Przejdź do zawartości

101 dalmatyńczyków (film 1996)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
101 dalmatyńczyków
101 Dalmatians
Gatunek

komediowy
familijny
przygodowy

Rok produkcji

1996

Data premiery

27 listopada 1996
6 lipca 1997 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski
hiszpański

Czas trwania

103 minuty

Reżyseria

Stephen Herek

Scenariusz

John Hughes

Główne role

Glenn Close
Jeff Daniels
Joely Richardson

Muzyka

Michael Kamen

Zdjęcia

Adrian Biddle

Scenografia

Assheton Gorton

Kostiumy

Anthony Powell
Rosemary Burrows

Montaż

Trudy Ship

Produkcja

John Hughes
Ricardo Mestres

Wytwórnia

Great Oaks Entertainment
Walt Disney Pictures
Wizzer Productions

Dystrybucja

Buena Vista Pictures
Syrena EG (Polska)

Budżet

67 000 000 USD

Przychody brutto

320 700 000 USD

Kontynuacja

102 dalmatyńczyki (2000)

Nagrody
nominacja do Saturna, BAFTA i Złotych Globów
Strona internetowa

101 dalmatyńczyków (ang. 101 Dalmatians) – amerykański familijny film komediowy z 1996 roku w reżyserii Stephena Hereka na podstawie powieści Dodie Smith o tym samym tytule. Aktorski remake filmu animowanego z 1961 roku pod tym samym tytułem produkcji Walta Disneya.

W 2000 roku ukazał się sequel filmu – 102 dalmatyńczyki.

Agregator recenzji Rotten Tomatoes przyznał mu wynik 38%[1].

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

W Londynie mieszka amerykański programista gier komputerowych Roger Dearly ze swym psem rasy dalmatyńczyk Pongo. Tymczasem projektantka mody Anita  pracuje w domu mody haute couture De Mon. Jej szefowa i właścicielka domu – Cruella de Mon fascynuje się projektem Anity inspirowanym jej dalmatynką Perdy i żartuje, że widziałaby psa Anity na sobie. Pongo czekając na Rogera zauracza się Perdy będącą na spacerze z Anitą. Zawzięcie ściga je ciągnąc przy tym Rogera, do St. James’s Park. Po chwilowym nieporozumieniu Roger i Anita znajdują wspólny język i zaczynają się zakochiwać. Niedługo potem biorą ślub i spodziewają się dziecka. Anita do pomocy zatrudnia swą dawną nianię. Cruella ma za to za złe Anicie, gdyż uważa małżeństwo za uwłaczające dla kobiet. Ona sama ma obsesję na punkcie futer do tego stopnia, że zaaranżowała kradzież tygrysa z London Zoo i zleciła taksydermiście Skinnerowi zrobienie z niego dywanu[2].

Wkrótce Perdy rodzi piętnaście szczeniąt i Cruella domaga się ich kupna, jednak Roger i Anita odmawiają. Wobec tego wściekła Cruella zwalnia Anitę. Wiele tygodni później gdy Dearly’owie wychodzą na spacer z Pongiem i Perdy, do ich domu wkraczają dwaj osobiści przestępcy Cruelli, Nochal i Baryła, i bezwzględnie porywają szczenięta mimo wysiłków Niani. Cruella prócz szczeniąt Dearlych ukradła 84 innych szczeniąt dalmatyńczyków i zamierza z nich uszyć futro przy pomocy Skinnera. O zmierzchu używają Pongo i Perdy za pomocą szczekania alarmują inne psy w Londynie o porwanych szczeniąt. Wkrótce wiadomość o porwaniu rozpowszechnia się wśród wszystkich zwierząt w całej Anglii[3].

