Oscars 1945
De Oscars 1945 sünd an’n 15. März 1945 in Grauman’s Chinese Theatre in Los Angeles vergeven worrn. Dat weern de 17. Oscar-Vergaav, bi de de Filmen ut dat Vörjohr – also vun 1944 – ehrt worrn sünd. Disse Vergaav weer vun John Cromwell un Bob Hope modereert.
De spoodriekste Film dat Johr weer Going My Way, de in söven Kategorien wunnen hett. An’n fakensten, neemlich negen mol, nominert weer de Film Wilson
Kategorien (Winners un Nomineerte)
[ännern | Bornkood ännern]Leo McCarey för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- Joseph Sistrom för Double Indemnity (dt.: Frau ohne Gewissen)
- Arthur Hornblow Jr. för Gaslight (dt.: Das Haus der Lady Alquist)
- David O. Selznick för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
- Darryl F. Zanuck för Wilson
Leo McCarey för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- Billy Wilder för Double Indemnity (dt.: Frau ohne Gewissen)
- Otto Preminger för Laura
- Alfred Hitchcock för Lifeboat (dt.: Das Rettungsboot)
- Henry King för Wilson
Bing Crosby för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- Charles Boyer för Gaslight (dt.: Das Haus der Lady Alquist)
- Barry Fitzgerald för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- Cary Grant för None But the Lonely Heart
- Alexander Knox för Wilson
Ingrid Bergman för Gaslight (dt.: Das Haus der Lady Alquist)
- Barbara Stanwyck för Double Indemnity (dt.: Frau ohne Gewissen)
- Bette Davis för Mr. Skeffington (dt.: Das Leben der Mrs. Skeffington)
- Greer Garson för Mrs. Parkington (dt.: Tagebuch einer Frau)
- Claudette Colbert för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
Barry Fitzgerald för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- Clifton Webb för Laura
- Claude Rains för Mr. Skeffington (dt.: Das Leben der Mrs. Skeffington)
- Hume Cronyn för The Seventh Cross (dt.: Das siebte Kreuz)
- Monty Woolley för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
Ethel Barrymore för None But the Lonely Heart
- Aline MacMahon för Dragon Seed
- Angela Lansbury för Gaslight (dt.: Das Haus der Lady Alquist)
- Agnes Moorehead för Mrs. Parkington (dt.: Tagebuch einer Frau)
- Jennifer Jones för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
Lamar Trotti för Wilson
- Preston Sturges för Hail the Conquering Hero (dt.: Heil dem siegreichen Helden)
- Preston Sturges för The Miracle of Morgan’s Creek (dt.: Sensation im Morgan’s Creek)
- Richard Connell un Gladys Lehman för Two Girls and a Sailor (dt.: Mein Schatz ist ein Matrose)
- Jerome Cady för Wing and a Prayer
Leo McCarey för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- David Boehm un Chandler Sprague för A Guy Named Joe (dt.: Kampf in den Wolken)
- John Steinbeck för Lifeboat (dt.: Das Rettungsboot)
- Alfred Neumann un Joseph Than för None Shall Escape
- Edward Doherty un Jules Schermer för The Sullivans (dt.: Fünf Helden)
Frank Butler un Frank Cavett för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- Raymond Chandler un Billy Wilder för Double Indemnity (dt.: Frau ohne Gewissen)
- John L. Balderston, Walter Reisch un John Van Druten för Gaslight (dt.: Das Haus der Lady Alquist)
- Jay Dratler, Samuel Hoffenstein un Elizabeth Reinhardt för Laura
- Irving Brecher un Fred F. Finklehoffe för Meet Me in St. Louis
Best Kamera (Farv)
[ännern | Bornkood ännern]Leon Shamroy för Wilson
- Rudolph Maté un Allen M. Davey för Cover Girl (dt.: Es tanzt die Göttin)
- Edward Cronjager för Home in Indiana (dt.: Zu Hause in Indiana)
- Charles Rosher för Kismet
- Ray Rennahan för Lady in the Dark (dt.: Die Träume einer Frau)
- George J. Folsey för Meet Me in St. Louis
Best Kamera (Swartwitt)
[ännern | Bornkood ännern]Joseph LaShelle för Laura
- John F. Seitz för Double Indemnity (dt.: Frau ohne Gewissen)
- Sidney Wagner för Dragon Seed
