Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1963

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1963
Circuit de Spa-Francorchamps
Land Vlag van België België
Datum 7 juli 1963
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
250 cc
Snelste ronde Vlag van Japan Fumio Ito
Eerste Vlag van Japan Fumio Ito
Tweede Vlag van Japan Yoshikazu Sunako
Derde Vlag van Italië Tarquinio Provini
125 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Ernst Degner
Eerste Vlag van Oostenrijk Bert Schneider
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Derde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
50 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Eerste Vlag van Japan Isao Morishita
Tweede Vlag van Duitsland Ernst Degner
Derde Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Florian Camathias / Vlag van Zwitserland Alfred Herzig
Eerste Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Tweede Vlag van Duitsland Max Deubel / Vlag van Duitsland Emil Hörner
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Beno Heim

De Grand Prix-wegrace van België 1963 was de zesde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1963. De races werden verreden op 7 juli op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. De 350cc-klasse kwam niet aan de start. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de zijspanklasse beslist.

De zijspanklasse sloot haar seizoen in België al af, dit terwijl de 500cc-klasse nog lang niet op de helft van haar seizoen was. Max Deubel en Emil Hörner werden voor de derde keer wereldkampioen in de zijspanklasse. Voor het eerst verschenen de Russen met 500cc-machines in het WK.[1] Het was overigens ook de eerste keer dat ze buiten het Oostblok aan de start kwamen.

John Hartle kwam als WK-leider naar België, maar werd als vijftiende geklasseerd. Zijn teamgenoot Phil Read werd tweede, op ruime achterstand op Mike Hailwood op de MV Agusta. Alan Shepherd werd op een ronde gereden, maar was opnieuw de beste van de eencilinder-rijders.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 1:03"35'8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Duke-Gilera +1"13'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless +1 ronde 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton +1 ronde 3
5 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +1 ronde 2
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton
9 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Matchless
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Matchless
12 Vlag van Duitsland Lothar John Norton
13 Vlag van Australië Ron Robinson Norton
14 Vlag van Nederland Joop Vogelzang Norton
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Duke-Gilera
16 Vlag van Sovjet-Unie Jüri Randla CKEB
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Robinson Norton
18 Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van België Raphaël Orinel Norton
Vlag van Duitsland Vagn Stevnhoved Matchless
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Morry Low Matchless
Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB
Vlag van Verenigde Staten William Sharp BSA
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Matchless [2]
Vlag van Argentinië Fabián Villavelran Norton [2]
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Norton [2]
Vlag van Argentinië Victorio Minguzzi Matchless [2]
Vlag van Oostenrijk Ladi Richter Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Duke-Gilera Blessure
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle Norton
Vlag van Italië Vasco Loro Norton
Vlag van Uruguay Horacio Costa Norton [2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Duke-Gilera 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Duke-Gilera 14
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton 6
6 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 5
7 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless 3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton 2
9 Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton 1
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless

Zonder de geblesseerde Jim Redman lag de weg open voor de Yamaha RD 56's van Fumio Ito en Yoshikazu Sunako, maar de eigenlijke winnaar was Tarquinio Provini. Provini was niet naar de TT van Man gestuurd, maar door zijn derde plaats kroop hij in de WK-stand weer dicht naar Redman toe. Van Yamaha was niets meer te vrezen, dat team trok haar rijders en machines terug naar Japan.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha 40"58'0 8
2 Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha +15'2 6
3 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini +22'0 4
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +41'9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda + 1"04'2 2
6 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda + 1"25'7 1
7 Vlag van Nederland Cees van Dongen Honda + 3"47'9
8 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi + 1 ronde

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Ivan Schumann NSU [2]
Vlag van Argentinië Raúl Kissling NSU [2]
Vlag van Italië Umberto Masetti Morini [2]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Blessure[3]
Vlag van Uruguay Carlos Marfetan Parilla [2]
Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Mondial / DMW
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Anderson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kidson Cotton-Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Nederland Cas Swart Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 26
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini 24
3 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha 20
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 16
5 Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha 9
6 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 4
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
9 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli 3
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha

