Penseelstaartbuidelmuizen
| Penseelstaartbuidelmuizen | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Tafa (Phascogale tapoatafa) | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||
| Phascogale Temminck, 1824 | |||||||||||||||
| Typesoort | |||||||||||||||
| Didelphis penicillata Shaw, 1800 (=Vivera tapoatafa Meyer, 1793) | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
Penseelstaartbuidelmuizen op  Wikispecies
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Penseelstaartbuidelmuizen (Phascogale) vormen een geslacht van echte roofbuideldieren. De wetenschappelijke naam van het geslacht werd in 1824 gepubliceerd door Coenraad Jacob Temminck.[1] In Australië worden deze dieren wel wambenger genoemd.
Kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]Phascogale omvat twee rat- of muisachtige roofbuideldieren met een "borstel" van lange, zwarte haren op de staart. Het lichaam is van boven grijsachtig en van onderen wit.
Leefwijze
[bewerken | brontekst bewerken]Beide soorten zijn 's nachts actief en leven van ongewervelden, kleine gewervelden en nectar. Na de paartijd in de winter sterven alle mannetjes ten gevolge van ernstige hormonale ontregeling, een fenomeen dat vooral goed bekend door studies bij breedvoetbuidelmuizen. Na een draagtijd van ongeveer een maand worden zes tot dertien jongen geboren.
Verspreiding en leefgebied
[bewerken | brontekst bewerken]Deze dieren komen voor in de bossen van Australië.
Taxonomie
[bewerken | brontekst bewerken]Dit geslacht is verwant aan Antechinus en een groep van vijf Nieuw-Guinese geslachten (de Murexia-groep), waarmee het de geslachtengroep Phascogalini vormt. Binnen deze groep is Phascogale, afhankelijk van de studie, verwant aan Antechinus, de Murexia-groep, of aan een clade van Antechinus en de Murexia-groep.
Soorten
[bewerken | brontekst bewerken]Dit geslacht omvat de volgende soorten:[2][3]
- Phascogale calurus Gould, 1844 – Kleine penseelstaartbuidelmuis
- Phascogale pirata Thomas, 1904
- Phascogale tapoatafa (Meyer, 1793) – Tafa
- Menkhorst, P. & Knight, F. 2001. A Field Guide to the Mammals of Australia. South Melbourne: Oxford University Press, x+269 pp. ISBN 0 19 550870 X
- ↑ Groves, C. P. (2005). "Order Diprotodontia". In Wilson, D.E.; Reeder, D.M (eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. pp. 31-32. ISBN 978-0-8018-8221-0.
- ↑ Aplin, K. P., Rhind, S. G., Ten Have, J., & Chesser, R. T. (2015). Taxonomic revision of Phascogale tapoatafa (Meyer, 1793)(Dasyuridae; Marsupialia), including descriptions of two new subspecies and confirmation of P. pirata Thomas, 1904 as a ‘Top End' endemic. Zootaxa, 4055(1), 1-73.
- ↑ Mammal Diversity Database (2023). Mammal Diversity Database (Version 1.11) [Data set]. Zenodo. DOI: 10.5281/zenodo.7830771. Geraadpleegd op 11-06-2023.
· 
· 