyloverzy wygłaszają swoje poglądy na forum społecznym z większą otwartością i odwagą, czemu sprzyja "aura postmodernizmu, w której wartości czy kryteria ocen przestają być jasne i jednoznaczne", a "niepisana granica tego, co powiedzieć wolno została przesunięta"[10].
Z dniem 8 czerwca 2010 wszedł w życie zapis Kodeksu Karnego przewidujący karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 za publiczne propagowanie i pochwalanie zachowań o charakterze pedofilskim[12].
Zjawiska pokrewne
[edytuj | edytuj kod]Oprócz środowiska boyloverów istnieją także pokrewne środowiska skupiające osoby o preferencji seksualnej skierowanej na dziewczynki (girlloverzy czy lolifani) oraz nastolatki (teenloverzy).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 85
- ↑ Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 87
- ↑ Serwis internetowy "Mały Książę" za: Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 86
- ↑ Serwis internetowy "BluFik" za: Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 88
- ↑ a b Finkelhor D., A sourcebook on child sexual abuse, Sage, Beverly Hills CA, 1986, za: Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 87
- ↑ Serwis internetowy "BluFik" za: Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 91
- ↑ Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 91
- ↑ RC. Hall, RC. Hall. A profile of pedophilia: definition, characteristics of offenders, recidivism, treatment outcomes, and forensic issues.. „Mayo Clin Proc”. 82 (4), s. 457-71, Apr 2007. DOI: 10.4065/82.4.457. PMID: 17418075.
- ↑ Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 89 - 90
- ↑ a b Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 86
- ↑ Serwis internetowy "Mały Książę" za: Agnieszka Izdebska Boylovers – fałszywe oblicze "przyjaźni", w: Tabu seksuologii : wątpliwości, trudne tematy, dylematy w seksuologii i edukacji seksualnej, 2008, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej "Academica", Warszawa, isbn 978-83-89281-54-8, strona 93
- ↑ Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553 dostęp:13.03.2010