Na het uitvallen van Ernst Degner, die de snelste ronde had gereden, won Bert Schneider de 125cc-race. Hugh Anderson werd tweede, maar voor hem was het belangrijk dat hij Luigi Taveri voor bleef. Daardoor bouwde hij zijn voorsprong in de WK-stand uit.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki 40"02'5 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +6'6 6
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +56'7 4
4 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda +3"01'8 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda +3"01'9 2
6 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco +4"05'1 1
7 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
8 Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Bultaco
9 Vlag van België Marcel Toussaint Honda
10 Vlag van Nederland Jan Huberts Bultaco

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Alberto Gómez Zanella [2]
Vlag van Argentinië Aldo Caldarella Bultaco [2]
Vlag van Argentinië Héctor Pochettino Bultaco [2]
Vlag van Argentinië Horacio Maffia Ducati [2]
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Zanella [2]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Blessure[3]
Coureur Merk
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Bultaco
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco González Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Inchley EMC
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Bultaco
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 36
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 26
3 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 15
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 13
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 5
8 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 4
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Inchley EMC 3
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda

De Suzuki-rijders Isao Morishita en Ernst Degner finishten binnen 0,1 seconde van elkaar. Waarschijnlijk hadden ze WK-leider Hugh Anderson liever voor laten gaan, maar Anderson kwam niet voorbij Hans Georg Anscheidt. Door voor Anscheidt te blijven ontnamen ze hem in elk geval een flink aantal punten.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki 29"53'7 8
2 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki +0'1 6
3 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler +0'6 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 3
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 2
6 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler 1
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) "Zippo" Derbi
8 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki
9 Vlag van Nederland Jan Huberts Derbi

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Karaber Samardjian Suzuki [2]
Vlag van Argentinië Raúl Kissling Kreidler [2]
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Teambeleid[5]
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda Teambeleid[5]
Vlag van Uruguay Gastón Biscia Suzuki [2]
Coureur Merk
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) César Gracia Ducson
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi
Vlag van Finland Matti Salonen Prykija
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Plumridge Honda
Vlag van Italië Alberto Pagani Kreidler
Vlag van Japan Shunkishi Masuda Suzuki

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 29
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 27 (28)
3 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 24
4 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki 23
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 14
6 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki 11
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi 7
8 Vlag van Italië Alberto Pagani Kreidler 3
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) César Gracia Ducson 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Plumridge Honda
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Om nog wereldkampioen te worden moest Florian Camathias de Belgische GP eigenlijk winnen. Hij reed wel de snelste ronde, maar viel uit. Dat was genoeg voor Max Deubel om wereldkampioen te worden. Deubel werd tweede achter Fritz Scheidegger en Georg Auerbacher werd derde.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 39"15'3 8
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW +1"31'0 6
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Beno Heim BMW 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BMW 3
5 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Birch Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Birch BMW 1

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Alfred Herzig FCS

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Gottfried Rüfenacht (†) BMW
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Alfred Leissing / Vlag van Duitsland Walter Popp BMW
Vlag van Duitsland Ferdinand Breu Vlag van Duitsland Hans Gösch BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless

Top tien eindstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Pnt
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner / Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth BMW 22 (28)
2 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Alfred Herzig FCS 20 (24)
3 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 20
4 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 12 (14)
5 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Beno Heim BMW 10 (14)
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Birch Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Birch BMW 8
7 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Alfred Leissing / Vlag van Duitsland Walter Popp BMW 3
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BMW 3
9 Vlag van Duitsland Ferdinand Breu Vlag van Duitsland Hans Gösch BMW 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless 2
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.
Vorige race:
TT Assen 1963
FIM wereldkampioenschap wegrace
15e seizoen (1963)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1963

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1962
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1964