Izbicko
Izbicko (dodatkowa nazwa w j. niem. Stubendorf) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie strzeleckim, w gminie Izbicko.
| wieś | |
 Pałac w Izbicku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
1045[2] |
| Strefa numeracyjna |
77 |
| Kod pocztowy |
47-180[3] |
| Tablice rejestracyjne |
OST |
| SIMC |
0495480 |
Położenie na mapie gminy Izbicko  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa opolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu strzeleckiego  | |
 50°34′26″N 18°09′23″E/50,573889 18,156389[1]
| |
| Strona internetowa | |
Miejscowość jest siedzibą gminy Izbicko.
Nazwa
edytujPierwsze wzmianki o Izbicku pochodzą z dokumentu biskupa wrocławskiego Jana III z roku 1295, gdzie miejscowość występuje pod nazwami Istbisco lub Yczbczko. To wskazuje na istnienie parafii i zorganizowanej społeczności już w tamtym okresie. Archeologiczne znaleziska potwierdzające obecność osady już w IV wieku n.e. sugerują, że Izbicko mogło być ważnym punktem na mapie regionu już w czasach rzymskich.[4]
W alfabetycznym spisie miejscowości na terenie Śląska wydanym w 1830 roku we Wrocławiu przez Johanna Knie wieś występuje pod obecnie stosowaną, polską nazwą Izbicko oraz nazwą niemiecką - Stubendorf[5].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0495496 | Utrata | przysiółek |
Zabytki
edytuj1. Cmentarzysko kurhanowe:
edytujOdkryte w 1927 roku cmentarzysko kurhanowe w Izbicku to świadectwo długiej historii osadnictwa na tym terenie. Wykopaliska i badania archeologiczne przeprowadzone w latach 1952-1978 ujawniły, że już w IV wieku n.e. istniała tutaj osada kultury przeworskiej. W VII wieku na tym samym terenie założono słowiański cmentarz kurhanowy, który był użytkowany aż do kolejnego stulecia. Zachowało się 15 kurhanów z ciałopalnymi pochówkami oraz 19 kopców ziemnych, których dokładne przeznaczenie pozostaje niejasne.[8]
2. Zespół pałacowy - Pałac Izbicko:
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany został zespół pałacowy, który obejmuje:[9]
• Pałac: Zabytkowy pałac w Izbicku, którego początki sięgają XVIII wieku, przechodził różne przeobrażenia również w XIX i XX wieku. J[10].
• Park: Przylegający do pałacu park jest równie ważnym elementem zespołu.[10].
3. Mogiły na cmentarzu rzymskokatolickim:
edytujNa miejscowym cmentarzu rzymskokatolickim znajdują się mogiły, które również zostały wpisane do rejestru zabytków. [9].
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 42720
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-05].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 359 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Urząd Gminy Izbicko, Izbicko z kart historii [online], "Urząd Gminy Izbicko", 24 października 2019 [dostęp 2024-06-17] (pol.).
- ↑ Knie 1830 ↓, s. 764.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Holc E., Matuszczyk-Rychlik E., 2010: Pradzieje i wczesne średniowiecze Opolszczyzny. Wyd. Muzeum Śląska Opolskiego, s. 43-44
- ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo opolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 114 [dostęp 2024-06-17].
- ↑ a b Ewa Kalbarczyk-Klak, Pałac stanowi cenny przykład neobarokowej architektury rezydencjonalnej, wraz z przyległym parkiem i oficynami tworzy malowniczy zabytkowy zespół [online], "Narodowy Instytut Dziedzictwa", 2010 [dostęp 2024-06-17] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Johann Georg Knie, Alphabethisch-Statistisch-Topographische Uebersicht aller Dörfer, Flecken, Städte und andern Orte der Königl. Preuß. Provinz Schlesien ..., Breslau: Graß, Barth und Comp., 1830, OCLC 751379865 (niem.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Izbicko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 331.
