Kazimierz Ziembiński (1887–1963)
Kazimierz Ziembiński[a] (ur. 2 grudnia 1887 w Krakowie, zm. 17 stycznia 1963 w Buenos Aires) – major inżynier pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
1. awiacyjna rota |
| Stanowiska |
oficer taktyczny eskadry, inspektor |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujSyn Stanisława i Augusty z d. Gaździckiej[2]. W 1914 roku ochotniczo zgłosił się do służby w lotnictwie armii carskiej, został skierowany na przeszkolenie w szkołach lotniczych w Petersburgu, Moskwie i w Sewastopolu. Następnie służył w 1. awiacyjnej rocie, w styczniu 1918 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji[3]. Otrzymał przydział do I polskiego oddziału awizacyjnym tego Korpusu[4].
Wstąpił do lotnictwa odrodzonego Wojska Polskiego[3], w grudniu 1918 roku został przydzielony do II bojowej eskadry lotniczej. W marcu otrzymał kolejny przydział do 3. wielkopolskiej eskadry lotniczej, z którą wyruszył w listopadzie 1919 roku do walki na froncie litewsko-białoruskim[4]. Wyróżnił się podczas działań bojowych eskadry w okolicy twierdzy w Bobrujsku. Loty rozpoznawcze, w których brał udział, przyczyniły się do jej zdobycia 29 sierpnia[5].
W lutym 1920 roku objął funkcję kierownika oddziału „aerofoto” oraz oficera taktycznego eskadry, w dalszym ciągu wykonując loty bojowe[4]. 14 kwietnia, w załodze z kpr. Michałem Dzierzgowskim, stoczył walkę powietrzną z asem sowieckiego lotnictwa Aleksiejem Szyrinkinem. Ze starcia polska załoga wyszła zwycięsko, zmuszająca radziecki myśliwiec do wycofania się z walki[6]. 18 kwietnia brał udział, wspólnie z trzema innymi załogami, w ataku na nieprzyjacielski pociąg pancerny na stacji Krupki, w wyniku którego pociąg został uszkodzony[7].
W sierpniu 1920 r. został przeniesiony do 13. eskadry myśliwskiej, w ramach której wykonywał loty bojowe. W listopadzie jego jednostka została przeniesiona do Bydgoszczy. Na przełomie kwietnia i maja 1923 roku przeszedł kurs pilotażu w Wyższej Szkole Lotniczej w Grudziądzu, a w maju 1923 roku otrzymał przydział do 3. pułku Lotniczego. W sierpniu otrzymał awans na stanowisko dowódcy 111. eskadry myśliwskiej. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa[8]. W listopadzie tego roku został przeniesiony z Departamentu Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych do Komisji Nadzoru Technicznego Lotnictwa w Warszawie[9][10]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Aeronautyki na stanowisko kierownika wydziału lotnisk, ale w lipcu tego roku został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji kierownika Wojsk. Zakł. Zaop. Aer.[11][12] W sierpniu 1929 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na stanowisko kwatermistrza[13]. Z dniem 7 stycznia 1930 został przydzielony na trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych lotnictwa przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[14]. Z dniem 31 października 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[15][3].
Pod koniec 1936 wyjechał do Hiszpanii, gdzie pośredniczył w sprzedawaniu polskiej broni wojskom gen. Francisco Franco. Oficjalnym powodem wyjazdu była techniczna obsługa zakupionych PWS-10, nieoficjalnienie Ziembiński miał się zająć pozyskaniem sprzętu lotniczego produkcji ZSRS. Ostatecznie misja zakończyła się niepowodzeniem, strona frankistowska przekazała zdobyczny sprzęt przedstawicielom Niemiec i Włoch[16].
Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Wielkiej Brytanii i wstąpił do RAF. Otrzymał numer służbowy P-1077[17], służył w 300. dywizjonie bombowym[18].
Po zakończeniu II wojny światowej nie zdecydował się na powrót do Polski, pozostał na emigracji. Zmarł 17 stycznia 1963 roku w Buenos Aires i został tam pochowany[19]; jego symboliczny grób znajduje się również na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 26, rząd 1, miejsce 17, 18)[18].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3237[2][19]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[10][20]
- Medal Lotniczy – czterokrotnie[17]
- Polowa Odznaka Pilota nr 27 60 – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[21]
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 1087.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ a b c Ziembiński Kazimierz mjr pil. inż.. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-01-02]. (pol.).
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 31.
- ↑ Kronika lotnicza. Walka powietrzna na bolszewickim froncie. „Polska Flota Napowietrzna: dwutygodnik ilustrowany: lotnictwo, aeronautyka i automobilizm: organ Inspektoratu Wojsk Lotniczych”. 7, s. 182–184, lipiec 1920. Poznań: Inspektorat Wojsk Lotniczych. OCLC 1036659616.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 64.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 315.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 541.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 128.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 185.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 300.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 310.
- ↑ Polski wywiad nad Ebro. salon24.pl. [dostęp 2020-01-02]. (pol.).
- ↑ a b Ziembiński Kazimierz. listakrzystka.pl. [dostęp 2020-01-02].
- ↑ a b Kazimierz Ziembiński. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2020-01-02]. (pol.).
- ↑ a b Krzystek 2014 ↓, s. 641.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436.
Bibliografia
edytuj- Ziembiński Kazimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.18-1206 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-05].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.