Kanzleispraak
Ene Kanzleispraak is ene Spraakform, so as se vun de Kanzlein vun de Övrigkeit bruukt warrt. De Kanzleispraak is ene temlich formale Spraak, de sik düüdlich vun de sprakene Spraak ünnerscheden deit.
In Düütschland weer de Kanzleispraak vun Meißen an’n Hoff vun de Wettiner Utgangspunkt för de hoochdüütsche Standardspraak.
Dat geev in’t 14./15. Johrhunnert fiev Schrievspraken in dat düütsche Rebeet:
- dat Middelnedderdüütsche (bruukt vun de Hanse)
- de Meißner Kanzleispraak (bruukt vun de Wettiner)
- dat Gemeine Deutsch (bruukt vun de Habsborger un in de bayrischen Städer)
- de süüdwestliche Schrievspraak (in de Swiez)
- Schrievspraak vun Köln (ünner Kuntakt to dat Nedderlandsche)
To Anfang vun dat 16. Johrhunnert harr dat Gemeine Deutsch groot Bedüden un verdräng de annern Schrievspraken mehr un mehr. Eerst mit de Luther-Bibel, för de Martin Luther de Meißner Kanzleispraak bruukt hett, änner sik dat un de Meißner Kanzleispraak hett toeerst de Schrievspraak vun Köln, denn ok in’n Noorden dat Middelnedderdüütsche jümmer mehr trüchdrängt. In dat 17. Johrhunnert weren blots de Meißner Kanzleispraak un dat Gemeine Deutsch noch vun Bedüden, aver ok dat Gemeine Deutsch kunn sik nich mehr lang hollen.