60 Dywizja Piechoty (II RP)

60 Dywizja Piechoty (60 DP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP improwizowana w trakcie kampanii wrześniowej 1939[1].

60 Dywizja Piechoty
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1939

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

płk art. Adam Epler

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
bitwa pod Kockiem (2–6 X 1939)
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”

Bitwa pod Kockiem
Działania w dniu 3 października
Działania w dniu 5 października
Cmentarz Kleberczyków w Turzystwie

Formowanie

edytuj

Dywizja nie występowała w organizacji pokojowej wojska. Powstała na początku drugiej dekady września 1939, na terenie Okręgu Korpusu Nr IX, jako Zgrupowanie „Kobryń” z oddziałów sformowanych w Ośrodkach Zapasowych 20 i 30 Dywizji Piechoty. Uzbrojenie dla niej dostarczyły autobusy warszawskie, przewożąc je z magazynów Centralnej Składnicy Uzbrojenia nr 2 w Stawach koło Dęblina.

Wchodziła w skład SGO „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga.

Walki dywizji

edytuj

Pierwszą walkę z oddziałami niemieckimi stoczyła 14 września w rejonie szosy z Kobrynia do Brześcia. 18 września broniła Kobrynia i wieczorem wycofała się na południe pod Dywin. Następnie maszerowała na zachód razem z innymi oddziałami „Grupy Poleskiej”.

28 września, w rejonie Włodawy, na polecenie gen. Kleeberga Dywizja „Kobryń” przeformowana została w 60 Dywizję Piechoty. Brała ona następnie udział we wszystkich walkach zgrupowania: 29–30 września stoczyła zwycięskie boje z wojskami sowieckimi pod Jabłoniem i Milanowem, 1 października podjęła marsz znad rzeki Bystrzyca przez Adamów i Gułów do lasów koło Hordzieżki, a następnie walczyła z Niemcami pod Serokomlą, 3 października przeszła do lasów na północ od Woli Gułowskiej, 5 października – wzmocniona Brygadą Kawalerii „Edward” uderzyła na cmentarz i klasztor w Woli Gułowskiej oraz na Helenów, a BK „Edward” wsparta I/183 pp dokonała głębokiego rajdu na tyłach przeciwnika przez miejscowości Niedźwiedź, Budziska, Charlejów. Następnego dnia skapitulowała wraz z resztą zgrupowania.

Organizacja i obsada personalna

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Adam Epler, Ostatni żołnierz polski kampanii roku 1939, reprint wydania z 1942, ARS-HIT Sp. z o.o. Centrum Wydawniczo-Handlowe, Warszawa 1989
  • Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
  • Tadeusz Jurga: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939: organizacja, działania bojowe, uzbrojenie, metryki związków operacyjnych, dywizji i brygad. T. 7. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Andrzej Wesołowski, Tadeusz Zawadzki: 60 Dywizja Piechoty „Kobryń”. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2019, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7945-433-4.
  • Jan Wróblewski: Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07659-6.