W Suffolk na trop porwanych szczeniąt wpada airedale terrier Kipper śledzący furgonetkę Nochala i Baryły. Znajduje je w rodzinnej posiadłości Cruelli. Po otrzymaniu zwrotnej wiadomości Pongo i Perdy uciekają Dearlym i kierują o własnych nogach do Suffolk. Anita przypomina sobie niezdrowe zainteresowanie Cruelli jej projektem i ze zgrozą domyśla się, że to Cruella stoi za porwaniem i co zamierza zrobić. Obawiająca się policyjnego śledztwa Cruella każe Skinnerowi zabić szczenięta do nocy i jedzie do Suffolk na inspekcję. Tymczasem Kipper z pomocą zwierząt z pobliskiej stodoły wyprowadza szczenięta z rezydencji, wykiwując Nochała i Baryłę, a także atakując Skinnera chcącego oskórować jedno z pozostawionych szczeniąt[4].

Wezwany przez Dearlych Scotland Yard po przeszukaniu mieszkania Cruelli odkrywa jej dowody poprzednich zbrodni i informuje lokalną policję w Suffolk. Pongo i Perdy w końcu docierają do Suffolk jednocząc się ze szczeniętami w stodole. Przybywa również Cruella, która zirytowana niekompetencją swych podwładnych szuka psów na własną rękę. Zamierza dopaść dalmatyńczyki, lecz w tym przeszkadzają jej zwierzęta z stodoły. Po wielu niefortunnych perypetiach Nochal, Baryła i Skinner zostają aresztowani przez policję, która znajduje Cruellę pokonaną przez zwierzęta w upokarzający sposób[5].

Policja znajduje również wszystkie skradzione dalmatyńczyki, jak i Pongo z Perdy. W Londynie dalmatyńczyki jednoczą ze swymi właścicielami, którzy decydują się adoptować pozostałe 84 szczenięta, po tym jak nikt po nie się nie zgłosił. Inspirując się ostatnimi wydarzeniami Roger tworzy grę komputerową, w której głównymi bohaterami są szczenięta dalmatyńczyków, a Cruella jest czarnym charakterem. Gra odnosi sukces, dzięki czemu Roger i Anita przeprowadzają się na wieś, gdzie wychowują świeżo urodzoną córkę i prowadzą hodowlę dalmatyńczyków[6].

Obsada

[edytuj | edytuj kod]
Rola Aktor Polski dubbing[7]
Cruella de Mon Glenn Close Dorota Stalińska
Roger Dearly Jeff Daniels Wojciech Malajkat
Anita Campbell-Green Joely Richardson Kinga Tabor-Szymaniak
Niania Joan Plowright Teresa Lipowska
Nochal Hugh Laurie Ryszard Nawrocki
Baryła Mark Williams Jerzy Słonka
L. Skinner John Shrapnel [a]
Alonzo Tim McInnerny Wojciech Machnicki
Fryderyk Hugh Fraser Andrzej Piszczatowski
Herbert Zohren Weiss Łukasz Wytrębowycz
Alan Mark Haddigan Robert Czebotar
kapitan policji Michael Percival Tadeusz Borowski
policjanci Bill Stewart Andrzej Piszczatowski
Andrew Readman Jarosław Boberek
John Peters Wojciech Machnicki
reporter telewizyjny Brian Capron Tadeusz Borowski
starszy pan John Evans Andrzej Piszczatowski
panie w parku Hilda Braid Małgorzata Leśniewska
Margery Mason [a]
pastor Neville Phillips Andrzej Piszczatowski
portier John Benfield
weterynarz Joe Lacey Robert Czebotar
położnik Gerald Paris Wojciech Machnicki

Opracowanie wersji polskiej: Studio Opracowań Filmów w Warszawie
Reżyseria: Maria Piotrowska
Dialogi: Elżbieta Łopatniukowa
Dźwięk: Alina Hojnacka-Przeździak
Montaż: Gabriela Turant-Wiśniewska
Opieka artystyczna: Mariusz Arno Jaworowski

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Rola bez dialogów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 101 Dalmatians (1996). Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)]. (ang.).
  2. Korman 1996 ↓, s. 2-8, 11.
  3. Korman 1996 ↓, s. 11-14.
  4. Korman 1996 ↓, s. 15-23.
  5. Korman 1996 ↓, s. 23-29.
  6. Korman 1996 ↓, s. 30-34.
  7. Dezerter: „101 dalmatyńczyków”: obsada polskiego dubbingu i emisja w Polsacie. Dubbing.pl, 2020-11-11. [dostęp 2024-05-05]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]