Courtney Barnett
Courtney Melba Barnett (Pittwater Council, 3 november 1987) is een Australische singer-songwriter en gitarist, die bekend staat om haar humoristische spreektalige teksten die in een droge monotone stijl ten gehore worden gebracht.[1]
| Courtney Barnett | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Barnett in 2014
| ||||
| Achtergrondinformatie | ||||
| Jaren actief | 2009-heden | |||
| Oorsprong | Melbourne (Australië) | |||
| Genre(s) | Indierock, alternatieve rock, grunge, psychedelische muziek | |||
| Label(s) | Milk!, Marathon Artists, Mom + Pop, House Anxiety | |||
| Officiële website | ||||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| (en) Allmusic-profiel | ||||
| (en) Last.fm-profiel | ||||
| (en) Discogs-profiel | ||||
| (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Haar debuutalbum, Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit, uit 2015 werd enthousiast onthaald. Op de ARIA Music Awards verzilverde ze vier van de acht nominaties.
Loopbaan
bewerkenCourtney Barnett begon in 2010 haar muzikale carrière op gitaar in een garagegrunge-band uit Melbourne, Rapid Transit, die één album op cassette uitbracht. Tussen 2011 en 2013 was ze gitarist en zangeres van de Australische psychedelische-country-band Immigrant Union, een muzikaal project van Brent DeBoer (van The Dandy Warhols) en Bob Harrow. DeBoer drumde tevens op haar eerste ep, I've Got a Friend called Emily Ferris, uit 2012.
In augustus 2013 werd haar tweede ep How to Carve a Carrot into a Rose gebundeld met haar eerste ep uitgebracht als The Double EP: A Sea of Split Peas. Voor deze dubbel-ep ontving ze internationale erkenning. De van de ep getrokken single "Avant Gardener" werd 'Track of the Day' bij Q Magazine en 'Best New Track' bij Pitchfork Media. Bij Stereogum werd de ep tot album van de week benoemd. Het nummer "History Eraser" werd genomineerd voor de APRA Song of the Year.
In 2015 kwam dan het eerste – in april 2014 met Burke Reid opgenomen – volwaardige album Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit uit, samen met de twee singles, "Pedestrian at Best" en "Depreston". Barnett ging dat jaar wereldwijd op tournee.
Sometimes I Sit and Think werd door recensenten positief onthaald en werd dat jaar in vele lijsten met beste albums opgenomen, zoals in die van Rolling Stone,[2] The Guardian,[3] The Times,[4] Pitchfork[5] en de Chicago Tribune.[6] De plaat bereikte een vierde plaats in de Australische ARIA Charts. In Nederland reikte het album tot de 29e plaats.
De band van Barnett is, sinds Dan Luscombe (van The Drones) niet meer meespeelt op leadgitaar, een zogenaamd powertrio, waarbij Barnett alle gitaarwerk voor haar rekening neemt. Sinds 2015 wordt de band "CB3" genoemd.
In 2015 werd Barnett op de ARIA Music Awards genomineerd in acht categorieën en won ze de prijs voor nieuwkomer, beste vrouwelijke artiest, beste onafhankelijke uitgave en beste hoesontwerp voor Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit. In 2015 ontving ze ook nog de Australian Music Prize voor dit album en werd ze genomineerd voor een Grammy Award in de categorie "Beste nieuwe artiest".
In 2016 werd Barnett bij de Brit Awards genomineerd in de categorie "Beste internationale vrouwelijke artiest".
De begeleidingsband bestond in 2017 uit:
- Andrew "Bones" Sloane – basgitaar, achtergrondzang
- Dave Mudie – drums, achtergrondzang
Voormalige leden zijn:
- Dan Luscombe – slaggitaar
- Pete Convery – basgitaar
- Alex Hamilton – gitaar
- Alex Francis – gitaar
- Madeleine Duke - achtergrondzang
- Jen Sholakis - drums
Persoonlijk
bewerkenBarnett groeide op in een voorstad van Sydney. Op haar zestiende verhuisde zij naar Hobart op het eiland Tasmanië.
Barnett heeft een relatie met singer-songwriter Jen Cloher.[7] Het nummer "Numbers" hebben zij samen geschreven en gaat over hun relatie.
Barnett is linkshandig en haar gitaren zijn ook linkshandig gespannen.
Discografie
bewerkenAlbums
bewerken- 2015 - Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit
- 2017 - Lotta Sea Lice (met Kurt Vile)
- 2018 - Tell Me How You Really Feel
- 2021 - Things Take Time, Take Time
- 2023 - End of the Day (soundtrack van de film Anonymous Club)
Live-albums
bewerken- 2019 - MTV Unplugged (Live in Melbourne)
- 2021 - From Where I’m Standing: Live from the Royal Exhibition Building, Melbourne
Ep's
bewerken- 2012 - I've Got a Friend Called Emily Ferris
- 2013 - How to Carve a Carrot into a Rose
- 2014 - The Double EP: A Sea of Split Peas
Singles
bewerken- 2013 - "Avant Gardener"
- 2013 - "History Eraser"
- 2015 - "Pedestrian at Best"
- 2015 - "Depreston"
- 2016 - "Three Packs A Day"
- 2017 - "How to Boil an Egg"
- 2017 - "Over Everything" (met Kurt Vile)
- 2018 - "City Looks Pretty"
- 2018 - "Need A Little Time"
- 2018 - "Nameless, Faceless"
- 2018 - "Sunday Roast"
- 2018 - "Charity"
- 2018 - "Charity" (live) / "Houses"
- 2018 - "Small Talk"
- 2019 - "Everybody Here Hates You"
- 2021 - "Rae Street"
- 2021 - "Before You Gotta Go"
- 2021 - "I'll Be Your Mirror"
- 2021 - "Write a List of Things to Look Forward to"
- 2021 - "If I Don't Hear from You Tonight"
- 2023 - "Different Now"
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Courtney Barnett op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- ↑ Greene, Jayson, "Rising: Courtney Barnett", 1 oktober 2013. Gearchiveerd op 4 april 2023.
- ↑ 50 Best Albums of 2015, Rolling Stone, 1 december 2015. Gearchiveerd op 17 juni 2018.
- ↑ Best albums of 2015: No 7 – Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit by Courtney Barnett, The Guardian, 10 december 2015. Gearchiveerd op 4 april 2023.
- ↑ 100 best records of the year, The Times, 6 december 2015
- ↑ The Best 50 Albums of 2015, Pitchfork, 16 december 2015
- ↑ Best albums of 2015: Kendrick Lamar, Courtney Barnett and more, Chicago Tribune, 3 december 2015. Gearchiveerd op 14 februari 2019.
- ↑ A little snap I took of the wifey.... www.facebook.com. Geraadpleegd op 21 november 2016.