Yves Boisset

Yves Boisset
	Yves Boisset (2010)
Geboren	Parijs, 14 maart 1939
Geboorteland	Frankrijk
Jaren actief	1959 -
Beroep	Filmregisseur
	(en) IMDb-profiel
	(nl) Moviemeter-profiel
	(mul) TMDB-profiel
Portaal	Film

Yves Boisset, (Parijs, 14 maart 1939) is een Franse film- en televisieregisseur. Hij draait vooral dramatische politiefilms.

Leven en werk

Eerste filmactiviteiten

Van jongs af aan was Yves Boisset een cinefiel. Hij schreef artikels voor filmtijdschriften zoals Cinéma en werkte samen met onder meer Bertrand Tavernier aan de eerste editie (1960) van Vingt Ans de Cinéma Américain. Tegelijkertijd deed hij al ervaring op als regieassistent van grote namen als Jean-Pierre Melville, René Clément en Sergio Leone.

Debuut als filmregisseur met twee politiefilms

Als regisseur debuteerde hij in 1968 met de politiefilm Coplan sauve sa peau, een vervolg op Coplan ouvre le feu à Mexico (Riccardo Freda, 1966), zijn laatste film als regieassistent. Met de politiefilm Un condé, de eerste film die enig succes behaalde, profileerde hij zich als een heel geëngageerde filmmaker. Al zijn volgende films bevestigden zijn faam als kritisch cineast die via een spannend verhaal allerlei wantoestanden aan de kaak stelde.

Productieve en geëngageerde jaren zeventig

De jaren zeventig waren zijn meest vruchtbare: in die tijd waagde hij zich zowel aan de zaak van de Marokkaanse politicus Mehdi Ben Barka (L'Attentat, 1972, scenario van Jorge Semprún) als aan de Algerijnse Oorlog (R.A.S., 1973). Deze film ondervond ernstige problemen met de censuur maar scoorde aan de kassa. In Dupont Lajoie (1975) behandelde hij op een indringende manier een afstootwekkend geval van plat racisme waarvan Algerijnen het slachtoffer waren. Met Le Juge Fayard dit Le Shériff (1977) leverde Boisset zijn meest geëngageerde prent af. Via het personage van Patrick Dewaere, een integere jonge rechter die tijdens zijn enquête vermoord werd, toonde hij aan hoe de politiek het rechtssysteem kon corrumperen.

Daarna kende hij zich een korte adempauze toe met het verfilmen van enkele literaire werken : Un taxi mauve (1977) was gebaseerd op een bekende roman van Michel Déon en La Clé sur la porte (1978) was een getrouwe weergave van de roman van Marie Cardinal.

Vroege geëngageerde jaren tachtig

Vanaf de prille jaren tachtig begon Boisset opnieuw gevoelige thema's aan te raken. In de politiefilm La Femme flic (1980) kwam inspectrice Miou-Miou een kinderprostitutienetwerk op het spoor. Allons z'enfants (1981) was na R.A.S. zijn tweede antimilitaristisch drama. Daarna leverde hij nog enkele spannende thrillers af zoals de spionagefilm Espion, lève-toi (1982), de futuristische mediathriller Le Prix du danger (1983) en het Lee Marvin-vehikel Canicule (1984).

Vanaf de late jaren tachtig: televisie

Vanaf de tweede helft van de jaren tachtig hevelde Boisset zijn filmactiviteiten over naar de televisie. Wellicht was het feit dat de producenten zijn films niet meer zo makkelijk wilden financieren daar niet vreemd aan. Hij maakte er vooral historische werken zoals L'Affaire Seznec (1993) dat handelde over een zonder bewijs van moord beschuldigde man die tot levenslange dwangarbeid veroordeeld werd. L'Affaire Dreyfus (1995) (naar een bekroond scenario van Jorge Semprún) had het over de van hoogverraad beschuldigde Alfred Dreyfus, een Franse officier van joodse afkomst. Le pantalon (1997) bracht de zaak Lucien Bersot voor het voetlicht : het fusilleren van een Franse soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog. Jean Moulin (2002) deed het verhaal van Jean Moulin, de bekendste Franse verzetsheld en L'Affaire Salengro (2009) deed het verhaal van de Front Populaire-politicus Roger Salengro die zelfmoord pleegde.

In 2011 verscheen zijn autobiografie La Vie est un choix (Plon).

Filmografie

Regieassistent

1959 - Le vent se lève (Il vento si alza) (Yves Ciampi)
1961 - Qui êtes-vous, Monsieur Sorge? (Yves Ciampi)
1961 - Il Colosso di Rodi (Sergio Leone)
1962 - Liberté 1 (Yves Ciampi)
1963 - L'Aîné des Ferchaux (Jean-Pierre Melville)
1964 - L'Arme à gauche (Claude Sautet)
1966 - Un monde nouveau (Vittorio de Sica)
1966 - Paris brûle-t-il? (René Clément)
1966 - Roger la honte (Trappola per l'assassino) (Riccardo Freda)
1966 - Coplan ouvre le feu à Mexico (Riccardo Freda)

Lange speelfilms

1968 - Coplan sauve sa peau
1970 - Cran d'arrêt
1970 - Un condé
1971 - Le Saut de l'ange
1972 - L'Attentat
1973 - R.A.S.
1975 - Folle à tuer
1975 - Dupont Lajoie
1977 - Un taxi mauve
1977 - Le Juge Fayard dit Le Shériff
1978 - La Clé sur la porte
1980 - La Femme flic
1981 - Allons z'enfants
1982 - Espion, lève-toi
1983 - Le Prix du danger
1984 - Canicule
1986 - Bleu comme l'enfer
1988 - La Travestie
1989 - Radio Corbeau
1991 - La Tribu

Televisie (selectie)

1987: Série noire: La Fée Carabine (televisieserie)
1988: Médecins des hommes (televisieserie)
1989: Le Suspect (televisiefilm)
1993: L'Affaire Seznec
1993: Chute libre (televisiefilm)
1995: L'Affaire Dreyfus (tweedelige televisiefilm)
1997: Le Pantalon (televisiefilm)
1999: Sam (televisiefilm)
2002: Jean Moulin
2005: Ils veulent cloner le Christ
2006: Les Mystères sanglants de l'OTS
2007: La Bataille d'Alger (documentaire)
2009: L'Affaire Salengro
2009: 12 balles dans la peau pour Pierre Laval

Bibliografie

Yves Boisset : La vie est un choix, Plon, 2011

Prijzen

1972 - L'Attentat : grote prijs voor de Beste regisseur Internationaal filmfestival van Moskou
1975 - Dupont-Lajoie : Zilveren Beer op het Internationaal filmfestival van Berlijn
1976 - Le Juge Fayard dit Le Shériff : prix Louis-Delluc
1995 - L'Affaire Dreyfus : Grand Prix du Scénario op het Festival de télévision de Monte-Carlo

Varia

Het Franse weekblad Le Nouvel Observateur betitelde Yves Boisset als de meest gecensureerde man van Frankrijk.