- Joseph Ruttenberg för Gaslight (dt.: Das Haus der Lady Alquist)
- Lionel Lindon för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- Glen MacWilliams för Lifeboat (dt.: Das Rettungsboot)
- Stanley Cortez un Lee Garmes för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
- Charles Lang för The Uninvited (dt.: Der unheimliche Gast)
- George J. Folsey för The White Cliffs of Dover
- Robert Surtees un Harold Rosson för Thirty Seconds Over Tokyo (dt.: Dreißig Sekunden über Tokio)
Best Szenenbild (Farv)
[ännern | Bornkood ännern]Wiard Ihnen un Thomas Little för Wilson
- Lionel Banks, Cary Odell un Fay Babcock för Cover Girl (dt.: Es tanzt die Göttin)
- Cedric Gibbons, Daniel B. Cathcart, Edwin B. Willis un Richard Pefferle för Kismet
- Hans Dreier, Raoul Pene Du Bois un Ray Moyer för Lady in the Dark (dt.: Die Träume einer Frau)
- John B. Goodman, Alexander Golitzen, Russell A. Gausman un Ira Webb för The Climax
- Charles Novi un Jack McConaghy för The Desert Song (dt.: Liebeslied der Wüste)
- Ernst Fegté un Howard Bristolför The Princess and the Pirate (dt.: Das Korsarenschiff)
Best Szenenbild (Swartwitt)
[ännern | Bornkood ännern]Cedric Gibbons, William Ferrari, Edwin B. Willis un Paul Huldschinsky för Gaslight (Das Haus der Lady Alquist)
- Lionel Banks, Walter Holscher un Joseph Kish för Address Unknown
- Perry Ferguson un Julia Heron för Casanova Brown (dt.: So ein Papa)
- Lyle R. Wheeler, Leland Fuller un Thomas Little för Laura
- Hans Dreier, Robert Usher un Sam Comer för No Time for Love (dt.: Keine Zeit für die Liebe)
- Mark-Lee Kirk un Victor A. Gangelin för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
- Albert S. D’Agostino, Carroll Clark, Darrell Silvera un Claude E. Carpenter för Step Lively
- John Hughes un Fred M. MacLean för The Adventures of Mark Twain (dt.: Die Abenteuer Mark Twains)
- Bernard B. Brown för His Butler’s Sister (dt.: Die Stubenfee)
- Daniel J. Bloomberg för Brazil
- Thomas T. Moulton för Casanova Brown (dt.: So ein Papa)
- John P. Livadary för Cover Girl (dt.: Es tanzt die Göttin)
- Loren L. Ryder för Double Indemnity (dt.: Frau ohne Gewissen)
- Nathan Levinson för Hollywood Canteen
- Jack Whitney för It Happened Tomorrow (dt.: Was morgen geschah)
- Douglas Shearer för Kismet
- Stephen Dunn för Music in Manhattan
- Mac Dalgleish för Voice in the Wind
Barbara McLean för Wilson
- LeRoy Stone för Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- Owen Marks för Janie
- Roland Gross för None But the Lonely Heart
- Hal C. Kern un James E. Newcom för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
A. Arnold Gillespie, Donald Jahraus, Warren Newcombe un Douglas Shearer för Thirty Seconds Over Tokyo (dt.: Dreißig Sekunden über Tokio)
- Vernon L. Walker, James G. Stewart un Roy Granville för Days of Glory
- David Allen, Ray Cory, Robert Wright, Russell Malmgren un Harry Kusnick för Secret Command
- Jack Cosgrove un Arthur Johns för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
- Paul Detlefsen, John Crouse un Nathan Levinson för The Adventures of Mark Twain (dt.: Die Abenteuer Mark Twains)
- Farciot Edouart, Gordon Jennings un George Dutton för The Story of Dr. Wassell (dt.: Dr. Wassels Flucht aus Java)
- Fred Sersen un Roger Heman Sr. för Wilson
Best Filmmusik (Drama/Kummedie)
[ännern | Bornkood ännern]Max Steiner för Since You Went Away (dt.: Als du Abschied nahmst)
- Constantin Bakaleinikoff un Hanns Eisler för None But the Lonely Heart
- Karl Hajos för Summer Storm (dt.: Sommerstürme)
- Arthur Lange för Casanova Brown (dt.: So ein Papa)
- Michel Michelet un Edward Paul för The Hairy Ape
- Miklós Rózsa för Double Indemnity (dt.: Frau ohne Gewissen)
- Freddie Rich för Jack London
- David Rose för The Princess and the Pirate (dt.: Das Korsarenschiff)
- Hans J. Salter för Christmas Holiday
