Wikipedysta:Halfbricking/brudnopis

Krzysztof Gutkowski prof. Rzeszów, Ewa Sufin-Jacquemart

/////

Szymon Michałek

Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1984 Chorzów
Prezydent Chorzowa
Okres	od 2024
Poprzednik	Andrzej Kotala
Strona internetowa

Szymon Michałek (ur. 9 sierpnia 1984 w Chorzowie) – polski samorządowiec i ekonomista, od 2024 prezydent Chorzowa.

Życiorys

Od młodości związany ze środowiskiem kibiców Ruchu Chorzów. Był założycielem Sektora Rodzinnego na stadionie klubu, został szefem stowarzyszenia „Cicha 5”. Zajmował się propagowaniem postulatu budowy nowego stadionu domowego Ruchu i happeningami politycznymi. W 2019 był kandydatem kibiców na stanowisko prezesa klubu.

Ukończył Uniwersyteckie I Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Chorzowie oraz finanse i inwestycje na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach. Kształcił się podyplomowo na studiach typu MBA w Wyższej Szkoły Bankowej w Chorzowie. Przez kilkanaście lat pracował w działach analitycznych międzynarodowych korporacji finansowych.

W wyborach samorządowych w 2024 został kandydatem na prezydenta miasta z własnego komitetu (z poparciem Trzeciej Drogi i Ślonzoków Razem). Wygrał je już w pierwszej turze z poparciem 54,67% wyborców, pokonując rządzącego od 2010 Andrzeja Kotalę.

Żonaty, ma troje dzieci.

Przypisy

Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach Kategoria:Ludzie urodzeni w Chorzowie Kategoria:Polscy działacze piłkarscy Kategoria:Polscy ekonomiści Kategoria:Prezydenci Chorzowa Kategoria:Urodzeni w 1984

/////

Vânia Neto

Zawód, zajęcie	polityk, menedżer
Alma Mater	Universidade Nova de Lisboa
Stanowisko	posłanka do Parlamentu Europejskiego IX kadencji (od 2024)
Partia	Partia Socjaldemokratyczna

Vânia Neto (ur. ) – portugalska polityk i menedżer, posłanka do Parlamentu Europejskiego IX kadencji.

Życiorys

W 2002 ukończyła studia prawnicze na Universidade Nova de Lisboa, na tej uczelni odbyła także studia doktoranckie z prawa finansowego. Kształciła się również na Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne. Pracowała w urzędzie miejskim w Santarém, gdzie w 2009 przez kilka miesięcy pełniła funkcję zastępcy burmistrza. Później pełniła funkcję doradcy burmistrza Cascais. W 2011 rozpoczęła pracę w koncernie Microsoft, gdzie zajmowała stanowiska menedżerskie przy projektach edukacyjnych.

Zaangażowała się w działalność polityczną w ramach Partii Socjaldemokratycznej. W 2019 kandydowała z jej ramienia do Parlamentu Europejskiego, mandat uzyskała 2 kwietnia 2024 w miejsce Graçy Carvalho. Przystąpiła do frakcji Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów).

Przypisy

Kategoria:Absolwenci uczelni w Portugalii Kategoria:Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Portugalia) Kategoria:Portugalscy menedżerowie Kategoria:Portugalscy posłowie do Parlamentu Europejskiego Kategoria:Ludzie urodzeni w Kategoria:Wykładowcy uczelni w Portugalii Kategoria:Urodzeni w XX wieku

///

Enzo Tortora

Data i miejsce urodzenia	30 października 1946 Bolzano
Data i miejsce śmierci	18 maja 1988 Mediolan
Zawód, zajęcie	prezenter telewizyjny, polityk
Alma Mater	Uniwersytet Genueński
Stanowisko	poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji (1984–1985)
Partia	Partia Radykalna

Enzo Claudio Marcello Tortora (ur. 30 listopada 1928 w Genui, zm. 18 maja 1988 w Mediolanie) – włoski prezenter telewizyjny i polityk, od 1984 do 1985 poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Genueńskim. Początkowo występował w zespołach muzycznych jako komik i perkusista w zespołach występujących w klubach. W wieku 23 lat zatrudniony w RAI, gdzie był prowadzącym rozrywkowe programy radiowe i telewizyjne. W 1962 zwolniony z RAI, powrócił do niego po pięciu latach. Zdobył dużą popularność prowadząc programy takie, jak "Domenica Sportiva", "Giocchi senza frontiere" czy "Portobello" (który stał się najchętniej oglądaną audycją we Włoszech).

W latach 50. i 60. wystąpił w kilku filmach, opublikował także kilka książek oraz był konferansjerem m.in. podczas Festiwalu w San Remo.

W 198 został oskarżony o współpracę z mafią.

W 1976 związał się z Włoską Partią Liberalną, a w 1983 z Partią Radykalną. W 1984 wybrany posłem do Parlamentu Europejskiego, zrezygnował z mandatu 1985. Przez większość kadencji niezrzeszony, krótko należał do Technicznej Grupy Niezależnych.

Życie prywatne

W 1953 poślubił Pasqualinę Reillo, w 1959 unieważniono to małżeństwo. Jego drugą żoną została w 1964 Miranda Fantacci, z którą miał dwie córki i rozwiódł się w 1972. Pod koniec życia związany z polityk Francescą Scopelliti.

Przypisy

Kategoria:Absolwenci uczelni we Włoszech Kategoria:Ludzie urodzeni w Genui Kategoria:Włoscy aktorzy Kategoria:Włoscy dziennikarze Kategoria:Włoscy pisarze Kategoria:Włoscy posłowie do Parlamentu Europejskiego Kategoria:Urodzeni w 1928 Kategoria:Zmarli w 1988

//

Dmytro Senniczenko

Дмитро́ Сенниче́нко

Pełne imię i nazwisko	Ołeksij Jurijowycz Reznikow
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1973 Kijów
Zawód, zajęcie	polityk, prawnik
Alma Mater	Kijowski Uniwersytet Narodowy im. Tarasa Szewczenki
Stanowisko	p.o. ministra obrony (od 2023)

Dmytro Wołodymyrowycz Senniczenko (Szablon:Uk, ur. 8 grudnia 1973 w Kijowie) – ukraiński menedżer i urzędnik państwowy, od 2023 p.o. ministra obrony.

Życiorys

W 1998 ukończył stosunki międzynarodowe na Kijowski Uniwersytecie Narodowym im. Tarasa Szewczenki W połowie lat 80. odbył służbę wojskową, w 1991 ukończył studia prawnicze na Lwowskim Uniwersytecie Narodowym im. Iwana Franki. W 1994 uzyskał uprawnienia adwokata. Na początku lat 90. współtworzył firmę brokerską, w 2000 podjął praktykę adwokacką, którą prowadził w ramach różnych kancelarii prawniczych. W 2004 należał do prawników reprezentujących Wiktora Juszczenkę w postępowaniu w sprawie unieważnienia drugiej tury wyborów prezydenckich. Zasiadał później w radzie nadzorczej Oszczadbanku. W 2008 uzyskał mandat radnego rady miejskiej Kijowa, kandydując z listy skupionej wokół Mykoły Katerynczuka. W 2014 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję z ramienia partii UDAR. W tym samym roku został zastępcą mera Kijowa i sekretarzem rady miejskiej. W latach 2016–2018 zajmował stanowisko zastępcy przewodniczącego Kijowskiej Miejskiej Administracji Państwowej do spraw samorządu. W 2018 powrócił do praktyki prawniczej. Przez dwa lata był też członkiem Najwyższej Rady Sądownictwa. W 2019 prezydent Wołodymyr Zełenski powołał go w skład komisji trójstronnej do spraw rozwiązania kryzysu w Donbasie.

