Pietro Ottoboni

Pietro Ottoboni (ur. 2 lipca 1667 w Wenecji, zm. 29 lutego 1740 w Rzymie) – włoski kardynał.

Pietro Ottoboni

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	2 lipca 1667 Wenecja
Data i miejsce śmierci	29 lutego 1740 Rzym
Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	3 września 1738–29 lutego 1740
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	14 lipca 1724
Sakra biskupia	4 lutego 1725
Kreacja kardynalska	7 listopada 1689 Aleksander VIII
Kościół tytularny	S. Lorenzo in Damaso

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	4 lutego 1725
Konsekrator	Benedykt XIII
Współkonsekratorzy	Fabrizio Paolucci Francesco Barberini
Konsekrowani biskupi Antonio Maria Santoro 25 marca 1725 Giovanni Federico Orsini Rosa 6 stycznia 1730 Gaetano Zuanelli 17 grudnia 1730 Cesare Bonajuti 24 lutego 1731 Gaspar Negri 25 lipca 1732 Gerolamo Fonda 1 lutego 1733 Giovanni Bragadino 15 marca 1733 Giovanni Maria Benzoni 15 marca 1733 Bartolomeo Gradenigo 5 września 1734 Antonio Maria Priuli 18 stycznia 1739
Współkonsekrowani biskupi Melchior de Polignac 19 marca 1726

Życiorys

Krewny papieża Aleksandra VIII, który w listopadzie 1689 mianował go kardynałem tytułu S. Lorenzo in Damaso, wicekanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego, generalnym superintendentem Stolicy Apostolskiej oraz gubernatorem Fermo, Tivoli i terytorium Capranica, a rok później legatem w Awinionie. Od 1709 roku był protektorem Francji w Kurii Rzymskiej i z tej racji przysługiwały mu dochody z licznych francuskich beneficjów (np. z opactwa St. Paul de Verdun). Był też archiprezbiterem bazyliki Matki Bożej Większej.

W 1725 papież Benedykt XIII mianował go kardynałem-biskupem Sabiny i osobiście udzielił mu sakry biskupiej, a rok później postawił na czele Rzymskiej Inkwizycji. W 1730 został kardynałem biskupem Frascati (do 1734) oraz archiprezbiterem bazyliki laterańskiej. Subdziekan kolegium kardynalskiego i biskup Porto e Santa Rufina 1734-38, a od 1738 dziekan i biskup Ostia e Velletri. Stał na czele joannickiego Wielkiego Przeoratu Irlandii. Był protektorem artystów, zwłaszcza muzyków. Wśród jego protegowanych byli Arcangelo Corelli, Georg Friedrich Händel i Antonio Vivaldi. Osobiście pisał dla nich teksty kantat.

Pod względem moralnym nie cieszył się dobrą opinią wśród współczesnych. Jakkolwiek przekazana przez Monteskiusza informacja, jakoby miał ok. 60-70 nieślubnych dzieci, wydaje się przesadzona, faktem jest, że jego liczne romanse nie były tajemnicą. W papieskich archiwach zachowała się nawet pisemna reprymenda dla niego ze strony Aleksandra VIII. Jego kochanki często pozowały do obrazów, które następnie wieszał w swych apartamentach. Bardzo dobrze udokumentowany jest jego długotrwały związek z Margaritą Pio Zeno (1670-1725) z Sabaudii. W listach do niej kardynał wielokrotnie pisał, że nie czuł nigdy powołania do stanu duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął dopiero w lipcu 1724 pod naciskiem papieża Benedykta XIII.

W 1740 zachorował podczas konklawe po śmierci Klemensa XII i musiał je opuścić. Zmarł jeszcze przed wyborem papieża Benedykta XIV. Jego majątek po śmierci został zlicytowany, albowiem pomimo ogromnych dochodów czerpanych z posiadanych beneficjów jego długi przewyższały masę spadkową.

Bibliografia

• Biografia
• Kardynałowie-biskupi Frascati na stronie diecezji. diocesituscolana.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-19)].
• Pietro Ottoboni [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2018-09-06]  (ang.).