Naar inhoud springen

Schedel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Luckas-bot (overleg | bijdragen) op 18 jan 2012 om 14:33. (r2.7.1) (Robot: toegevoegd: be-x-old:Чэрап)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.

De schedel is een geheel van verschillende botstructuren, die samen het deel van het skelet vormen dat vorm geeft aan het hoofd van een mens of aan de kop van een dier. De voornaamste functie van de schedel is bescherming van de hersenen.

De menselijke schedel

De menselijke schedel bestaat uit 22 botten en is het meest uitgebreide deel van het skelet.

Sjabloon:Tabel afbeeldingengalerij

8 Botten in de hersenschedel 14 Botten in de aangezichtsschedel
voorhoofdsbeen jukbeen (2)
wandbeen (2) bovenkaakbeen (2)
slaapbeen (2) neusbeen (2)
achterhoofdsbeen onderkaak
wiggenbeen verhemeltebeen (2)
zeefbeen traanbeen (2)
ploegschaarbeen
onderste neusschelp (2)

Naast deze 22 botten bevinden zich in de hals het tongbeen, en in beide oren de hamer, het aambeeld en de stijgbeugel.

Soms worden langs de schedelnaden extra botstructuren gevonden: naadbeenderen (Wormiaanse botstructuren)

Enkele dierlijke schedels

Sjabloon:Tabel afbeeldingengalerij

Trivia

Piratenvlag
Lampetkan met schedel, Asian Art Museum in San Francisco

Een doodshoofd (schedel) wordt gebruikt in de beeldhouwkunst op epitafen en graftombes en als attribuut samen met kroon en toga van de heilige Franciscus Borgia. Het werd ook als symbool gebruikt op piratenvlaggen in de gouden Eeuw.

Een oud woord voor doodskop is bekkeneel.

In India staat de schedel symbool voor de kringloop van leven en dood. We zien dit symbool in vele vormen terug bij goden die ons wijzen op de vergankelijkheid van het bestaan. De staf van een yogi is vaak een bot van een mens, met daar bovenop een schedel.

Ook in de natuur komen soms tekeningen voor die aan een doodshoofd doen denken, verschillende dieren zijn ernaar vernoemd. Voorbeelden zijn het doodshoofdaapje, de doodshoofdvlinder, de doodskopzweefvlieg en de doodshoofdkakkerlak.

De frenologie is een theorie die stelt dat aanleg en karakter kunnen afgelezen worden aan de vorm van de schedel. Oorspronkelijk ontwikkeld door dr. Franz Joseph Gall (1728-1828), was de frenologie zeer populair in de negentiende eeuw. Heden ten dage is deze leer echter geheel verlaten.

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Human skulls op Wikimedia Commons.