W marcu 2020 objął stanowiska wicepremiera oraz ministra do spraw terytoriów czasowo okupowanych w utworzonym wówczas rządzie Denysa Szmyhala. W listopadzie 2021 odwołany z tych funkcji, a następnie w tym samym miesiącu powołany na urząd ministra obrony.

Przypisy

Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Kijowskiego Kategoria:Ukraińscy menedżerowie Kategoria:Ukraińscy ministrowie obrony Kategoria:Ukraińscy urzędnicy Kategoria:Ludzie urodzeni w Kijowie Kategoria:Urodzeni w 1973

//

Krzysztof Gutkowski

Państwo działania	Polska
profesor nauk medycznych i o zdrowiu
Specjalność: gastroenterologia, immunologia
Alma Mater	Akademia Medyczna w Lublinie
Doktorat	2004 – medycyna Śląska Akademia Medyczna
Habilitacja	2013 – medycyna ŚUM
Profesura	4 stycznia 2021

Krzysztof Gutkowski – polski lekarz gastroenterolog, doktor habilitowany nauk prawnych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalności naukowe: prawo międzynarodowe, prawo europejskie.

Życiorys

W latach 1986–1988 kształcił się w zakresie analityki medycznej w Medycznym Studium Zawodowym w Rzeszowie, następnie do 1990 studiował farmację na Akademii Medycznej w Lublinie. Na tej uczelni w 1996 ukończył studia lekarskie, ponadto w 2005 został absolwentem studiów podyplomowych z zarządzania systemem ochrony zdrowia na Uniwersytecie Rzeszowskim. Uzyskał specjalizację z zakresu chorób wewnętrznych (2007) i gastroenterologii (2012).

W 2004 na podstawie napisanej pod kierunkiem Marka Hartleba rozprawy pt. Wybrane subpopulacje limfocytów we krwi chorych na autoimmunologiczne zapalenie wątroby przed i w trakcie leczenia immunosupresyjnego otrzymał na UWr stopień naukowy doktora nauk medycznych w zakresie prawa, specjalność: gastroenterologia, immunologia. Tam też na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Nieinwazyjne modele oceny aktywności zapalnej i zaawansowania włóknienia wątroby u chorych z autoimmunologicznym zapaleniem wątroby typu pierwszego uzyskał w 2013 stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie medycyny, specjalność: gastroenterologia. 4 stycznia 2021 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych i o zdrowiu. Obejmował stanowiska profesora nadzwyczajnego i profesora na Uniwersytecie Rzeszowskim, odbywał staże zagraniczne. Autor ponad 170 publikacji i doniesień naukowych, promotor co najmniej dwóch przewodów doktorskich.

Bibliografia

• Prof. dr hab. Krzysztof Gutkowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-09-01] .

Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Medycznego w Lublinie Kategoria:Członkowie Komitetu Nauk Prawnych PAN Kategoria:Polscy gastroenterolodzy Kategoria:Polscy specjaliści prawa międzynarodowego Kategoria:Wykładowcy Uniwersytetu Rzeszowskiego Kategoria:Urodzeni w XX wieku

///

Victor Bodson

Data i miejsce urodzenia	24 marca 1902 Luksemburg
Data i miejsce śmierci	29 czerwca 1984 Mondorf-les-Bains
Zawód, zajęcie	polityk, prawnik
Alma Mater	Uniwersytet Strasburski
Stanowisko	minister sprawiedliwości, transportu i budownictwa (1940–1947, 1951–1958), przewodniczący Izby Deputowanych (1964–1967), komisarz europejski (1967–1973)
Partia	Luksemburska Socjalistyczna Partia Robotnicza
Odznaczenia

Plik:BodsonVic CimND.jpg

Grób Victora Bodsona

Victor Nicolas Bodson (ur. 24 marca 1902 w Luksemburgu, zm. 29 czerwca 1984 w Mondorf-les-Bains) – luksemburski polityk i prawnik, deputowany krajowy i europejski, minister sprawiedliwości, transportu i budownictwa (1940–1947, 1951–1959), w latach 1964–1967 przewodniczący Izby Deputowanych, w latach 1967–1970 członek Komisji Europejskiej. Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Życiorys

W młodości uprawiał pływanie i sport motocyklowy, w 1926 był mistrzem krajowym w drugiej z dziedzin. W późniejszym okresie kierował krajową federacją bokserską. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Strasburskim, studiował także w Algierze i Montpellier. Uzyskał uprawnienia adwokata i od 1923 prowadził własną kancelarię adwokacką, od 1964 do 1966 kierował krajową palestrą. W 1930 wstąpił do Luksemburskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej. Od 1935 należał do rady miejskiej Luksemburga. Od 1934 zasiadał w Izbie Deputowanych, od 1935 do 1940 także w radzie miejskiej Luksemburga. Od kwietnia 1940 pozostawał ministrem sprawiedliwości, transportu i budownictwa. Po inwazji III Rzeszy w kolejnym miesiącu, gdy większość rządu uciekła z kraju, ostatecznie w czerwcu 1940 dotarł do Francji. W październiku 1940 dotarł natomiast statkiem przez Nowy Jork do Montrealu, gdzie urzędował w ramach rządu na uchodźstwie. W 1942 znalazł się na liście osób poszukiwanych przez Gestapo.

Po zakończeniu okupacji Luksemburga we wrześniu 1944 powrócił do sprawowania obowiązków ministerialnych w kraju w ramach rządów jedności narodowej (do marca 1947). Jednocześnie zasiadał w krajowym parlamencie w latach 1948–1951 i 1964–1967, w drugiej z kadencji przewodniczył temu gremium. Ponadto od 1949 do 1951 członek Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, a od 1962 do 1964 członek Rady Państwa, organu doradczego przy wielkim księciu. W latach 1951–1959 ponownie minister sprawiedliwości, transportu i budownictwa. W 1967 wybrany szefem nowo powstałego związku parlamentów frankofońskich (Association internationale des parlementaires de langue française). Od 1967 do 1970 zasiadał w Komisji Europejslkiej Jeana Reya, odpowiadając za kwestie transportu.

Był żonaty, miał pięcioro dzieci.

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony m.in. Orderem Korony Dębowej I klasy (1947), Legią Honorową I klasy (1973), Krzyżem Wielkim I Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec oraz Krzyżem Wielkim I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii, a także Medalem Wolności I klasy. Jego imieniem nazwano most w Hesperange.

Pomiędzy 1933 a 1940 organizował pomoc dla Żydów w przedostaniu się przez granicę niemiecko-luksemburską na rzece Sûre, przy której mieszkał. Uratował w ten sposób około 100 osób przed prześladowaniami nazistów, ryzykując własnym życiem. W 1971 otrzymał za to wyróżnienie Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.gu

Przypisy

Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu w Strasburgu Kategoria:Komisarze Unii Europejskiej Kategoria:Ludzie urodzeni w Luksemburgu Kategoria:Luksemburscy działacze sportowi Kategoria:Luksemburscy ministrowie sprawiedliwości Kategoria:Luksemburscy parlamentarzyści Kategoria:Luksemburscy pływacy Kategoria:Luksemburscy prawnicy Kategoria:Luksemburscy samorządowcy Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Wojennym (Francja) Kategoria:Odznaczeni Orderem Korony Dębowej Kategoria:Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Wielkim Legii Honorowej Kategoria:Odznaczeni Medalem Wolności (1945) Kategoria:Politycy Luksemburskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej Kategoria:Sprawiedliwi wśród Narodów Świata Kategoria:Urodzeni w 1902 Kategoria:Zmarli w 1984

////

Christa Schweng

Przewodnicząca Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego
Okres	od kwietnia 2023
Poprzednik	Christa Schweng

Oliver Röpke (ur. ) – austriacki działacz związkowy i prawnik, od 2023 przewodniczący Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego.

