Bolesław II opolski
| książę opolski (w latach 1313/23-1323 wspólnie z bratem Albertem) | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia |
ok. 1300 |
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Ojciec | |
| Matka |
Agnieszka |
| Żona | |
| Dzieci |
Władysław Opolczyk |
Bolesław II opolski[1], znany także Bolko II opolski (ur. ok. 1300, zm. 21 czerwca 1356) – w latach 1313–1323 z bratem Albertem w Opolu i Strzelcach, od 1323 roku samodzielny książę opolski, od 1327 roku dziedziczny lennik czeski.
Bolko II był drugim pod względem starszeństwa synem księcia opolskiego Bolka I i nieznanego pochodzenia Agnieszki. W chwili śmierci ojca w 1313 roku był prawdopodobnie jeszcze niepełnoletni w związku z czym znalazł się pod opieką starszego brata Bolesława Pierworodnego. W pełni samodzielne rządy Bolko II objął w 1323 roku, kiedy w wyniku podziału księstwa opolsko-strzeleckiego dokonanego z młodszym bratem Albertem objął środkową część dzierżaw z Opolem, jako stolicą księstwa.
W 1326 roku ożenił się Elżbietą (zmarła 8 lutego 1348 roku) córką księcia świdnickiego Bernarda, co go chwilowo zbliżyło do polityki przyjaznej Władysławowi Łokietkowi. 5 kwietnia 1327 we Wrocławiu ulegając jednak przewadze militarnej króla Czech złożył hołd lenny Janowi Luksemburczykowi, jako ostatni z piastowskich książąt górnośląskich.
W swoich rządach w księstwie opolskim Bolko II skupił się na działalności gospodarczej lokując wiele miejscowości na prawie niemieckim i dbając o rozwój handlu, rzemiosła, stan dróg i bezpieczeństwo podróżników. Uzyskane dzięki dobrej gospodarności fundusze wykorzystał na wykup w 1351 roku od księcia legnickiego Wacława Byczyny i Kluczborka i od księcia bytomskiego Bolesława Sławięcic. Bolko II szczególnie upodobał sobie Klasztor Franciszkanów w Opolu, w którym kaplica Św. Anny stała się nekropolią Piastów Opolskich. Tam też umierając 21 czerwca 1356 roku został pochowany[2].
Z małżeństwa z Elżbietą świdnicką miał trzech synów (Władysława Opolczyka, Bolka III i Henryka) i cztery oddane do klasztoru córki (Kunegunda – klaryska na Węgrzech (Stara Buda), Agnieszka – ksieni w Starym Sączu[potrzebny przypis], Elżbieta – kantorka trzebnicka i Anna – klaryska wrocławska)[3]. Po śmierci swojej pierwszej żony Bolko II ożenił się prawdopodobnie powtórnie (co część literatury historycznej neguje) z nieznaną bliżej kobietą (być może na imię miała Małgorzata), z którą miał córkę Agnieszkę poślubioną później margrabiemu morawskiemu Jodokowi.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Formę „Bolesław II opolski” stosują m.in. J. Dąbrowski, Elżbieta Łokietkówna, 1305-1380, Kraków 1912, s. 28; K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, t. 3, Wrocław 1977, s. 69, i R. Żerelik, Dzieje Śląska do 1526 roku, [w:] M. Czapliński, E. Kaszuba, G. Wąs, R. Żerelik, Historia Śląska, Wrocław 2002, s. 63, 70-71.
- ↑ Adam Bujak: Nekropolie królów i książąt polskich. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1988, s.20.
- ↑ Kazimierz Szafraniec, Z dziejów Jasnej Góry. Akademia Teologii Katolickiej. Warszawa 1980, s.30.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Karol Piotrowicz: Bolesław II. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 275. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0