Iwanówka (rejon tarnopolski)
Na mapach: 
49°26′11″N 26°08′38″E/49,436389 26,143889
49°26′11″N 26°08′38″E/49,436389 26,143889| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Powierzchnia |
4.001 km² |
| Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
+380 3543 |
| Kod pocztowy |
47855 |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
| 49°26′11″N 26°08′38″E/49,436389 26,143889
| |
Iwanówka lub Iwaniwka, (ukr. Іванівка) – wieś w rejonie tarnopolskim[1] obwodu tarnopolskiego.
W II Rzeczypospolitej w powiecie skałackim województwa tarnopolskiego. W 1939 r. wieś liczyła 2300 mieszkańców, z których 26% stanowili Polacy. 11 marca 1944 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 15 Polaków, grabiąc i paląc polskie zagrody[2].
Do 2020 w rejonie podwołoczyskim[3].
Dwór
[edytuj | edytuj kod]- skromny dwór wybudowany w pierwszej połowie XIX w. przez Jana Tarnawieckiego lub Andrzeja Żalhockiego, ocalał do 1939 r.[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Розпорядження Кабінету Міністрів України від 12 червня 2020 року № 724-р «Про визначення адміністративних центрів та затвердження територій територіальних громад Тернопільської області»
- ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 336, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487.
- ↑ Розпорядження Кабінету Міністрів України від 12 червня 2020 року № 724-р «Про визначення адміністративних центрів та затвердження територій територіальних громад Тернопільської області»
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 76-77, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Iwanówka (po rusku Iwaniwka) 1.) wś, powiat skałacki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 320.