Biografia

Pracował jako magazynier. Uzyskała tytuł magistra w dziedzinie prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim.

Pracuje dla Austriackiej Federalnej Izby Gospodarczej (niem. Wirtschaftskammer Österreich – WKÖ), w której od 1994 pełni funkcję starszej doradczyni w departamencie polityki społecznej. W 1995 została członkinią Komitetu Doradczego ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy, organu doradzającego Komisji Europejskiej. W tym samym roku dołączyła także do Komisji Spraw Społecznych Europejskiego Stowarzyszenia Rzemiosła, Małych i Średnich Przedsiębiorstw (UEAMPE) oraz członkinią zarządu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy.

W 1998 roku została członkinią Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, dołączyła do grupy pracodawców.

Od 2018 do 2020 roku była przewodniczącą sekcji Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Obywatelstwa (SOC) w EESC. 28 października 2020 roku została wybrana przewodniczącą Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Zakończyła pełnienie funkcji

W kwietniu 2023 wybrany przewodniczącym EKES.

Przypisy

Kategoria:Absolwenci Uniwersytetu Wiedeńskiego Kategoria:Austriaccy prawnicy Kategoria:Austriaccy związkowcy Kategoria:Przewodniczący Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego Kategoria:Urodzeni w XX wieku

/// lista rządów RSK partie może użyteczne?

Mile Paspalj niewiele, [1] Borislav Mikelić; Zdravko Zečević mało; Risto Marković (?) [2]

Jadranko Prlić [Herceg-Bośnia] Pero Marković /brak/ [3]

/// Irlandzcy: 1 2

Duńczycy: 1 art. Ivar Nørgaard ///

///// Złota Góra (Brzeźno) najwyższy szczyt konińskiego [4]

///

Góra Kopna

Widok ze szczytu Góry Kopnej
Państwo	Polska
Województwo	podlaskie
Pasmo	Wzgórza Świętojańskie
Wysokość	211 m n.p.m.
Położenie na mapie gminy Gródek Góra Kopna
Położenie na mapie Polski Góra Kopna
Położenie na mapie województwa podlaskiego Góra Kopna
Położenie na mapie powiatu białostockiego Góra Kopna
53°10′12″N 23°28′24″E

Góra Kopna – wzgórze morenowe o wysokości 211 metrów nad poziomem morza położone w paśmie Wzgórz Świętojańskich niedaleko wsi Królowy Most i Kołodno w gminie Gródek (powiat białostocki, województwo podlaskie). Stanowi ona piąte najwyższe wzniesienie województwa podlaskiego oraz czwarte najwyższe dawnego województwa białostockiego, jednocześnie drugi najwyższy punkt Wzgórz Świętojańskich po leżącej kilkadziesiąt metrów na zachód Góry Świętego Jana.

Góra jest jedną z atrakcji pieszego szlaku turystycznego Szlak Wzgórz Świętojańskich, leży w granicach Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej. Na jej szczycie umieszczono wieżę widokową.

Przypisy

Kategoria:Kołodno

///

Góra Świętego Jana

Państwo	Polska
Województwo	podlaskie
Pasmo	Wzgórza Świętojańskie
Wysokość	214 m n.p.m.
Położenie na mapie województwa podlaskiego Góra Świętego Jana
Położenie na mapie Polski Góra Świętego Jana
53°10′08″N 23°28′23″E

Góra Świętego Jana – wzgórze morenowe o wysokości 214 metrów nad poziomem morza położone w paśmie Wzgórz Świętojańskich niedaleko wsi Królowy Most w województwie podlaskim, gmina Gródek. Stanowi ona czwarte najwyższe wzniesienie województwa podlaskiego oraz trzecie najwyższe dawnego województwa białostockiego, jednocześnie najwyższy punkt Wzgórz Świętojańskich.

Góra jest jedną z atrakcji pieszego szlaku turystycznego Szlak Wzgórz Świętojańskich. Na szczycie góry znajduje się głaz z pamiątkową tablicą i krzyż na starej sośnie upamiętniające kaźń powstańców styczniowych, walczących na tych terenach.

Przypisy

Kategoria:Kołodno

///

Kirił Stremousow

Кирилл Стремоусов

Data i miejsce urodzenia	26 grudnia 1976 Gołmiwśkij
Data i miejsce śmierci	9 listopada 2022 Geniczesk
Zastępca gubernatora obwodu chersońskiego (de facto, z poparciem Rosji)
Okres	od 26 kwietnia 2022 do 9 listopada 2022
Przynależność polityczna	Dierżawa

Kirił Siergiejewicz (Kiryło Serhijowycz) Stremousow (ukr. Кирилл Сергеевич Стремоусов; ros. Кирило Сергійович Стремоусов; ur. 26 grudnia 1976 w Gołmiwśkij, obwód doniecki, zm. 9 listopada 2022 w Geniczesku) – ukraińsko-rosyjski działacz polityczny, bloger, przedsiębiorca i urzędnik, od 26 kwietnia do 9 listopada 2022 zastępca szefa Chersońskiej Wojskowo-Cywilnej Administracji (de facto gubernator większości terytorium okupowanego przez Rosję obwodu chersońskiego).

Życiorys

Ukończył studia na Akademii Ekonomii Narodowej w Tarnopolu. Przez pięć lat był właścicielem przedsiębiorstwa produkującego karmę dla ryb, później pracował w inspektoratach rybnych w Geniczesku i Kijowie. W 2009 przeniósł się do Chersonia, przez krótki czas przebywał też w Stanach Zjednoczonych. Zarejestrował się jako dziennikarz, został właścicielem strony internetowej zajmującej się m.in. promocją medycyny alternatywnej i publikowaniem sensacyjnych historii, rozpoczął także prowadzenie bloga.

Uczestniczył w różnych akcjach wspierających Rosję, w tym w protestach Anty-Euromajdanu. Kierował różnymi organizacjami, w tym „Za Prezydentem” (popierającą Wiktora Janukowycza) i „Centrum Samoobrony Ekologicznej”. Od 2020 propagował teorie spiskowe dotyczące pandemii COVID-19. Związał się także z , organizacją promującą teorię spiskową o charakterze doktryny politycznej. Korzystał z kontrowersyjnych metod działania, m.in. dokonał pobicia mera Chersonia i uczestniczył w różnych bójkach.

Od 2017 do 2019 był szefem chersońskiego oddziału Socjalistycznej Partii Ukrainy, został z niej wykluczony. W 2021 wstąpił do prorosyjskiej Dierżawy (zdelegalizowanej w 2022). Wystartował w wyborach parlamentarnych w 2019 jako kandydat niezależny, zdobywając niecałe 2% głosów.

W 2022 po rosyjskiej inwazji na Ukrainę podjął współpracę z Rosjanami. W marcu 2022 został szefem Komitetu Ocalenia dla Pokoju i Porządku, organizacji faktycznie wspierającej Rosjan i tworzącej nową lokalną administrację. 26 kwietnia 2022 powołany przez okupantów na stanowisko pierwszego zastępcy szefa Chersońskiej Wojskowo-Cywilnej Administracji (de facto wicegubernatora obwodu chersońskiego, w większości zajętego przez wojska rosyjskie). Z czasem wpływy na tym obszarze przejęli jednak sami Rosjanie, marginalizując ukraińskich kolaborantów. We wrześniu 2022 uzyskał obywatelstwo rosyjskie. Po przeprowadzeniu tzw. referendum i faktycznej aneksji części obwodu chersońskiego przez Rosję 5 października 2022 został zastępcą jego gubernatora. W związku z działalnością we władzach okupacyjnych został objęty sankcjami Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych.

