Stanimir Stoiłow

piłkarz bułgarski

Stanimir Kolew Stoiłow, bułg. Станимир Стоилов (ur. 13 lutego 1967 w Chaskowie) – bułgarski piłkarz występujący na pozycji ofensywnego pomocnika, oraz trener piłkarski.

Stanimir Stoiłow
Станимир Стоилов
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1967
Chaskowo

Pozycja

ofensywny pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1985–1990 FK Chaskowo
1990–1992 Lewski Sofia 74 (27)
1992–1993 Fenerbahçe SK 23 (0)
1993–1994 CSKA Sofia 19 (4)
1994–1995 Lewski Sofia 38 (15)
1995–1997 SC Campomaiorense 52 (19)
1997–1998 Slawia Sofia 29 (12)
1998–2003 Lewski Sofia 153 (9)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1992–2000  Bułgaria 14 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2000–2003 Lewski Sofia (asystent)
2004–2008 Lewski Sofia
2007 Bułgaria (tymczasowo)
2008–2009 Liteks Łowecz
2009–2010 Bułgaria
2010–2011 Anorthosis Famagusta
2012–2014 Botew Płowdiw
2014–2018 FK Astana
2018–2019 Kazachstan
2021–2023 Lewski Sofia
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Kariera piłkarska

edytuj

Jest wychowankiem FK Chaskowo, który, gdy Stoiłow rozpoczynał przygodę z seniorską drużyną tego klubu, grał w II lidze. Dopiero w sezonie 1989–1990 zespół wywalczył awans do ekstraklasy, jednak krótko po tym wydarzeniu Stoiłow przeniósł się do Lewskiego Sofia. Między 1990 a 2003, kiedy zakończył piłkarską karierę, występował w Lewskim łącznie przez osiem sezonów, trzy ostatnie jako grający asystent trenera. Z klubem ze stolicy kraju zdobył pięć tytułów mistrza kraju oraz tyle samo Pucharów. W przerwach był zawodnikiem m.in. drużyn portugalskich (SC Campomaiorense, z którym w sezonie 1995–1996 spadł z I ligi) oraz tureckich (Fenerbahçe SK).

W reprezentacji Bułgarii zadebiutował 26 sierpnia 1992. W towarzyskim spotkaniu z Turcją (2:3) wystąpił od pierwszej minuty i strzelił dwa gole. Za selekcjonerskiej kadencji Dimityra Penewa zagrał w drużynie narodowej jeszcze pięciokrotnie; był poważnym kandydatem do kadry na Mundial 1994, (na którym podopieczni Penewa zajęli czwarte miejsce), jednak odpadł w ostatniej fazie selekcji. Druga przygoda z reprezentacją rozpoczęła się dla niego w czerwcu 1999, kiedy po czteroletniej przerwie znów otrzymał powołanie. Wystąpił od pierwszej minuty w meczach eliminacyjnych do Euro 2000 z Polską, Anglią, Szwecją i Luksemburgiem, oraz kilku spotkaniach towarzyskich. Z kadrą pożegnał się w marcu 2000.

Kariera szkoleniowa

edytuj

Lewski Sofia

edytuj

Po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował w sztabie szkoleniowym Lewskiego, a w lipcu 2004 zastąpił Georgi Wasilewa na stanowisku pierwszego trenera. W ciągu trzech lat jego pracy, klub zdobył dwa mistrzostwa i dwa Puchary kraju, dotarł do ćwierćfinału Pucharu UEFA, a w sezonie 2006–2007 – jako pierwsza drużyna z Bułgarii – awansował do fazy grupowej Ligi Mistrzów. Tu jednak Lewski przegrał wszystkie mecze (z FC Barceloną, Chelsea F.C. i Werderem Brema), a rozgrywki zakończył z bilansem bramek 1:17. Wśród wychowanków Stoiłowa z tego czasu byli zawodnicy, którzy dzięki dobrym występom w Lewskim, trafili do reprezentacji Bułgarii: Stanisław Angełow, Georgi Petkow, Elin Topuzakow, Dimityr Tełkijski i Waleri Domowczijski, a także dwaj obcokrajowcy, Chorwat Igor Tomašić oraz Brazylijczyk Lucio Wagner, którzy również grali w bułgarskiej kadrze.

