Épagneul breton

Épagneul breton – rasa psów należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów kontynentalnych. Zaklasyfikowana jest do podsekcji psów w typie spaniela. Typ wyżłowaty. Podlega próbom pracy.

Épagneul breton

Inne nazwy	Brittany, Brittany Spaniel
Kraj patronacki	Francja
Kraj pochodzenia	Francja
Wymiary
Wysokość	48 - 51 cm (psy), 47 - 50 cm (suki)
Masa	ok. 20 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa VII, Sekcja 1.2, nr wzorca 95
AKC	Sporting
ANKC	Grupa 3 (Gundogs)
CKC	Grupa 1 - Sporting Dogs
KC(UK)	Gundog
NZKC	Gundog
UKC	Gun Dog Breeds
Wzorce rasy
FCI ANKC CKC KC(UK) NZKC UKC

Historia rasy i jej użytkowość

Épagneul breton wywodzi się z Francji. Rasę wyhodowano w XVIII wieku, na terenie zachodniej Bretanii. Do odrodzenia hodowli spaniela bretońskiego walnie przyczynił się Arthur Enaud, twórca planowego programu hodowlanego, który na początku XX wieku pozwolił odbudować podupadającą wówczas rasę. Na wystawie psów rasowych spaniel bretoński pojawił się po raz pierwszy w 1896 roku, do Stanów Zjednoczonych rasę sprowadzono w latach 30. XX wieku. Épagneul breton jest psem należącym do legawców, wykorzystującym w polowaniu na drobną zwierzynę leśną i ptactwo "górny wiatr". Wykazuje dużą wszechstronność: nadaje się zarówno do wystawiania i płoszenia zwierzyny, jak i jej aportowania. W trakcie polowania zdradza tendencję do pracy w pobliżu swojego właściciela. W Polsce spaniele bretońskie są rzadko spotykane, podczas gdy we Francji to jedna z najpopularniejszych ras myśliwskich. Liczne hodowle tej rasy występują także w Anglii oraz w Stanach Zjednoczonych. Od 1982 roku rasa oficjalnie występuje tam pod nazwą brittany.

Zachowanie i charakter

Pies energiczny, przyjacielski, lubiący towarzystwo ludzi (w tym dzieci) i innych zwierząt. Aktywny pies myśliwski, aportujący, pracujący i chętny do zabaw. Ze względu na łagodne usposobienie i łatwość w prowadzeniu odpowiedni również dla początkujących myśliwych. Potrzebuje dużo ruchu. Jako podopieczny osoby niebędącej myśliwym sprawdza się zwłaszcza jako towarzysz do uprawiania joggingu. W przypadku zaniedbania jego potrzeb ruchowych może wykazywać zachowania niszczycielskie.

Wygląd

Rasa dobrze umięśniona, wyróżniająca się elegancką sylwetką i długimi łapami. Sierść średniej długości, gęsta, z frędzlami na uszach, piersi, podbrzuszu i wyższych partiach łap. Umaszczenie białe w łaty: w Stanach Zjednoczonych wyłącznie pomarańczowe lub wątrobiane, w Europie dopuszcza się także czarne oraz odmianę trójkolorową. Mogą występować drobne cętki, preferuje się jednak wyraźne łaty. W porównaniu do innych spanieli épagneul breton ma mniejsze i wyżej osadzone uszy, lżejszą głowę, krótszy ogon i bardziej napiętą skórę.

Zdrowie i pielęgnacja

Spaniel bretoński ma tendencję do zapadania na infekcje uszu. Inne typowe dla przedstawicieli tej rasy schorzenia to zaćma, postępujący zanik siatkówki i hemofilia. Psa należy regularnie szczotkować i dokładnie sprawdzać stan uszu.

Bibliografia

• DavidD. Alderton DavidD., Wybierz psa dla siebie, PawełP. Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7, OCLC 802562854 . Brak numerów stron w książce

• Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
• Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
• Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 132. ISBN 83-7073-122-8.
• [Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy]: Pies: poradnik dla miłośników. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2006. ISBN 83-7319-904-7.
• Bonnie Wilcox, Chris Walkowicz: Atlas ras psów świata. Warszawa: MUZA SA, 1997. ISBN 83-7079-617-6.