W listopadzie 2022 zdecydowanie sprzeciwił się planom wycofania rosyjskich wojsk okupacyjnych za Dniepr i opuszczenie Chersonia. 9 listopada 2022 zginął w wypadku samochodowym w okolicy Geniczeska. Według części źródeł miało być to zabójstwo zlecone przez rosyjskie służby lub jedynie upozorowanie śmierci.

Odznaczenia

Odznaczony pośmiertnie Orderem Męstwa (2022).

Przypisy

Kategoria:Absolwenci uczelni na Ukrainie Kategoria:Ludzie związani z Chersoniem Kategoria:Odznaczeni Orderem Męstwa Kategoria:Politycy Socjalistycznej Partii Ukrainy Kategoria:Propagatorzy teorii spiskowych Kategoria:Separatyści prorosyjscy na Ukrainie Kategoria:Ukraińscy przedsiębiorcy Kategoria:Ukraińscy publicyści Kategoria:Ukraińscy urzędnicy Kategoria:Urodzeni w 1976 Kategoria:Zmarli w 2022

/// Jean-? Deniau (?) tu też ciekawe

////

Alexandru Caraman

Владимир Антюфéев

Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1956 Cioburciu
Wiceprezydent Naddniestrza
Okres	od 1 grudnia 1991 do 9 grudnia 2001
Poprzednik	on sam (jako wiceprzewodniczący Rady Najwyższej Naddniestrza)
Następca	Siergiej Leontiew

Alexandru Caraman, ros. Алекса́ндр Аки́мович Карама́н (Aleksandr Akimowicz Karaman; ur. 26 lipca 1956 w Cioburciu koło Slobozii) – naddniestrzański działacz polityczny, lekarz i dyplomata narodowości mołdawskiej, w latach 1990–2001 wiceprezydent Naddniestrza, w 2014 wicepremier i minister spraw zagranicznych Donieckiej Republiki Ludowej.

Życiorys

Syn nauczycieli narodowości mołdawskiej. W 1978 ukończył studia na Narodowym Uniwersytecie Medycyny i Farmacji w Kiszyniowie, specjalizował się w zakresie chirurgii. Pracował w jednej z klinik w Kiszyniowie i jako nauczyciel przedmiotów medycznych, następnie w latach 1982–1985 jako chirurg-stażysta w szpitalu wojskowym w Abakanie oraz do 1990 jako zastępca lekarza w Slobozii.

Od 1982 działał w mołdawskiej odnodze Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, początkowo od 1980 jako instruktor w Tyraspolu, następnie w komitecie w Slobozii (był także delegatem na 17. zjazd Komunistycznej Partii Mołdawii). W kwietniu 1990 został II sekretarzem ds. rolnictwa w komitecie KPZR rejonu Slobozia). Uchodził za zwolennika twardej linii. W 1990 wybrany do rady rejonu Slobozia. W kolejnym roku został wydalony z ugrupowania ze względu na popieranie ruchu separatystycznego w Naddniestrzu.

Ukończył dwa kierunki studiów, uzyskał stopień kandydata nauk technicznych i ekonomicznych. Autor publikacji dotyczących m.in. systemów kontroli czołgów. Przez 24 lata pracował jako inżynier w biurze projektów mechanicznych w Charkowie im. Morozowa. Od 1995 zasiadał w radzie obwodu charkowskiego, wypowiadał się jako zwolennik zjednoczenia Ukrainy z Rosją.

Od 2013 zaangażowany w protesty tzw. Anty-Euromajdanu. Został przywódcą prorosyjskich stowarzyszeń „Wielka Ruś” i „Południowy Wschód”, zabiegał o przeprowadzenie na tym terenie referendum dotyczącego federalizacji Ukrainy. 7 kwietnia 2014 ogłosił się ludowym gubernatorem Charkowskiej Republiki Ludowej, a jego zwolennicy opanowali siedzibę miejscowej administracji obwodowej, deklarując niepodległość tego bytu. Jednakże już kolejnego dnia budynek został odbity, a większość uczestników wystąpień aresztowana. 1 maja 2014 Apuchtin został schwytany przez służby specjalne pod zarzutem organizowania zamieszek i naruszania konstytucyjnego porządku. W maju 2017 skazany na karę sześciu lat więzienia przez sąd w Charkowie, jednak w drugiej instancji został uwolniony od części zarzutów w grudniu 2017. Zwolniony 27 grudnia 2017.

Przypisy

Kategoria:Absolwenci uczelni w Mołdawii Kategoria:Ludzie związani z Tyraspolem Kategoria:Naddniestrzańscy politycy Kategoria:Politycy Donieckiej Republiki Ludowej Kategoria:Politycy KPZR Kategoria:Separatyści prorosyjscy na Ukrainie Kategoria:Mołdawscy samorządowcy Kategoria:Urodzeni w 1956

////

Jarosław Śliwiński

Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1939 Mirocin
Zawód, zajęcie	polityk, działacz związkowy
Partia	Polskie Stronnictwo Ludowe (Mikołajczykowskie), Bezpartyjny Blok Wspierania Reform, Wolni i Solidarni
Odznaczenia

Jarosław Śliwiński (ur. 28 lutego 1939 w Mirocinie) – polski polityk i działacz związkowy, opozycjonista w okresie PRL.

Życiorys

Syn Piotra i Józefy. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Ścinawie (1956) i Technikum Mechaniczne w Jeleniej Górze (1966). W latach 1959–1961 odbył zasadniczą służbę wojskową, pracował jako tokarz oraz kierownik magazynu w Kopalni Węgla Brunatnego „Turów”. Po 1978 powrócił do miejsca urodzenia i rozpoczął prowadzenie rodzinnego gospodarstwa rolnego pod Przeworskiem. W styczniu i lutym 1981 uczestniczył w strajku ustrzycko-rzeszowskim, współorganizował też protesty związane z rejestracją związku rolniczego. W marcu 1981 uczestniczył w tzw. zjeździe zjednoczeniowym wiejskich środowisk solidarnościowych w Poznaniu. Został szefem NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność” w Mirocinie, wchodził też w skład władz gminnych oraz kierował wojewódzką komisją rewizyjną. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmował się kolportażem podziemnej prasy, wielokrotnie poddawany zatrzymaniom i przesłuchaniom, a także inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Od 1984 do 1989 prowadził jako ajent stację benzynową. W 1988 współorganizował zbiórki żywności dla strajkujących górników i hutników, uczestniczył także w lokalnym duszpasterstwie rolników.

Po 1989 uczestniczył w reaktywacji Polskiego Stronnictwa Ludowego (Mikołajczykowskiego), objął funkcję prezesa partii w województwie przemyskim. Był przeciwnikiem reaktywacji NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”. W wyborach parlamentarnych w 1993 otwierał przemyską listę okręgową Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform. W 2004 przeszedł na emeryturę. W 2018 kandydował do sejmiku podkarpackiego z listy Wolnych i Solidarnych.

Odznaczenia

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009) oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).

