Wikipedia

Ewa Wencel

polska aktorka i scenarzystka

Ewa Wencel (ur. 15 sierpnia 1955 w Opolu) – polska aktorka teatralna, filmowa, telewizyjna i kabaretowa, scenarzystka.

Ewa Wencel
Ilustracja
Ewa Wencel (2007)
Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1955
Opole

Zawód

aktorka teatralna filmowa i kabaretowa, scenarzystka

Lata aktywności

od 1980

Zespół artystyczny
Teatr Kwadrat w Warszawie
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

W 1980 roku ukończyła studia na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi. Na co dzień – od roku 1987 – gra w Teatrze Kwadrat w Warszawie; od września 2023 jest jego dyrektorką. Laureatka Orła za drugoplanową rolę kobiecą w Plac Zbawiciela[1][2].

Debiutowała w 1980 w spektaklu Teatru Telewizji dla młodzieży Małgosia contra Małgosia według powieści Ewy Nowackiej. Na początku kariery występowała w epizodach w pojedynczych odcinkach popularnych seriali telewizyjnych, m.in. 07 zgłoś się czy Szaleństwa panny Ewy. W 1986 roku zadebiutowała w filmie drugoplanową rolą w Nad Niemnem Zbigniewa Kuźmińskiego. Do końca lat 80. i początku 90. grywała wiele mniejszych ról, m.in. w Ucieczce z kina Wolność Wojciecha Marczewskiego. Wyjątkiem była postać Ewy, młodej kobiety w ciąży uciekającej wraz z mężem (w tej roli Artur Barciś) do Niemiec w poszukiwaniu lepszego życia w filmie Waldemara Krzystka Ostatni prom (1989). W latach 90. niemal wyłącznie skupiła się na pracy w teatrze i Teatrze Telewizji, gdzie wystąpiła w przedstawieniach m.in. Janusza Kijowskiego, Magdaleny Łazarkiewicz i Krzysztofa Langa.

Na duży ekran powróciła w 2000 roku epizodyczną rolą w Weiserze Marczewskiego. Od tego czasu zaczęła również grywać w wielu telenowelach, m.in. Miasteczko, Samo życie, Więzy krwi, Na dobre i na złe, ale zazwyczaj wystąpiła w zaledwie kilku odcinkach. Dopiero rola wrażliwej i niepewnej siebie Janeczki w serialu M jak miłość, matki jednej z głównych bohaterek, której perypetie z czasem zamieniły się w osobny wątek, zapewniła jej dużą popularność wśród masowej widowni[3]. W 2004 roku po raz pierwszy zetknęła się na planie z Krzysztofem Krauzem, grając epizod w Moim Nikiforze. W kolejnym projekcie tego reżysera – Placu Zbawiciela – otrzymała znacznie poważniejsze zadanie, wcielając się (wbrew własnemu emploi) w postać samotnej, rozgoryczonej, toksycznej matki i teściowej. Jej rola, podobnie jak i film, spotkała się z entuzjastycznymi ocenami krytyków. Na 31. FPFF w Gdyni otrzymała za nią (ex-aequo z Anną Romantowską) nagrodę dla najlepszej aktorki w roli drugoplanowej, a Plac Zbawiciela zdobył Złote Lwy[3].

Sukces tego filmu zaowocował dla Wencel kolejnymi propozycjami pracy w telewizji, m.in. zagrała jedną z głównych ról w serialu Dwie strony medalu. Kolejną wyniosłą teściową, swoistą parodię postaci z Placu Zbawiciela, wykreowała w sitcomie Mamuśki[3]. W 2009 została współscenarzystką serialu Czas honoru; początkowo pisała pod pseudonimem Jerzy Matysiak[3].

W czerwcu 2023 roku wygrała konkurs na dyrektora Teatru Kwadrat[1][2].

Życie prywatne

edytuj

Mężem aktorki był scenarzysta Erwin Wencel[4]. Ma syna Andrzeja[5].

Filmografia

edytuj

Aktorka

edytuj

Polski dubbing

edytuj

Scenarzystka

edytuj
  • 2008–2009: Czas honoru, odcinki 1–13, pod pseudonimem Jerzy Matysiak
  • 2009: Czas honoru 2, odcinki 14–26
  • 2010: Czas honoru 3, odcinki 27–39
  • 2011: Czas honoru 4, odcinki 40–52
  • 2012: Czas honoru 5, odcinki 53-65
  • 2013: Czas honoru 6, odcinki 66-78

Nagrody

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Ewa Wencel [online], 15 września 2014 [dostęp 2023-06-17] (pol.).
  2. ↑ a b Teatr Kwadrat z nową dyrektorką [online], TVN Warszawa, 16 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-17] (pol.).
  3. ↑ a b c d Ewa Wencel [online], kobieta.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
  4. ↑ Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 44, 4 listopada 2010, s. 7.
  5. ↑ Agnieszka Fitkau-Perepeczko, S jak serial. Na plan nie wpuszczać, Świat Książki, 2005, s. 67, ISBN 83-7391-944-9.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Wencel&oldid=74581228”