Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Beta-D
|
|
| Nazewnictwo
|
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
2-(3,4,5-trimetoksyfenylo)(2,2-2H2)etanoamina
|
| Inne nazwy i oznaczenia
|
| 3,4,5-trimetoksy-β,β-dideuterofenetylamina, 3,4,5-trimetoksy-β-dideuterofenyloetyloamina, 3,4,5-trimetoksy-1-etylo-(β-dideutero)amina
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
C11H15D2NO3
|
| Masa molowa
|
213,27 g/mol
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
1020518-89-1
|
| PubChem
|
44719547
|
| SMILES
|
COc1c(cc(cc1OC)C([2H])([2H])CN)OC
|
|
| InChI
|
InChI=1S/C11H17NO3/c1-13-9-6-8(4-5-12)7-10(14-2)11(9)15-3/h6-7H,4-5,12H2,1-3H3/i4D2
|
| InChIKey
|
RHCSKNNOAZULRK-APZFVMQVSA-N
|
|
|
|
Beta-D – organiczny związek chemiczny z grupy psychodelicznych fenyloetyloamin (obok 4-D, jedna z dwóch zawierających deuter). Występuje w postaci siarczanu lub chlorowodorku. Jest β-dideuterowym analogiem meskaliny. Zsyntetyzowana po raz pierwszy przez Alexandra Shulgina, opisana w PiHKAL z dawkowaniem 200–400 mg dla siarczanu i 178–356 mg dla chlorowodorku oraz czasem trwania efektów 12 godzin. Według Shulgina szybko zaczyna działać, powoduje zwiększone uznanie dla muzyki i tworzy silny związek z Bogiem[1].
