Jack Teagarden

Jack Teagarden

Weldon Leo "Jack" Teagarden (* 20. August 1905 in Vernon/Texas, USA; † 15. Januar 1964 in New Orleans/Louisiana) weer Basuunist un Singer vun den fröhen Jazz bzw. vun den Swing.

Leven un Warken

Teagardens Bröers Charlie (Trompet) un Cub (Slagtüüch) un sien Süster Norma Teagarden wurrn as he ok professionell Musiker. Sien Moder Helen, de nah de Dood vun de Vader de Familie as Stummfilmpianistin dörbrocht hett, hett hüm eersten Klaveerünnerricht mit fiev Johren geven. Sien Vader (de all 1918 storven is) weer en Amateurtrompeter in en Blaskapell (Brass Band) un geev hüm anfangs Ünnerricht up dat Baritonhorn, wat Teagarden aber mit teihn Johren weer upgeven hett un to de Basuun wessel. Sien eerst Jazzinflooten weern swaart Gospelgesänge, de Blues, de he mit de Johren mehr un mehr verinnerlicht hett, un de Musik vun de Louisiana Five.

Sien professionell Karriere fung all in dat Johr 1921 in dat Öller vun 16 Johren an, wo he bit 1923 in de Band vun Peck Kelly speel. Dornah tour he dör de amerikaansch Süüüdstaaten mit verscheeden Lokalgruppen.

He hett de Szene dör sien virtouos Speel överrascht, as he 1928 in New York uptauch, un ofschons dat Land in de folgend Johren in en deep Weertschapskrise keem, harr he kien grooot Probleme, mit Musik sien Geld to verdeenen. So harr in disse Johren verscheeden Schallplattenupnahmen u. a. mit Eddie Condon, Red Nichols, Wingy Manone, Roger Wolfe Kahn un Louis Armstrong.

He nehm bit 1933 faken mit Ben Pollack's Orchester Schallplatten up un hett disse Band verlaaten, nahdem he en Verdrag över fiev Johr mit dat Paul-Whiteman-Orchester ünnerschreven harr. In disse Tiet harr he 1936 aber liekers noch en kört Periood mit en lütt Grupp tosammen mit sien Bröer un Frank Trumbauer.

As he 1938 dat Paul-Whiteman-Orchester verleet, stell he en eegen Big Band tosommen un nehm eenig Schallplatten up, - u.a mit den Singer David Allyn - wobi sück de Spood aber in Grenzen hull, wiel to disse Tiet de Big Band-Ära up den Hoochpunkt un de Konkurrenz riesig weer.

1947 hett he sück Louis Armstrong un sien "All Stars" anslooten, wat veer bannig produktiv Johren to Folg harr. De Grupp nehm an teihn Alben up un harr riesigen Spood bi’d Publikum. Teagarden hett sück 1951 aber doch entslooten, Armstrong to verlaaten un weer eegen Gruppen to leiten, dorünner speziell en Sextett, in dat he noch för den Rest vun sien Karriere speel.

In disse Tiet hett he ünner annern ok weer mit sien Bröer Charlie, mit Jimmy McPartland un den Pianisten Earl Hines, as ok mit den Klarinettisten Hank D'Amico tosommen arbeit.

He harr verscheeden Tourneen in de folgend Johren, dorünner in Europa in dat Johr 1957 (mit Peanuts Hucko un Earl Hines) un in Asien (1958 bit 1959). Todem speel he 1963 mit sien Bröer, sien Süster un sien Moder up en gemeensam Konzert bi dat Monterey Jazz Festival.
Jack Teagarden is 1964 in New Orleans an een Lungenentzündung storven.

Bedüüden

Von links: Jack Teagarden, Sandy DeSantis, Velma Middleton, Fraser MacPherson, Cozy Cole, Arvell Shaw, Earl Hines, Barney Bigard. In de Palomar Supper Club, 17. März 1951.

Sien Stil weer gröttstendeels sülvst bibrocht un he entwickel dordör eenig ungewöhnlich, aber aber ok virtuose nee Speeltechniken, as to’n Bispeel dat Spelen up alternativ Zugpositionen un mit Lippentriller. He wurrd wiethenn as de innovativste Jazz-Basuunist vun de Prä-Bop-Ära betekent un hett völ dorför daan, de Rull vun de Basuun över den olden Tailgate-Stil vun de New Orleans-Brass Bands herut wieder to maken.

Teagarden as Singer

1934 hett Teagarden eerstmals reine Gesangsupnahmen makt. He hett Material ut de Jazztradition in en Reeg wirkungsvull kombineert spezieller Vokal- un Basuunarrangements bearbeitet, so in sien Bearbeitungen vun Spencer Willaims´ „Basin´ Street Blues“ un W. C. Handys „Beale Street Blues“. De Schriever Will Friedwald hett över hüm oordeelt: „Jack Teagarden hatte einen recht begrenzten Tonumfang, doch er schuf als Sänger ähnlich wie als Posaunist aus einer flachen Monotonie ein praktisch unbegrenztes Spektrum von Ausdrucksmöglichkeiten. Teagarden zeichnet sich außerdem dadurch aus, im Jazz der einzige zu sein, dessen Stimme den gleichen Sound hat wie sein Instrument.“ De Autor heevt vör allen Teagardens Oldwark hervör, as sien Stimm „gealtert und verwittert, wie guter Whisky -und tatsächlich durch Whisky.“ As gelungenst Bispeel nennt he dat mit de Arrangeuren Russ Case un Bob Brookmeyer 1962 för Verve inspeelt Album Think Well of Me, up dat Teagarden de Songs vun den Veteranen Willard Robison interpreteert hett.

Ehrungen

1969 wurr he in de Down Beat Jazz Hall of Fame wählt.

Literatur

• Will Friedwald: Swinging Voices of America - Ein Kompendium großer Stimmen. Hannibal, St. Andrä-Wördern, 1992. ISBN 3-85445-075-3

Weblenken

• Teagarden bi Solid!
• Artikel in International Musical Magazine 1960 un Nahroop 1964
• Biographie in de Bigband Library
• Jack Teagarden in de Katalog vun de Deutsche Nationalbibliothek
• Personennaamdatei