Dunvingergekko's
| Dunvingergekko's | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Dunvingergekko (Stenodactylus sthenodactylus) | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||
| Stenodactylus Fitzinger, 1826 | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
Dunvingergekko's op  Wikispecies
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Dunvingergekko's[1] (Stenodactylus) zijn een geslacht van hagedissen die behoren tot de gekko's (Gekkota) en de familie Gekkonidae.
Naam en indeling
[bewerken | brontekst bewerken]De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door Leopold Fitzinger in 1826. Er zijn tien soorten, de pas in 2013 wetenschappelijk beschreven soort Trigonodactylus sharqiyahensis behoorde tot recentelijk ook tot de groep. De hagedissen werden eerder aan andere geslachten toegekend, zoals Ceramodactylus, Goniodactylus en Ascalabotes.[2]
De geslachtsnaam Stenodactylus betekent vrij vertaald 'dunne vingers'. Stenodactylus (Philippi, 1902) is een synoniem van het kikkergeslacht Rhinella (Fitzinger, 1826).
Verspreiding en habitat
[bewerken | brontekst bewerken]Alle soorten komen voor in delen van Afrika, het Midden-Oosten en Azië en leven in de landen Saoedi-Arabië, Qatar, Iran, Irak, Israël, Verenigde Arabische Emiraten, Oman, Jordanië, Koeweit, Marokko, Westelijke Sahara, Egypte, Algerije, Tunesië, Libië, Soedan, Senegal, Mauritanië, Mali, Eritrea, Niger, Jemen, Bahrein, Ethiopië, Kenia en Syrië.[2] De habitat bestaat uit hete woestijnen, scrublands, graslanden, zandduinen langs de kust en rotsige omgevingen. Ook in door de mens aangepaste streken zoals akkers kunnen de dieren worden aangetroffen.
Beschermingsstatus
[bewerken | brontekst bewerken]Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan negen soorten een beschermingsstatus toegewezen. De hagedissen worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC).[3]
Soorten
[bewerken | brontekst bewerken]Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.
Bronvermelding
[bewerken | brontekst bewerken]Referenties
- ↑ Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 187. ISBN 90 274 8626 3.
- ↑ a b Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Stenodactylus. Gearchiveerd op 25 juni 2023.
- ↑ International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Stenodactylus - IUCN Red List.
Bronnen
- (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Stenodactylus - Website Geconsulteerd 11 oktober 2021
- (de) – Fitzinger,L. 1826. Neue Classification der Reptilien nach ihren natürlichen Verwandtschaften nebst einer Verwandschafts-Tafel und einem Verzeichnisse der Reptilien-Sammlung des K. K. Zoologischen Museums zu Wien. J. G. Heubner, Wien, 66 pp.
· 
· 