Przypisy

Kategoria:Działacze NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność” Kategoria:Ludzie związani z Przemyślem Kategoria:Ludzie związani z prasą podziemną w Polsce 1945–1989 Kategoria:Ofiary represji w stanie wojennym w Polsce 1981–1983 Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita) Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Wolności i Solidarności Kategoria:Politycy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform Kategoria:Politycy PSL (Mikołajczykowskiego) Kategoria:Politycy Wolnych i Solidarnych Kategoria:Polscy robotnicy Kategoria:Polscy przedsiębiorcy XX wieku Kategoria:Urodzeni w 1939

///

Torfowisko Izerskie

Torfowiska Doliny Izery widziane z góry
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Mezoregion	Góry Izerskie
Data utworzenia	9 stycznia 1970
Data likwidacji	2000
Powód likwidacji	włączenie w granice rezerwatu przyrody Torfowiska Doliny Izery
Powierzchnia	44,74 ha
Położenie na mapie Szklarskiej Poręby Współrzędne spoza mapy: 52.346389 20.780556
Położenie na mapie Polski Torfowisko Izerskie
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Współrzędne spoza mapy: 52.346389 20.780556
Położenie na mapie powiatu karkonoskiego Współrzędne spoza mapy: 52.346389 20.780556
52°20′47″N 20°46′50″E

Rezerwat przyrody Torfowisko Izerskie – zlikwidowany rezerwat przyrody leżący na terenie województwa dolnośląskiego (wcześniej województwa jeleniogórskiego i wrocławskiego). Istniał w latach 1970–2000, został wchłonięty przez większy rezerwat przyrody Torfowiska Doliny Izery.

Został utworzony 9 stycznia 1970 na podstawie Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 20 listopada 1969 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M.P. z 1969 r. nr 51, poz. 400). Zlikwidowano go natomiast na mocy Rozporządzenia Nr 8 Wojewody Dolnośląskiego z dnia 3 lipca 2000 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody.

Położenie

Według aktu powołującego znajdował się na terenie Izery (później włączonej w granice Świeradowa-Zdroju) w ówczesnej gromadzie Krobica, powiecie lwóweckim. Teren ten obejmował również leśnictwo Skalno w nadleśnictwie Szklarska Poręba.

Przypisy

Kategoria:Świeradów-Zdrój Kategoria:Góry Izerskie Kategoria:Rezerwaty przyrody w województwie dolnośląskim Kategoria:Zlikwidowane rezerwaty przyrody w Polsce

///

Rafał Zapadka

Data i miejsce urodzenia	21 października 1952 Jarocin
Zawód, zajęcie	polityk, socjolog, publicysta wydawca
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Partia	UPR, KNP
Odznaczenia

Rafał Zygmunt Zapadka (ur. 21 października 1952 w Jarocinie) – polski polityk, socjolog, publicysta i wydawca, działacz związkowy i opozycyjny w okresie PRL.

Życiorys

Syn Stefana i Czesławy. W 1976 ukończył studia socjologiczne na Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracował od 1976 do 1982 jako kierownik działu w Wojewódzkim Domu Kultury w Gorzowie Wielkopolskim oraz kierownik Ośrodka Opiekuna Społecznego przy Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w tym mieście, był też jednym z inicjatorem spotkań wykonawców piosenki amatorskiej w Myśliborzu. Od 1980 związany z NSZZ „Solidarność”, współorganizował nieformalny zespół socjologów prowadzący badania ankietowe w gorzowskich zakładach pracy i został wybrany w skład Ośrodka Badań Społeczno-Zawodowych. Po 13 grudnia 1981 organizował pomoc dla rodzin internowanych, w 1982 na skutek nacisków został pozbawiony pracy. Pracował następnie jako agent ubezpieczeniowy, kierownik stołówki AWF Gorzów Wielkopolski i klubu osiedlowego, od 1986 przebywał na rencie. Od 1983 do 1989 członek Regionalnej Komisji Wykonawczej „Solidarności”, redagował podziemne pismo „Feniks” pod pseudonimem Marcin Konwa. Od 1988 do 1989 członek jawnej Rady Regionu „S”, inicjator niezależnej „Gazety Mówionej”. W 1989 po dokonaniu rewizji Służba Bezpieczeństwa skierowała przeciw niemu wniosek do kolegium ds. wykroczeń, który odrzucono. Był rozpracowywany przez służby PRL.

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (2000) oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2011).

Przypisy

Kategoria:Członkowie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (1980–1989) Kategoria:Ludzie urodzeni w Jarocinie Kategoria:Ludzie związani z Gorzowem Wielkopolskim Kategoria:Ludzie związani z prasą podziemną w Polsce 1945–1989 Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Wolności i Solidarności Kategoria:Odznaczeni odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” Kategoria:Ofiary represji w stanie wojennym w Polsce 1981–1983 Kategoria:Politycy Unii Polityki Realnej Kategoria:Politycy Kongresu Nowej Prawicy Kategoria:Polscy socjolodzy Kategoria:Polscy przedsiębiorcy XX wieku Kategoria:Polscy przedsiębiorcy XXI wieku Kategoria:Polscy publicyści Kategoria:Polscy wydawcy Kategoria:Urodzeni w 1952

Warte opisania

Istotne!

• Członkowie władz naczelnych oraz I sekretarze Komitetów Wojewódzkich PZPR 21.12.1948 – 31.12.1982, oprac. W. Ciempiel, J. Jakubowski, J. Szczeblewski, Warszawa 1983, s. 329;
• Ludzie władzy Polski Niepodległej 1989-2014 : zarys składu osobowego władzy publicznej w Polsce na dzień 24 sierpnia 2014 r. / Paweł Kaleta.;
• Ludzie władzy 1944-1991: władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991 / Tadeusz Mołdawa
• Przydatne o Jedlińskim,
• Encyklopedia Szczecina (A-O, Stanisław Gałka)
• Słownik nauczycieli tajnego nauczania – uczestników ruchu oporu 1939-1945 (województwo kieleckie) [Kaczocha]
• Wakar, Kronika Olsztyna 1945-1950
• Władze komunistyczne wobec Ziem Odzyskanych po II wojnie światowej. Materiały z konferencji [S. Kołodziej PPR]
• Pierwsze dni B. Bełczewski
• Komuniści na rzeszowszczyźnie [Israel Kapłan/Kapliński]
• Polska Partia Robotnicza. Zjazdy, posiedzenia plenarne KC, władze centralne i wojewódzkie, przedstawicielstwo w parlamencie i rządzie 1944–1948 (informator), „Archiwum Ruchu Robotniczego”, t. 7
• Składy krakowskiej EKW (jednak bez zmian w trakcie kadencji) podaje J. Wielgosz, W 40-lecie powstania PZPR 1948-1988. Kraków – Nowy Sącz – Tarnów, Kraków 1988, s. 64-75.
• B. Dymek, Pracownicy etatowi PZPR (1948-1954), “Z pola walki” 1983, nr 2-3, s. 87; tenże, Z dziejów PZPR w l. 1956-1970, Warszawa 1987, s. 239.
• PZPR na Warmii i Mazurach 1948-1990. Struktury, organizacja, ludzie. Oddziaływanie na zinstytucjonalizowane formy życia społecznego

• wiceministrowie: KPRM Stanisław Jaśkiewicz [archiwumpolityki/1833642,1,koledzy-znbspalei-niepodleglosci.read]

Janusz Zimny członkowie KRS (sędziowie NSA, SN): Filomena Barczewska (1994-1998), Katarzyna Gonera (2014-2018), Jacek Gudowski (30 lat), Kazimierz Lipiński (sędzia SN) (prezes izby wojskowej, inny niż pozostali K.L.), Bogusław Moraczewski NSA, Małgorzata Niezgódka-Medek (NSA), Ryszard Pęk (prezes WSA Wr., s.NSA), Marek Pietruszyński (NSA)

Czł. zarz. woj. Jerzy Leszek Bartko; [5], członkowie KRS (sędziowie NSA) oraz prezesi izb SN, dawni nuncjusze w Polsce oraz ambasadorowie RP przy Stolicy Apostolskiej, Kuni-kyō (dawna stolica Japonii), postaci z DNR, ŁRL, Naddniestrza, Somalilandu