25 kwietnia 2007 Stoiłow zajął zwolnione przez Christo Stoiczkowa stanowisko selekcjonera reprezentacji Bułgarii. Poprowadził zespół w dwu meczach eliminacyjnych przeciw Białorusi w czerwcu (2:0 i 2:1). Zgodnie z wcześniejszą umową bez względu na wynik tych spotkań miał powrócić do Lewskiego, a latem 2007 na stanowisku trenera kadry miał zostać zatrudniony doświadczony szkoleniowiec z zagranicy, jednak to właśnie Stoiłowowi prezes Bułgarskiego Związku Piłki Nożnej Borisław Michajłow zaproponował podpisanie długoterminowego kontraktu. Opiekun mistrza Bułgarii odmówił i rozpoczął przygotowania z Lewskim do nowego sezonu.

Już po dwunastu kolejkach, 3 grudnia, na wyraźną prośbę prezesa Todora Batkowa złożył dymisję. Jej bezpośrednią przyczyną była ligowa porażka z CSKA Sofia[1], która spowodowała, że mistrz kraju spadł na trzecią pozycję w tabeli. Kibice klubu sprzeciwili się tej decyzji[2]. Ostatecznie, 6 grudnia, po specjalnym spotkaniu prezesa z działaczami Lewskiego postanowiono, że dymisja zostanie wycofana, a trener otrzyma jeszcze jedną szansę[3]. Jednak klub nie obronił tytułu mistrza kraju i w maju 2008 Stoiłow ostatecznie musiał rozstać się z Lewskim.

Liteks Łowecz i reprezentacja Bułgarii

edytuj

Niedługo potem przyjął propozycję prowadzenia Liteksu Łowecz.

Pod koniec grudnia 2008, krótko po zwolnieniu trenera reprezentacji Płamena Markowa Borisław Michajłow po raz kolejny zwrócił się do Stoiłowa z propozycją prowadzenia kadry. Ten tym razem nie odmówił, ale zastrzegł, że nie zrezygnuje z pracy w Liteksie. Michajłow zapowiedział rozmowy z prezesem klubu, a w przypadku jego oporu ws. zwolnienia Stoiłowa, nie wykluczył tego, że selekcjoner będzie łączył pracę z reprezentacją z działalnością w Liteksie.[4]

Z Liteksem zdobył w sezonie 2008–2009 Puchar Bułgarii. Jednak, kiedy klub przegrał w eliminacjach do fazy grupowej Ligi Europy z białoruskim BATE Borysów, w sierpniu 2009 Stoiłow złożył dymisję[5]. Odtąd poświęcił się wyłącznie pracy z kadrą.

W eliminacjach do Mundialu 2010 jego podopieczni zajęli trzecie miejsce, przegrywając z Włochami oraz Irlandią, z którą dwukrotnie zremisowali. Stoiłow rozpoczął również przygotowania do kwalifikacji do Euro 2012; jednak w czterech spotkaniach sparingowych Bułgarzy zanotowali trzy porażki (z Polską, Belgią i Rosją) oraz jeden remis (z RPA), dodatkowo w tym czasie z kadrą postanowił się pożegnać jej dotychczasowy lider i najskuteczniejszy w historii strzelec Dimityr Berbatow. Fatalną passę drużyna kontynuowała w samych eliminacjach: przegrała dwa pierwsze mecze, z Anglią (0:4) i Czarnogórą (0:1). Po tym ostatnim Stoiłow podał się do dymisji[6]. Bilans jego drugiej kadencji zamknął się na pięciu zwycięstwach, czterech remisach i aż siedmiu przegranych.

Po rozstaniu z kadrą

edytuj

Kilka miesięcy po rozstaniu z kadrą, w grudniu 2010, zastąpił Slobodana Krčmarevicia na stanowisku szkoleniowca Anorthosisu Famagusta. Wśród jego podopiecznych w tym czasie byli m.in. wychowanek z Lewskiego i reprezentacji Stanisław Angełow oraz polski bramkarz Wojciech Kowalewski. W pierwszym sezonie swojej pracy Stoiłow zajął z Anorthosisem trzecie miejsce w lidze i dotarł do półfinału Pucharu Cypru, w którym przegrał w dwumeczu (1:1 i 1:2) z Apollonem Limassol. Mimo to klub awansował do rozgrywek Ligi Europy. Jednak stąd odpadł już w trzeciej rundzie, po porażce w dwumeczu (0:2 i 2:1) z macedońskim FK Rabotniczki Skopje. Słabsze wyniki w europejskich pucharach oraz porażka w prestiżowym meczu derbowym z Omonią Nikozja sprawiły, że we wrześniu 2011 Stoiłow został zwolniony[7].

Do pracy szkoleniowej powrócił dopiero ponad rok później. W grudniu 2012 podpisał kontrakt z Botewem Płowdiw.

Sukcesy

edytuj

Przypisy

edytuj