Oskar Vogt

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 17 mar 2024, była oparta na tej wersji.

Oskar Georg Dieckmann Vogt (ur. 6 kwietnia 1870 w Husum, zm. 30 lipca 1959 we Fryburgu Bryzgowijskim) – niemiecki lekarz neurolog i neuroanatom. Jego żoną była francuska neurolog Cécile Vogt-Mugnier.

Życiorys

Studiował medycynę na Uniwersytecie Christiana-Albrechta w Kilonii i Uniwersytecie w Jenie, tytuł doktora medycyny otrzymał w Jenie w 1894^[1]. Gdy pracował w Paryżu z Josephem Jules′em Déjerine’em i jego żoną, Augustą Marie Dejerine-Klumke, poznał przyszłą żonę, Cécile Mugnier. Ożenił się z nią w 1899. Małżeństwo Vogtów pracowało od tej pory razem, publikując prace wspólnie, zazwyczaj z Cécile jako pierwszą autorką. Vogtowie mieli dwie córki, Marthe (1903–2003) i Marguerite (1913–2007). Marthe została neurofarmakologiem, otrzymała tytuł członka (Fellow) Royal Society i profesurę w Cambridge; Marguerite zajmowała się genetyką ewolucyjną, w latach 50. wyemigrowała do Stanów, gdzie pracowała z Renato Dulbecco nad opracowaniem szczepionki przeciwko poliowirusom i dostała posadę w laboratorium Salka.

5 czerwca 1936 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie jako pierwszy Niemiec uhonorowany tego typu wyróżnieniem w Polsce^[2].

Dorobek naukowy

Vogtowie utworzyli w Berlinie Instytut Badań Mózgu (Institut für Hirnforschung). Studiowali tam m.in. Korbinian Brodmann. Uczniami Vogta byli też Maksymilian Rose, Igor Klatzo, Jerzy Olszewski, Hubert Meessen, Lieselotte Gerhard i Adolf Hopf^[3].

Oskar i Cecile Vogtowie byli jednymi z twórców cytoarchitektoniki ludzkiego mózgu, w 1910 roku przedstawili pierwszą mieloarchitektoniczną mapę ludzkiej kory mózgowej^[4]. Pozostawili wiele prac poświęconych klinice chorób wzgórza i neuroanatomii. Opisali zespół objawów, znany jako stan marmurkowaty albo choroba Vogtów (ang. Vogt-Vogt syndrome).

Vogt interesował się hipnotyzmem i psychologią. W okresie międzywojennym wydawał „Journal für Psychologie und Neurologie” (potem „Journal für Hirnforschung”). W 1924 roku został zaproszony na konsultację śmiertelnie chorego Lenina, a rok później przyjął ofertę tamtejszego ministerstwa zdrowia założenia w Moskwie instytutu badań mózgu (Institut Mozga). W Berlinie szkoliło się u niego wielu rosyjskich lekarzy i biologów, w tym Siergiej Zarapkin, Nikołaj Popow, Isaj Sapir, Siemion Sarkisow.

Prace

Vogt C, Vogt O. Zur Erforschung der Hirnfaserung. W: Neurobiologische Arbeiten. Beiträge zur Hirnfaserlehre. 145 Seiten mit 60 Lichtdrucktafeln und 25 Figuren im Text. Berlin, 1902
Zur anatomischen Gliederung des Cortex cerebri. Journal für Psychologie und Neurologie 2, 160-180 (1903)
Die Markreifung des Kindergehirns während der ersten vier Lebensmonate und ihre methodologische Bedeutung. W: Neurobiologische Arbeiten. Beiträge zur Hirnfaserlehre. 118 Seiten, mit Tafeln 59 bis 171. Berlin, 1904 [1] [2] [3]
Wert der myelogenetischen Felder der Großhirnrinde (Cortex pallii). Anatomischer Anzeiger 29, 273-287 (1906)
Vogt C, Vogt O: Zur Kenntnis der elektrisch erregbaren Hirnrinde-Gebiete bei den Säugetieren. Journal für Psychologie und Neurologie 18 (1907)
Die myeloarchitektonische Felderung des menschlichen Stirnhirns (1910)
Die Myeloarchitektonik des Isocortex parietalis (1911)
Allgemeine Ergebnisse unserer Hirnforschung. Journal für Psychologie und Neurologie 25, suplement 1, s. 273-462 (1919)
Zur Lehre der Erkrankungen des striären Systems. Journal für Psychologie und Neurologie 25 (suplement 3), 627-846 (1920)
Erkrankungen der Grosshirnrinde im lichte der Topistik, Pathoklise und Pathoarchitektonik. Journal für Psychologie und Neurologie 28 (1922)
Psychiatrisch wichtige Tatsachen der zoologisch-botanischen Systematik (1926)
Die vergleichend-architektonische und die vergleichend-reizphysiologische Felderung der Großhirnrinde unter besonderer Berücksichtigung der menschlichen^[5] (1926)
Die Grundlagen und die Teildisziplinen der mikroskopischen Anatomie des Zentralnervensystems. Handbuch der mikroskopischen Anatomie des Menschen, vol 4; Berlin, 1928.
Thalamusstudien I-III. Journal für Psychologie und Neurologie 50, 33-154 (1943)

Przypisy

↑ Stahnisch F. Vogt, Cécile Augustine Marie (1875-1962) and Vogt, Oskar Georg Dieckmann (1870-1959). W: Dictionary of Medical Biography (DMB). W.F. Bynum and Helen Bynum (eds.). Westport, CO, London: Greenwood 2007, Vol. 5, s. 1277.
↑ Odznaczenie uczonego niemieckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 129 z 7 czerwca 1936.
↑ Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Berlin: Springer, 2004, s. 1121. ISBN 3-540-40690-5.
↑ Judaš M, Cepanec C. Oskar Vogt: The First Myeloarchitectonic Map of the Human Frontal Cortex. „Translational Neuroscience”. 1 (1), s. 72-94, 2010. DOI: 10.2478/v10134-010-0005-z.
↑ C.C. Vogt C.C., O.O. Vogt O.O., Die vergleichend-architektonische und die vergleichend-reizphysiologische Felderung der Großhirnrinde unter besonderer Berücksichtigung der menschlichen, „Naturwissenschaften”, 14 (50-51), 1926, s. 1190–1194, DOI: 10.1007/BF01451766, ISSN 0028-1042 (niem.).

Linki zewnętrzne

Oskar Vogt w bazie Who Named It (ang.)

[1] Stahnisch F. Vogt, Cécile Augustine Marie (1875-1962) and Vogt, Oskar Georg Dieckmann (1870-1959). W: Dictionary of Medical Biography (DMB). W.F. Bynum and Helen Bynum (eds.). Westport, CO, London: Greenwood 2007, Vol. 5, s. 1277.

[2] Odznaczenie uczonego niemieckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 129 z 7 czerwca 1936.

[3] Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Berlin: Springer, 2004, s. 1121. ISBN 3-540-40690-5.

[4] Judaš M, Cepanec C. Oskar Vogt: The First Myeloarchitectonic Map of the Human Frontal Cortex. „Translational Neuroscience”. 1 (1), s. 72-94, 2010. DOI: 10.2478/v10134-010-0005-z.

[5] C.C. Vogt C.C., O.O. Vogt O.O., Die vergleichend-architektonische und die vergleichend-reizphysiologische Felderung der Großhirnrinde unter besonderer Berücksichtigung der menschlichen, „Naturwissenschaften”, 14 (50-51), 1926, s. 1190–1194, DOI: 10.1007/BF01451766, ISSN 0028-1042 (niem.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]