John Breckinridge
John Cabell Breckinridge (Lexington (Kentucky), 16 januari 1821 – aldaar, 17 mei 1875) was een Amerikaans politicus, militair en vicepresident.
Afkomstig uit Kentucky vestigde Breckinridge er zich als advocaat en diende tijdens de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog van 1848. Hij was voor zijn thuisstaat lid van het Huis van Afgevaardigden tussen 1851 en 1855. In deze functie verwierf hij nationale bekendheid als verdediger van het recht van individuele staten op secessie, maar bleek hij tegenstander van de uitbreiding van de slavernij naar nieuwe staten.
Van 1857 tot 1861 was Breckinridge vicepresident onder president James Buchanan. Hoewel politiek machteloos, probeerde hij toch de Amerikaanse Burgeroorlog te vermijden.
In 1860 werd Breckinridge genomineerd als presidentskandidaat voor de National Democratic Party, een afsplitsing van de Democratische Partij. Hoewel hij in 11 zuidelijke staten won, werd Republikein Abraham Lincoln tot president verkozen. Hierna bleef Breckinridge in de Senaat ijveren voor een compromis om het uiteenvallen van de Unie te beletten. Op 4 december 1861 werd Breckinridge echter uit de Senaat gestoten vanwege zijn sympathie voor de Confederatie.
Nadat Kentucky had besloten zich bij het Noorden aan te sluiten, vluchtte Breckinridge naar de Confederatie. Eerst diende hij als generaal in het zuidelijke leger waar hij verdienstelijk diende in het oostelijke gevechtsterrein in Virginia en rondom Washington D.C. In 1865 werd hij aangesteld als minister van Oorlog van de Geconfedereerde Staten. In de chaotische nadagen van de Confederatie vluchtte Breckinridge samen met de president van de Confederatie, Jefferson Davis vanuit de zuidelijke hoofdstad Richmond.
Na de zuidelijke overgave vluchtte Breckinridge naar Europa. Na de algemene amnestie in 1868 kon hij terugkeren naar zijn vaderland.
Breckinridge overleed op 54-jarige leeftijd te Lexington, Kentucky.
| Voorganger: James A. Seddon |
Minister van Oorlog van de CSA 1865 |
Opvolger: post afgeschaft |
· 
· 