Władysław Rajkowski (polityk) prezes KW PPS Kraków, prezes PZPN, Józef Kapliński (Israel Kaplan) [II sek KW Rzeszów, faktycznie kierujący organizacją partyjną w miejsce Hanyża, Żyd], Izydor Kunat (czasowo I sek, powrócił do roli II sek); przewodniczący partii europejskich Wilhelm Knabe; premier Wietnamu Płd. Nguyễn Văn Lộc

wicewojewodowie: Józef Wojciechowski (od stycznia 1945 wicewojewoda krakowski) Józef Szonert (od kwietnia 1945) (??) Irena Kamieńska-Siuta, Józef Zbieszczyk, Ryszard Szypuła ?Sanok, Włodzimierz Koprukowniak naczelnik powiatu, Józef Surowiec [ZSL?]

posłowie do KRN/na Sejm Ustawodawczy: Józef Dubiel [poseł SU, prezydent Chorzowa],

Ludwik Denisiuk rektor WSWF w Gdańsku, Stanisław Klimczak prezes WK PSL Kraków, Lucjan Świdziński prezes WK PSL Lublin, Tadeusz Cieśla (poseł prezes SL lubelskiego woj. ś-d, Tomasz Głodowski prezes SL lubelskiego Rzeszów, Kazimierz Jachowicz kierownik WZ SL lubelskiego Bydgoszcz Karol Kurpiewski prezes ZW SL lub. Warszawa, Adam Sadrakuła od 1946 przewodniczący WRN Wrocław, SL lub., Mieczysław Wysocki prezes WK SL lub. Lublin, Jan Wilanowski prezes WK SL Szczecin Stanisław Zaremba (poseł) prezes WK SL Szczecin

posłowie na Sejm Ustawodawczy: Józef Augustyn (polityk) prezes WK SL Rzeszów, Franciszek Roch-Kowalski prezes WK SL (Bydgoszcz?), Bronisław Bęben prezes WK PPS Rzeszów, w 1948 usunięty ze składu SU

przewodniczący komitetów wojewódzkich PPS: Władysław Ryńca [Kielce, w 1948]

politycy Naddniestrza i Mołdawii, w tym członkowie gabinetów, Liliana Palihovici przew. parlamentu p.o. 2013; Naddniestrze Alexandru Caraman, Stanislav Moroz; przew. parlamentu Vladimir Gonchar, Mihail Burla, Alexander Korshunov, Aleksandr Szczerba [6]

///

Władimir Antiufiejew Naddniestrze, przew. parlamentu, Jurij Apuchtin Charkowska Republika Ludowa, Aleksiej Czały (mer Sewastopola 2014), Władimir Warszawski Rep. Ludowa s, Władimir Konstantinow (polityk) Krym, Alexandru Cataman Naddniestrze - także inni miejscowi politycy, Jekaterina Gubariewa, żona Pawieła, Jewgienij Żylin zm. 2016, chyba nieency, Eduard Smirnow [7], przywódcy Gagauzji

///////////////

Ważne: Deep Lake 55 m ppm, najniższy punkt Antarktydy (?) [Dunning Hill Navassa b.d.], największe jeziora państw oraz najdłuższe rzeki (Cypr, Kosowo, Górski Karabach, Doniecka i Ługańska Republika Ludowa, Abchazja, Osetia Płd.), hymny, flagi

Rezerwat przyrody Torfowisko Izerskie 1969-2000, politycy DRL, ŁRL oraz RK, ukraińscy ministrowie; waluty (dinar Republiki Serbskiej [8]), dram Arcachu (Górskiego Karabachu) [9], dinar Serbskiej Krajiny [10], dolar Pitcairn [11], najwyższe wzniesienia dawnych województw Góra Kopna na Wzgórzach Świętojańskich (białostockie); ciekawe wzniesienia woj. wielkopolskiego (powiat po powiecie),

/////////////

Jacek Katzer

Państwo działania	Polska
doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: prawo międzynarodowe, prawo europejskie
Alma Mater	Politechnika Koszalińska
Doktorat	2008 – prawo PKosz
Habilitacja	2014 – prawo PKosz

Jacek Katzer – polski inżynier budownictwa i polityk, doktor habilitowany nauk technicznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego i Politechniki Koszalińskiej.

Życiorys

Ukończył studia na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii (2004) oraz w Instytucie Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego (2005). W 2008 na podstawie napisanej pod kierunkiem Jana Kolasy rozprawy pt. Kompetencje Rady Bezpieczeństwa ONZ w międzynarodowym sądownictwie karnym otrzymał na UWr stopień naukowy doktora nauk prawnych w zakresie prawa, specjalność: prawo międzynarodowe. Dysertacja została wyróżniona w XLIV Ogólnopolskim Konkursie „Państwa i Prawa” na najlepsze prace habilitacyjne i doktorskie. Tam też na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Odpowiedzialność państwa członkowskiego z tytułu działalności organizacji międzynarodowych uzyskał w 2014 stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa, specjalność: prawo międzynarodowe i europejskie Został profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Prawa Międzynarodowego i Europejskiego Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego, kierował także szkołą prawa austriackiego na tej uczelni.

Odbył staże naukowe na Uniwersytecie Cambridge, Uniwersytecie Karola w Pradze, Uniwersytecie Lwowskim i Uniwersytecie Ruhry w Bochum. Był profesorem wizytującym Uniwersytetu w Ratyzbonie i wykładowcą w Szkole Prawa Polskiego na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. Autor ponad 30 publikacji naukowych dotyczących m.in. odpowiedzialności w prawie międzynarodowym, międzynarodowego prawa karnego i zewnętrznych relacji Unii Europejskiej, w tym artykułów w „Polish Yearbook of International Law”. Został członkiem Niemiecko-Polskiego Stowarzyszenia Prawników oraz arbitrem sądu polubownego przy Prokuratorii Generalnej RP.

Wybrano go na członka Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk kadencji 2020–2023.

Bibliografia

• Dr hab. Bartłomiej Jerzy Krzan, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-04-13] .

Kategoria:Absolwenci Politechniki Koszalińskiej Kategoria:Politycy Unii Polityki Realnej Kategoria:Polscy inżynierowie budownictwa Kategoria:Polscy Kategoria:Wykładowcy Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego Kategoria:Wykładowcy Politechniki Koszalińskiej Kategoria:Urodzeni w 197

Tomasz Kucharski

Życiorys

Z wykształcenia specjalista rehabilitacji ruchowej, absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Kształcił się podyplomowo z zarządzania instytucjami samorządowymi i organizacjami pozarządowymi na Uniwersytecie Warszawskim oraz zarządzania w administracji publicznej w Akademii Leona Koźmińskiego. Występował jako zawodnik podnoszenia ciężarów w OKS „Start” Otwock i AZS-AWF Warszawa pod kierunkiem Waldemara Baszanowskiego. Trenował sekcję ciężarową Zawiszy Bydgoszcz.

W latach 90. kierował Komitetem Obywatelskim „Solidarność” w Józefowie oraz rembertowskim oddziałem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Od 1995 do 1999 był pełnomocnikiem burmistrza Rembertowa ds. bezrobocia i kierownikiem referatu w urzędzie gminy Warszawa-Rembertów, następnie do 2006 – ośrodka pomocy społecznej w dzielnicy Wawer. Wstąpił do Platformy Obywatelskiej. Z jej ramienia w 2006, 2010, 2014 i 2018 wybierano go do sejmiku mazowieckiego, od 2010 pełni funkcję jego wiceprzewodniczącego. Jednocześnie od 2006 nieprzerwanie pełni funkcję burmistrza stołecznej Pragi-Północ jako najdłużej urzędujący burmistrz dzielnicy Warszawy, uzyskiwał reelekcję w 2010, 2014 i 2018.

