LVII Korpus Pancerny (III Rzesza)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1940 |
Rozformowanie |
1945 |
Tradycje | |
Rodowód |
LVII Korpus Zmotoryzowany |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa atak na Związek Radziecki operacja wiślańsko-odrzańska | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych |
lądowe |
Formacja | |
Podległość |
LVII Korpus Pancerny (niem. LVII. Panzerkorps) – jeden z niemieckich korpusów pancernych, uczestniczył w ataku na Związek Radziecki.
Jednostkę sformowano 15 lutego 1940 roku w Augsburgu jako LVII Korpus Zmotoryzowany. Został on jednak 21 czerwca 1942 roku przemianowany na LVII Korpus Pancerny (LVII KPanc.). Korpus uczestniczył w 1941 roku w ataku na Związek Radziecki, gdzie na jego terytorium walczył przeciw Armii Czerwonej aż do 1944 roku[2]. 26 stycznia 1945 roku LVII KPanc. polecono obsadzić odcinek frontu Wrocław-Głogów, w tym czasie w jego skład wchodziły: 408 DZap., 178 ZapDPanc i 103 BPanc, a on sam podlegał dowództwu Grupy Armii A[3]. W rejonie Budziszyna wojska LVII KPanc dokonały nieudanego zwrotu zaczepnego mającego za zadanie odtworzyć ciągłą linię frontu[4].
Dowódcy korpusu
- gen. Friedrich Kirchner od 21.06.1942
- gen. Hans-Karl Freiherr von Esebeck od 30.11.1943
- gen. Friedrich Kirchner od 19.02.1944
- gen. Franz Beyer od 25.05.1944
- gen. Friedrich Kirchner od 2.06.1944[5]
Struktura organizacyjna
Skład w czerwcu 1944 roku[1]:
- 14 Dywizja Pancerna
- 13 Dywizja Piechoty (rumuńska)
- 46 Dywizja Piechoty
- 1 Dywizja Piechoty (rumuńska)
Skład 31 sierpnia 1944 roku[6]:
- 4 Dywizja Górska
- 46 Dywizja Piechoty
- 20 Dywizja Piechoty (grupa bojowa)
- 76 Dywizja Piechoty (grupa bojowa)
Przypisy
- ↑ a b Sawicki 1987 ↓, s. 169.
- ↑ Mitcham 2010 ↓, s. 234.
- ↑ Sawicki 1987 ↓, s. 239.
- ↑ Sawicki 1987 ↓, s. 293.
- ↑ LVII [online], lexikon-der-wehrmacht.de [dostęp 2024-04-24] .
- ↑ Sawicki 1987 ↓, s. 199.
Bibliografia
- Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska pancerne. Warszawa: 2010. ISBN 978-8311-11725-9.
- Tadeusz Sawicki: Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim. Warszawa: 1987. ISBN 83-01-06556-7.