Wilhelm Kiczak

Wilhelm Maciej Kiczak
	; Wilhelm Kiczak kpt. (<1934)
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	10 stycznia 1898 ; Przemyśl
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	3 pułk piechoty, ; Białostocki pułk strzelców, ; 79 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa kampania wrześniowa;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 26 lip 2024, była oparta na tej wersji.

Wilhelm Maciej Kiczak (ur. 10 stycznia 1898 w Przemyślu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Szymona i Anny z Jasickich. Od 1912 r. należał do harcerstwa. Od 14 sierpnia 1914 r. w 3 pułku piechoty Legionów Polskich w Kołomyi. Przeszedł cały szlak wojenny pułku do 12 maja 1918 r^[1]. Po bitwie pod Kaniowem w niewoli niemieckiej. 13 grudnia 1918 r. wstępuje do Białostockiego pułku strzelców^[1], z którym odbywa kampanię 1920 r.

W okresie międzywojennym, w 1921 r. ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i awansował do stopnia podporucznika. Przydzielony do 6 pułku piechoty Legionów, a w 1297 do Centrum Wyszkolenia Strzeleckiego w Toruniu. W 1929 r. awansuje do stopnia kapitana.

W kampanii wrześniowej oficer sztabu w 3 Dywizji Piechoty Legionów^[2]. Walczył pod Iłżą. 18 września dowodzi III batalionem 1 pułku piechoty Legionów^[2] ppłk. Jana Kasztelowicza w bitwie o Krasnobród^[3]. 23 września wraz ze swym batalionem dołącza do 39 Dywizji Piechoty Rez., unikając niewoli niemieckiej^[2]. Bierze udział w drugiej bitwie o Krasnobród 24 września. Wzięty do niewoli radzieckiej, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 r. w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej LW 029/1 z 13.04.1940 r., poz. 90^[4].

Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4485
Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)^[5]
Krzyż Walecznych (pięciokrotnie)^[6]
Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)^[7]
Srebrny Krzyż Zasługi (10 marca 1932)^[8]

Zobacz

Przypisy

↑ ^a ^b Kolekcja VM ↓, s. 4.
↑ ^a ^b ^c L.L. Głowacki L.L., Działania wojenne na Lubelszczyźnie, s. 340 .
↑ J.J. Wróblewski J.J., Armia "Prusy", s. 271 .
↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 129.
↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Kolekcja VM ↓, s. 3.
↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
↑ M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 80 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.

Bibliografia

Kiczak Wilhelm. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.14-892 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-13].
Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Jan Wróblewski: Armia „Prusy” 1939. Warszawa: WMON, 1986, ISBN 83-11-07212-4.
Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1976, ISBN 83-222-0377-2.

Linki zewnętrzne

[CITEREFKolekcja_VMs._4-1] Kolekcja VM ↓, s. 4.

[:0-2] L.L. Głowacki L.L., Działania wojenne na Lubelszczyźnie, s. 340 .

[3] J.J. Wróblewski J.J., Armia "Prusy", s. 271 .

[CITEREFBanaszekRomanSawicki2000129-4] Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 129.

[5] M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[CITEREFKolekcja_VMs._3-6] Kolekcja VM ↓, s. 3.

[7] M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[8] M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 80 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]