Przypisy

Kategoria:Absolwenci Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie Kategoria:Burmistrzowie dzielnic Warszawy Kategoria:Działacze Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Kategoria:Ludzie związani z Józefowem (powiat otwocki) Kategoria:Odznaczeni Kategoria:Politycy Platformy Obywatelskiej Kategoria:Polscy sztangiści Kategoria:Polscy trenerzy podnoszenia ciężarów Kategoria:Polscy urzędnicy samorządowi Kategoria:Radni sejmiku województwa mazowieckiego Kategoria:Sportowcy AZS-AWF Warszawa Kategoria:Sportowcy Startu Otwock Kategoria:Trenerzy Zawiszy Bydgoszcz Kategoria:Urodzeni w 1963

//

• przydatny spis CIA

____

przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej.

Kategoria:Przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w ____

tu

/// ////

////////

Encyklopedyczni kandydaci do Sejmu i Senatu

• 2019:
• Helena Czakowska (rektor KPSW we Włocławku, senat, PiS)
• Małgorzata Niewiadomska-Cudak (politolog, dr hab., Łódź, lewica) [12]
• Zbigniew Kościk, wątpliwe [13], Zbigniew Nikitorowicz wątpliwe
• Krzysztof Habura, od 2006 starosta pabianicki, duże szanse, odzn.
• Zbigniew Karciński (PSL, wiel. radny, odznaczony, starosta tarnowski) [14]
• Bogusław Waksmundzki [15] sprawdzić odznaczenia (wątpliwe)
• Stanisław Tołwiński (ur. ?) odznaczenia [16]
• 2015:
• Jerzy Langer (polityk), działacz opozycyjny [17]
• Radosław Piesiewicz prezes PZKosz, niezależny kandydat

• 2011: b. użyteczne
• Robert Kuraszkiewicz opozycjonista, menedżer, PJN, w 2020 prezes Banku Pocztowego
• Janusz Kenic PJN Sejm, lider okręgowej
• Wacław Demecki dr h.c. inż. (?)
• Zbigniew Stąsiek (SLD, uzupełniające 2013, niepewna ency) [18]
• Krzysztof Hećman na granicy [19]
• Tadeusz Frydrych generał i szef Służby Więziennej [20]
• Jerzy Batko [21] [22]
• Włodzimierz Roszczynialski, rektor Wyższa Szkoła Zarządzania i Bankowości w Krakowie, dr hab. inż. prof.
• Ludwik Węgrzyn [23] [24]
• Krzysztof Kołowrocki profesor
• Zdzisław Sumara upewnić się, opozycjonista
• Wiesław Wójcik (historyk)? Wiesław Wójcik Prawo i Sprawiedliwość dr hab.
• Ireneusz Kozera dyrektor filharmonii [25]
• 2004 uzupełniające Kazimierz Mikołajec [26]
• 2004 PE: Jacek Katzer dr hab., UPR, Grażyna Tomczyk [UW radna Rzeszowa, szeroka dział. społ],

Janusz Frąckowiak dr hab. [27] w 1994 wybrany przewodniczącym sejmiku samorządowego województwa katowickiego, prawd. radny Mikołowa - to jest inna osoba Frąckowiak prof. inżynier zmarł w 2010,

Jan Mikołajczak prof. ART bdgszcz, Elżbieta Dynia prof., Elżbieta Smorawińska (?) dział. charytatywna [28], dziennikarka i prezenterka telewizyjna, doktor ekologii Zofia Dobrzańska-Czernicka [29], Janusz Lewko (?) [prof. n. med], Sławomir Owczarski rektor dr szeroko, Marian Liwo (?) dr, dział społ

• 2007 Senat:
• Jerzy Łaskawiec prezes E. Turów OOP,
• Bernard Karasiewicz [http://www.tarnowskieinfo.pl/news/4426,odznaczenie-dla-bernarda-karasiewicza.html odznaczony, burmistrz/wójt Ryglic 1990-2010, 2014-18),
• Ludwik Węgrzyn starosta bocheński, OOP
• Krzysztof Baranowski (samorządowiec) (od 2006 starosta lipnowski, okręg toruński, sprawdzić odzn.)
• Marek Orkiszewski dr hab. n med, Toruń LPR, sprawdzić
• Michał Gołoś Rektor i założyciel Wyższej Szkoły Stosunków Międzynarodowych i Komunikacji Społecznej w Chełmie [Sejm 19-93 Lublin UP okr. 25]
• [[Jacek Brzeziński] [8 ZG] p.o. prezesa PFRON, niedostatek danych
• Maciej Rakowski 9 Łdz SLD, radny Łodzi, dr hab.
• Lucjusz Bilik OOP, działacz sportowy, prezes klubów [20 Op SLD]
• Andrzej Kolasa 15 Płock/Ciechanów PSL, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Ciechanowie prof.
• Lucjusz Bilik, 20 Opole SLD, odznaczony OOP, kandydat Sejm 2011, działacz sportowy i PTTK
• Halina Święczkowska 23 Białystok PO dr hab. filologii/filozofii MEDALEM ZŁOTYM ZA DŁUGOLETNIĄ SŁUŻBĘ
• Antoni Czyżyk PO 33 Elbląg uzupełniające 2006/7, sędzia taneczny, gloria artis, przew RM Elbląg
• Grzegorz Durski LPR 40 Szczecin NSZZ S, technik lakiernictwa, były radny Szczecina

• 2005 Senat: ściągawka
• Kazimierz Hałaczyński OOP, dość mało danych,
• Józef Jedynak (gen. policji - sprawdzić) Tarnów 14 okręg
• Kamil Matuszewski OOP, działacz LPR, Toruń, opozycjonista za PRL
• Stanisław Schodziński starosta biłgorajski, LPR, okręg Chełm
• Wojciech Gaszyński [KWW społeczni Ratownicy 9 ŁDZ, trudno sprawdzić, czy to on]
• Dariusz Szewczyk PSL 9 Łdz prezes Radia Łódź (?)
• Marcin Dybowski LPR 21 Krosno działacz opozycyjny (porównać, czy to on kandydat w 2019
• Marek Zin lewicowy 22 Rzeszów dr hab. mięsoznawca
• Kazimierz Walczak (polityk) kom. własny 22 Rzeszów dr n ekon., uczestnik II wojny światowej (? zweryfikować)
• Barbara Olbrych SDPL 16 Radom dr hab. ekon
• Elżbieta Bandurska-Stankiewicz Olsztyn 34 demokraci.pl prof. n med
• Lucjan Jędrychowski LPR Olsztyn 34 prof.
• Walentyna Rakiel-Czarnecka PSL ekolog dziennikarka 18 Warszawa-miasto
• Jan Netter 23 SLD Białystok OOP prowadził zakłady mięsne, radny sejmiku
• Czesław Czyżewski 24 Gdańsk LPR KWiS, wydawca
• Henryk Śliwiński 30 PiS Tychy adwokat, prezes Ruchu Chorzów i GKS Tychy
• Jan Harhaj 33 PO Elbląg [starosta lidzbarski (ency?)]
• Jan Kurp 31 Katowice/Jaworzno niezależny prezes elektrowni, odznaczony
• Włodzimierz Muth 35 Kalisz/Leszno KWW JOW działacz NSZZ "S"