- Walter Scharf un Roy Webb för The Fighting Seabees (dt.: Alarm im Pazifik)
- Max Steiner för The Adventures of Mark Twain (dt.: Die Abenteuer Mark Twains)
- Morris Stoloff un Ernst Toch för Address Unknown
- Robert Stolz för It Happened Tomorrow (dt.: Was morgen geschah)
- Herbert Stothart för Kismet
- Dimitri Tiomkin för The Bridge of San Luis Rey
- Miklós Rózsa för The Woman of the Town
- W. Franke Harling för Three Russian Girls
- Edward Paul för Up in Mabel’s Room
- Michel Michelet för Voice in the Wind
- Alfred Newman för Wilson
Best Filmmusik (Musikfilm)
[ännern | Bornkood ännern]Carmen Dragon un Morris Stoloff för Cover Girl (dt.: Es tanzt die Göttin)
- Walter Scharf för Brazil
- Constantin Bakaleinikoff för Higher and Higher
- Ray Heindorf för Hollywood Canteen
- Alfred Newman för Irish Eyes Are Smiling
- Werner R. Heymann un Kurt Weill för Knickerbocker Holiday
- Robert Emmett Dolan för Lady in the Dark (dt.: Die Träume einer Frau)
- Edward J. Kay för Lady, Let’s Dance
- George Stoll för Meet Me in St. Louis
- Leo Erdody un Ferde Grofé Sr. för Minstrel Man
- Mahlon Merrick för Sensations of 1945 (dt.: Sensationen für Millionen)
- Charles Previn för Song of the Open Road
- Hans J. Salter för The Merry Monahans
- Louis Forbes un Ray Heindorf för Up in Arms
„Swinging On a Star“ (Jimmy Van Heusen un Johnny Burke) ut Going My Way (dt.: Der Weg zum Glück)
- „Rio de Janeiro“ (Ary Barroso un Ned Washington) ut Brazil
- „Long Ago and Far Away“ (Jerome Kern un Ira Gershwin) ut Cover Girl (dt.: Es tanzt die Göttin)
- „I’ll Walk Alone“ (Jule Styne un Sammy Cahn) ut Follow the Boys
- „I Couldn’t Sleep a Wink Last Night“ (Jimmy McHugh un Harold Adamson) ut Higher and Higher
- „Sweet Dreams Sweetheart“ (M. K. Jerome un Ted Koehler) ut Hollywood Canteen
- „Silver Shadows and Golden Dreams“ (Lew Pollack un Charles Newman) ut Lady, Let’s Dance
- „The Trolley Song“ (Ralph Blane un Hugh Martin) ut Meet Me in St. Louis
- „Remember Me to Carolina“ (Harry Revel un Paul Francis Webster) ut Minstrel Man
- „Too Much in Love“ (Walter Kent un Kim Gannon) ut Song of the Open Road
- „I’m Making Believe“ (James V. Monaco un Mack Gordon) ut Sweet and Low-Down
- „Now I Know“ (Harold Arlen un Ted Koehler) ut Up in Arms
Fred Quimby för Mouse Trouble (dt.: Tom bildet sich)
- George Pal för And to Think I Saw It on Mulberry Street
- Columbia Pictures för Dog, Cat, and Canary
- Walter Lantz för Fish Fry (dt.: Gebackener Fisch)
- Walt Disney för How to Play Football
- Paul Terry för My Boy Johnny
- Warner Bros. för Swooner Crooner (dt.: Schweinchen Dick legt ein Ei)
Best Kortfilm – Een Filmrull
[ännern | Bornkood ännern]Jerry Fairbanks för Who’s Who in Animal Land
- Ralph Staub för 50th Anniversary of Motion Pictures
- Edmund Reek för Blue-Grass Gentlemen
- Gordon Hollingshead för Jammin’ the Blues
- Pete Smith för Movie Pests
Best Kortfilm – Twee Filmrullen
[ännern | Bornkood ännern]Gordon Hollingshead för I Won’t Play!
U.S. Marine Corps för With the Marines at Tarawa
20th Century Fox un de U.S. Navy för The Fighting Lady
Sünnere Utteken
[ännern | Bornkood ännern]Weblenken
[ännern | Bornkood ännern]1929 |
1930-1 |
1930-2 |
1931 |
1932 |
1933 |
1934 |
1935 |
1936 |
1937 |
1938 |
1939 |
1940 |
1941 |
1942 |
1943 |
1944 |
1945 |
1946 |
1947 |
1948 |
1949 |
1950 |
1951 |
1952 |
1953 |
1954 |
1955 |
1956 |
1957 |
1958 |
1959 |
1960 |
1961 |
1962 |
1963 |
1964 |
1965 |
1966 |
1967 |
1968 |
1969 |
1970 |
1971 |
1972 |
1973 |
1974 |
1975 |
1976 |
1977 |
1978 |
1979 |
1980 |
1981 |
1982 |
1983 |
1984 |
1985 |
1986 |
1987 |
1988 |
1989 |
1990 |
1991 |
1992 |
1993 |
1994 |
1995 |
1996 |
1997 |
1998 |
1999 |
2000 |
2001 |
2002 |
2003 |
2004 |
2005 |
2006 |
2007 |
2008 |
2009 |
2010 |
2011 |
2012 |
2013 |
2014 |
2015 |
2016 |
2017 |
2018 |
2019 |
2020