Ludwik II Wittelsbach

król Bawarii

Ludwik II, niem. Ludwig Friedrich Wilhelm von Wittelsbach, znany również jako Ludwik Szalony lub Bajkowy Król (ur. 25 sierpnia 1845 w Monachium, zm. 13 czerwca 1886 nad Starnberger See) – król Bawarii od 1864 do swej śmierci.

Ludwik II Wittelsbach
Ilustracja
ilustracja herbu
podpis
Król Bawarii
Okres

od 10 marca 1864
do 13 czerwca 1886

Poprzednik

Maksymilian II Wittelsbach

Następca

Otto I Wittelsbach

Dane biograficzne
Dynastia

Wittelsbachowie

Data urodzenia

25 sierpnia 1845

Data śmierci

13 czerwca 1886

Ojciec

Maksymilian II Wittelsbach

Matka

Maria Fryderyka Hohenzollern

Odznaczenia
Order św. Huberta (Bawaria) Order św. Jerzego (Bawaria) Order Maksymiliana Józefa (Bawaria) Order Zasługi Korony Bawarskiej Order Zasługi św. Michała (Bawaria) Order Królewski Maksymiliana za Naukę i Sztukę Order Zasługi Wojskowej (wojenny, Bawaria) Order Ludwika (Bawaria) Krzyż Wielki Orderu Kamehamehy I (Hawaje) Order Orła Meksykańskiego Order Złotego Runa (Austria) Order Domowy i Zasługi Księcia Piotra Fryderyka Ludwika (Oldenburg)

Życiorys

edytuj

Ludwik II urodził się w pałacu Nymphenburg nieopodal Monachium jako pierwsze dziecko Maksymiliana II i księżniczki pruskiej Marii Fryderyki. Na chrzcie otrzymał imię Ludwik na cześć dziadka Ludwika I. Dzieciństwo wraz z bratem Ottonem urodzonym w 1848 roku spędzał pod okiem wychowawców na zamku Hohenschwangau, natomiast letnie wakacje w specjalnie wybudowanej willi Berchtesgaden[1].

Wstąpił na tron po śmierci ojca, w wieku 18 lat. Za jego panowania Bawaria została włączona do Rzeszy Niemieckiej, czemu był osobiście niechętny. Podpisał on co prawda wystosowany z inicjatywy Bismarcka list do Wilhelma I, w którym jako najpotężniejszy po królu pruskim władca niemiecki wezwał go do objęcia tronu cesarskiego, ale zdecydowały o tym względy finansowe (zadłużony Ludwik za swoją zgodę przyjął od Bismarcka 6 milionów marek w złocie)[2].

 
Ludwik II w latach młodości

Od początku swego panowania Ludwik II zaangażowany był w promocję sztuki, zasłynął zwłaszcza jako mecenas muzyki kompozytora Richarda Wagnera. Jest wielce prawdopodobne, że gdyby nie królewskie wsparcie pieniężne, nigdy nie powstałby Pierścień Nibelunga. Dzięki hojnemu mecenatowi i przy jego „duchowym” współudziale stworzone zostały kolejne dzieła mistrza: Śpiewacy norymberscy w 1868, Złoto Renu w 1869 czy Walkiria w 1870 roku. Od 1872 roku król coraz bardziej stroniący od ludzi kazał grywać sobie poszczególne utwory przy pustej widowni. Walnie przyczynił się poprzez kolejne dotacje na rzecz Wagnera do budowy wielkiego teatru operowego, umożliwiającego realizację wizji muzycznych i dramaturgicznych swojego ulubionego kompozytora. Ludwik II pozostał przyjacielem Wagnera aż do jego śmierci, choć nie były to relacje łatwe.

Ludwik był ekscentryczną osobą, np. utożsamiał się z Parsifalem. Jego dziwactwo (interpretowane jako zaburzenia schizotypowe)[3] postępowało wraz z kolejnymi niepowodzeniami w polityce zagranicznej i wewnętrznej. Pod koniec rządów praktycznie odseparował się od świata (mógł cierpieć na chorobę Picka)[3], spędzając czas w swoich baśniowych pałacach w Alpach. Najsłynniejszy z nich, Neuschwanstein, nie został ukończony, lecz mimo to jest jedną z najpopularniejszych niemieckich atrakcji turystycznych i symbolem Bawarii. Wielu współczesnych badaczy uważa, że „nietypowe” zachowania bawarskiego króla nie wynikały z obłędu, lecz ze stresu i problemów nieodłącznie związanych ze sprawowaniem władzy przez wrażliwą jednostkę. Ludwik II był nie tylko wielkim budowniczym niesamowitych pałaców (poza Neuschwanstein wybudował również pałace Herrenchiemsee i Linderhof; czwarty z pałaców – Falkenstein – pozostał w sferze planów).