• 2001 Senat:
• Bernadetta Niemczyk https://www.wnp.pl/parlamentarny/sejm-2015/okw-28-czestochowa,29/komitet-wyborczy-psl,8/bernadetta-niemczyk,2364.html [PSL, Czewa 2001, wieloletnia działaczka KGW] OOP,
• Marek Ciesielczyk Tarnów 14
• Józef Mitura OOP, Polska Unia Gospodarcza, Toruń, prezes banku
• Rafał Zapadka opozycjonista Zielona Góra 8 UPR
• Ryszard Korczowski dr hab. prof. n. med. [21 SLD Rzeszów]
• Tadeusz Zych dr hab. historyk [21 KW Senat 2001 Rzeszów]
• Jan Hawrylewicz 18 Siedlce SLD prezes NGOŚiGW zm. 2012
• Jan Lus SLD-Unia Pracy 37 Piła Gloria Artis? księgarz, fizyk, przedsiębiorca
• Marian Peters PPS 33 Elbląg nauczyciel, prezes CKW PPS 2005-2006 (sprawdzić ency)
• Rajmund Pollak LPR 26 Bielsko-Biała KWiS, działacz NSZZ "S" Wolno i Solidarni KWiS starczy?
• Jadwiga Uchyła-Zroski Polskie Stronnictwo Ludowe 26 B-B dr hab. pedagog muzyki
• Renata Rosowska UW 26 B-B uzupełniające w 2004 Kwis
• Janusz Frąckowiak 28 Rybnik KW Senat 2001 profesor fizyki, radny sejmiku śl (sprawdzić)
• Artur Stojko 30 Katowice SLD prof. n med
• Jan Zastawny 36 Kalisz/Leszno Samoobrona uzupełniające 2005 prof. [zm. 6 kwietnia 2005, krótko po wyborach]

• Wybory parlamentarne 1993:
• Jan Frączek NSZZ S Bielsko-Biała 4 opozycjonista
• Andrzej Mazurowicz NSZZ S Bydgoszcz 4 trener
• Jarosław Wilner NSZZ Kalisz odznaczony OOP, związkowiec
• Krzysztof Buszko NSZZ Konin 19 solidarność
• Władysław Etc NSZZ Koszalin 20 KWiS represjonowany
• Wojciech Swakoń NSZZ legnica solidarność brat Jacek Swakoń
• Andrzej Belina NSZZ Radom 37 encysol
• Sławomir Musiej NSZZ Siedlce 39 encysol
• Lucjan Filipkowski NSZZ Suwałki 43 kwis
• Jerzy Langer NSZZ Wałbrzych [30]
• Robert Terentiew PC Zamość 51 opozycjonista
• Aleksandra Siedlaczek-Szwed Partia X Czewa 7 dr hab.
• Dariusz Waldziński PC Elbląg 9 dr hab., prorektor
• Jarosław Kiepura KdR 15 Sosnowiec/Dąbrowa Górnicza encysol (?)
• Paweł Skórski Samoobrona 18 Kielce/Bosowice k. Balic oficer SB, faktycznie zastępował Leppera po aresztowaniu w 1994, zm. 1995 (ency?)
• Jerzy Gardynik KdR 17 Gliwice ency (?) zesłaniec, żołnierz AK, 1992-2007
• Grażyna Bielawska/Bielawska-Cieśla UP 20 Koszalin OOP, sprawdzić, czy tożsama
• Tadeusz Tutkalik PC 24 Leszno KWiS, sprawdzić inne odznaczenia, do 1994 burmistrz Góry woj. leszczyńskie
• Henryk Karaś Kdr 23 Legnica KWiS, zweryfikować odznaczenia
• Bronisław Lachowicz (polityk) odznaczony, burmistrz Rawicza
• Michał Gołoś [był wyżej] 25 Lublin UP
• Walter Angrik niepewne, działacz mn. niemieckiej z Olsztyna, komitet kanapowy
• Kazimierz Rajzer 4 B-Biała NOT prezes SIMP, mgr inż. (?)
• Janusz Berdowski 8 Ciechanów NOT rektor WSP Częstochowa hab.
• Stanisław Zalejski 14 Kalisz NOT tekst radny Kalisza, OOP, działacz na rzecz woj. środkowopolskiego
• Andrzej Reczyński 21 Kraków NOT dyrektor Biprostalu OOP
• Ryszard Chamer 23 Legnica NOT prof., odznaczenia
• Antoni Milkiewicz Poznań NOT dr inż, naczelny inżynier wojska PL
• Jan Kostecki 44 Szczecin Ojczyzna ency (?)
• Anna Machalica-Pułtorak 28 Nowy Sącz UP OOP, działaczka społeczna, ur. 1944
• Ryszard Wyczachowski 33 Piotrków T. KKW Ojczyzna (ZChN) OOP
• Dariusz Sarti 34 Płock KdR [sprawdzić, czy to profesor]
• Piotr Janicki (inżynier) 35 Poznań BBWR p.o. prezesa SIMP (?)
• Irena Lewandowska-Kozimala 36 Przemyśl PC [ency? tylko KWiS]
• Augustyn Czubocha 36 Przemyśl PSL-PL Encysol OOP
• Jarosław Śliwiński 36 Przemyśl BBWR OOP
• Jan Tonecki, 41 Skierniewice PC Tonecki dr hab.
• Ryszard Kardasz 45 Tarnobrzeg BBWR OOP, prezes Huty Stalowa Wola
• Jan Legut 47 Toruń BBWR kwis (ency?)

Dodatkowe, niepewne: Henryk Kiepura starosta kłobucki, 2005, Ewa Gutek [2005, Senat, Rodzina-Ojczyzna] Strajk pielęgniarek

Senat 1997

• Tadeusz Łazowski [bialskopodlaskie PSL] OOP, starosta bialski, dyr pogotowia
• Dariusz Staszczak lubelskie własny k. dr hab.
• Aleksander Walkiewicz PSL lub prof.

Senat 1991

• Ryszard Gałązka bialskopodlaskie WAK KWiS, dyr 2LO BPodl opozycjonista
• Szczepan Kalinowski bp Chrześcijańska Demokracja regionalista ency?
• Marian Kwiatkowski (ur. 1941) bialskopodlaskie POC opozycjonista, kwis ency? nie mylić z Marian Kwiatkowski (polityk)

Kandydaci na prezydentów miast

• 2018: Dariusz Gryczka [Bełchatów, olimpijczyk, trener]

Radni sejmików

• Kujawsko-pomorskie: Jan Wudniak (I kad., zast.)
• Łódzkie Paweł Pruszyński (I kad., gen.)

//// /////

Inne

opisać szerzej: gioś, gkp, inne obszary chronione, wiceprezesów KNF, herby i godła państw nieuznawanych, największe jeziora i wyspy państw, komisje Europejskie (?), dawnych posłów do PE (sprzed 1979)

??? niemieckie landy po 1990: Karl-Hermann Steinberg (p.o., Saksonia-Anhalt), Rudolf Krause (p.o., Saksonia), Jochen Wolf (p.o., Brandenburgia) przed 1990: Szlezwik-Holsztyn (Friedrich-Wilhelm Lübke, Helmut Lemke, Henning Schwarz (p.o.), Saara (Werner Zeyer, Franz-Josef Röder, Egon Reinert), Palatynat (Wilhelm Boden), Hesja (Holger Börner), Wolfgang Haußmann (p.o., BW)

rzecznik ubezpieczonych/finansowy

Janez Stanovnik, szefowie parlamentów: Manuel Cruz, Ander Gil

wiceministrowie PRL: [31] uczestnicy S PZPR

uwaga: wicewojewodowie PRL !!!: [32]

Zlikwidowane rezerwaty przyrody w Sudetach (?)

(red. Jacek Kamiński), Wykaz 2000 osób sprawujących władzę w Rzeczypospolitej Polskiej, PressPublica, Warszawa 1997, s. 256

rezerwat przyrody Tarnawa, Rezerwat przyrody Litmirz, M.P. z 1976 r. nr 42, poz. 206 rezerwat przyrody Dźwinacz, rezerwat przyrody Łokieć w 1999 włączone w granice Bieszczadzkiego Parku Narodowego

sprawdzić MP z 1982 [33] MP z 1985