117 Dywizja Strzelców (III Rzesza)
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
11 kwietnia 1943 |
| Rozformowanie |
maj 1945 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk |
piechota |
| Podległość |
OKH |
| Skład |
patrz tekst |
117 Dywizja Strzelców (niem. 117. Jäger-Division) – jedna z niemieckich dywizji strzelców powstała ze 717 Dywizji Piechoty.
Historia
[edytuj | edytuj kod]117 Dywizja Strzelców utworzona została 11 kwietnia 1943 w okupowanej Jugosławii z 717 Dywizji Piechoty. Przekształcenie 717 DP w 117 Dywizję Strzelców nie polegało jedynie na zmianie nazwy, lecz także na doposażeniu dywizji i uczynienie jej bardziej manewrową[1]. Następnie przerzucono ją na Peloponez, gdzie pełniła rolę wojsk okupacyjnych do września 1944.
Później wzięła udział w odwrocie z Bałkanów tocząc po drodze ciężkie walki z jugosłowiańskimi partyzantami. W 1945 r. dywizja walczyła z oddziałami Armii Czerwonej, a w momencie upadku Berlina zmierzała do Austrii w celu dołączenia do 6 Armii Pancernej SS.
Decyzja dowództwa o marszu jednostki na zachód, miała na celu uniknięcie kapitulacji przed Armią Czerwoną i dostania się do jej niewoli. Ostatecznie 117 Dywizja Strzelców poddała się armii USA pod Steyr w maju 1945[2].
Zbrodnie wojenne
[edytuj | edytuj kod]15 grudnia 1943 roku w greckim miasteczku Kalawrita żołnierze 117 Dywizji Strzelców wymordowali niemal wszystkich mężczyzn i chłopców. Łącznie zamordowano około 700 osób[3].
Dowódcy dywizji
[edytuj | edytuj kod]- gen. Karl von le Suire (od 1 maja 1943),
- gen. por. August Wittmann (od 10 lipca 1944)
- gen. mjr Hans Kreppel (od 10 marca 1945)[4].
Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]- 737 pułk strzelców
- 749 pułk strzelców
- 670 pułk artylerii
- 116 batalion rozpoznawczy
- 117 batalion niszczycieli czołgów
- 117 batalion inżynieryjny
- 117 batalion łączności
- 177 batalion zapasowy
- 117 dywizyjny oddział zaopatrzeniowy
W grudniu 1944 r. dywizja wchłonęła dwa forteczne bataliony piechoty (1004. i 1005.), a w marcu 1945 r. 944 armijny pułk artylerii nabrzeżnej[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Shepherd 2017 ↓, s. 375.
- ↑ Mitcham jr. 2010 ↓, s. 248-249.
- ↑ Onet.pl: Ból i trauma. Grecy wspominają masakrę w Kalawrita
- ↑ a b Mitcham jr. 2010 ↓, s. 249.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Dywizje strzeleckie i lekkie. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2010. ISBN 978-83-11-11655-9.
- Ben Shepherd: Żołnierze Hitlera. Armia niemiecka w Trzeciej Rzeszy. Oświęcim: 2017. ISBN 978-83-7889-539-8.