 
20-letni Ludwik II Wittelsbach w stroju koronacyjnym (mal. Ferdynand von Piloty, 1865)

Ludwik nigdy się nie ożenił, choć był zaręczony z księżniczką bawarską – Zofią Charlottą, jego kuzynką i siostrą cesarzowej Elżbiety. Zaręczyny ogłoszono 22 stycznia 1867, ale po licznych zmianach daty ślubu, Ludwik wycofał się z danego słowa w październiku tego samego roku, Zofia zaś poślubiła Ferdynanda d’Alençon, wnuka Ludwika Filipa. Część zachowanych zapisków z dzienników króla wydanych na początku XX wieku wskazuje na jego orientację homoseksualną[4]. Wydarzenia roku 1867 przyczyniły się walnie do izolacji króla, który bez reszty oddał się sztuce i budownictwu. 9 czerwca 1886 Ludwik II został oficjalnie uznany za niepoczytalnego i faktycznie pozbawiony tronu w wyniku spisku zawiązanego przez wrogich mu ministrów z jego stryjem, księciem Luitpoldem, na czele. Rządy objął regent. Król następnie został przewieziony do zamku Berg, nad jeziorem Starnberger See, na południe od Monachium.

Niejasna jest jego śmierć w jeziorze Starnberg, rozważane było samobójstwo i morderstwo. 13 czerwca 1886 niedaleko brzegu jeziora Starnberger See odnaleziono ciało Ludwika i jego lekarza Bernharda von Guddena, który wcześniej wydał opinię o niepoczytalności króla. Ludwik został pochowany w kościele św. Michała w Monachium.

Jest jednym z najbardziej charakterystycznych władców w historii Niemiec. Jego postać wciąż budzi żywe emocje i spory. W pamięci swoich poddanych zapisał się jako król-pacyfista (starał się unikać konfliktu zbrojnego z Prusami, a później z Francją). Jego życie stało się kanwą dla filmu Luchino Viscontiego pt. Ludwig.

Odznaczenia

edytuj

Genealogia

edytuj
Prapradziadkowie

Fryderyk Michał Wittelsbach
(1724–1767)
∞1746
Maria Franciszka Wittelsbach
(1724–1794)

Jerzy Wilhelm z Hesji-Darmstadt
(1722–1782)
∞1748
Maria Luiza Albertyna z Leiningen-Dagsburga-Falkenburga
(1729–1818)

Ernest Fryderyk III Wettyn
(1727–1780)
∞1758
Ernestyna Augusta Wettyn
(1740–1786)

wielki książę
Karol II Meklemburski
(1741–1816)
∞ 1768
Fryderyka Karolina z Hesji-Darmstadt
(1752–1782)

August Wilhelm Hohenzollern
(1722–1758)
∞1742
Luiza Amelia z Brunszwiku-Wolfenbüttel
(1722–1780)

landgraf Hesji-Darmstad
Ludwik IX
(1719–1790)
∞1741
Karolina Wittelsbach (Pfalz-Zweibrücken)
(1721–1774)

landgraf Hesji-Homburg
Fryderyk IV
(1724–1751)
∞1746
Luiza Ulryka z Solms-Braunfels
(1731–1792)

Pradziadkowie

król Bawarii
Maksymilian I Józef Wittelsbach
(1756–1825)
∞1785
Augusta Wilhelmina z Hesji-Darmstadt
(1765–1796)

Fryderyk Wettyn
(1763–1834)
∞1785
Charlotta z Meklemburgii-Strelitz
(1769–1818)

król Prus
Fryderyk Wilhelm II Pruski
(1744–1797)
∞1769
Fryderyka Luiza z Hesji-Darmstadt
(1751–1805)

Karolina z Hesji-Darmstadt
(1746–1821)
∞1768
landgraf Hesji-Homburg
Fryderyk V
(1748–1820)

Dziadkowie

król Bawarii
Ludwik I Wittelsbach
(1786–1868)
∞1810
Teresa Wettyn
(1792–1854)

Wilhelm Hohenzollern
(1783–1851)
∞1804
Maria Anna z Hesji-Homburg
(1785–1846)

Rodzice

król Bawarii
Maksymilian II Wittelsbach
(1811–1864)
∞1842
Maria Fryderyka Hohenzollern
(1825–1889)

Ludwik II Wittelsbach (1845–1886), król Bawarii

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Heinz Häfner: Ein König wird beseitigt, Ludwig II. von Bayern. C.H.Beck, München 2008.
  2. Hanna Adamkowska: Ludwik ze smutnej bajki, [w:] Focus Historia nr 12/2012.
  3. a b Hans Förstl, Ludwig II. von Bayern – schizotype Persönlichkeit und frontotemporale Degeneration?, „Deutsche Medizinische Wochenschrift” (132/2007), 2007.
  4. Bernd-Ulrich Hergemöller, Mann für Mann, str. 478.
  5. a b c d e f g h Hof- und Staatshandbuch des Königreichs Bayern. 1873. s. 7, 11, 14, 17, 34, 93, 96, 100. [dostęp 2017-10-02]. (niem.).
  6. The Most Noble Order of Kamehameham I. keouanui.org. [dostęp 2017-11-03]. (ang.).
  7. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1918, s. 50.

Najważniejsza literatura

edytuj
  • Jean Des Cars: Ludwik II Bawarski – król rażony szaleństwem. Warszawa: PIW, 1997, seria: biografie sławnych ludzi.