Billy Eckstine
.jpg)
Foto: William P. Gottlieb
Billy Eckstine (* 8. Juli 1914 in Pittsburgh, Pennsylvania as William Clarence Eckstein; † 8. März 1993 ok dor) weer en US-amerikaansch Jazzsinger un Bandleader, de ok Trompete, Basuun un Gitarre speel. He is ok för en körten Tiet as Billy X. Stine uptreeden. Sien Ökelnaam weer Mr. B. Mit sien Band Billy Eckstine and His Orchestra hett he grooten Infloot up de Entwicklung vun den Modern Jazz, vör allen up den entstahn Bebop utöövt.
Leven un Wark
[ännern | Bornkood ännern]Billy Eckstine is in Washington, D.C. upwussen, hett de Howard University besöcht un hett as Chorsinger in de örtlichen Theatern un later in verscheeden lütt Clubs arbeit. Sien Karriere fung an, as he en lokalen Gesangswettbewarf mit en Imitatschoon vun Cab Calloway wunn. En anner fröh Vörbild weer Herb Jeffries; he övernehm ok later Titel ut dat Repertoire vun Russ Colombo („Prisoner of Love“,) un Bing Crosby („I Surrender Dear“, 1947). He hett för en lütt Sett in de Big Band vun Tommy Myles speelt, hett aber tonächst sien Utbillen fortsett. Nah een Johr hett he de Universität endgültig verlaaten.
Sien Upträen hemm hüm denn wieder westlich bit Chicago führt, wo hüm Budd Johnson 1939 an Earl Hines empfahlen hett; de stell hüm in sien Grand Terrace Orchestra as Singer un Trompeter in; he harr Spood mit „Stormy Monday“ un „Jelly, Jelly“, mit de he bedüüden Bidrääg för de Entwicklung vun de swaart Baritonschool leisten dee – en Verbinnen vun Post-Crosby'schen Gesang mit den Blues.[1] He hett dat ok schafft, dat Earl Hines de jung Talente Charlie Parker un Sarah Vaughan in die Band halen dee.
Nahdem he bit 1943 in de Hines-Band arbeit harr, hett sück toeerst solo as Singer versöcht un hett denn, up Anraden vun Dizzy Gillespie, en eegen Band grünnd, de van 1944 bit 1947 bestunn un bi de völ jung Musiker ut de Hines-Band spelen dee. To de bedüüdenst Musikern vun de Band hörrn de Saxophonisten Gene Ammons, Dexter Gordon, Lucky Thompson, Charlie Parker, Wardell Gray, Budd Johnson, Leo Parker, de Trompeter Dizzy Gillespie, Miles Davis, Kenny Dorham, Fats Navarro, de Slagtüüchspeler Art Blakey as ok de Singerschen Lena Horne un Sarah Vaughan. In' Oktober 1945 gelung hüm mit „A Cottage for Sale“ dee eerste vun 28 Hits in den Billboard-Charts.
Eckstine hett later en Oktett bild, is solo uptreeden un wurr denn en populärer Balladensinger un weer spoodriek mit Titel as A Cottage for Sale un Prisoner of Love. He gellt as eerst afroamerikaansch Singer, de bi en breet Publikum Spood harr. 1947 kreeg he en Plattenverdrag bi dat nee grünnd MGM-Label un harr noch in dat sülvig Johr en Hit mit Everything I Have is Yours vun Burton Lane un Harold Adamson. He hett den Bluesklassiker Jelly, Jelly un gemeensam mit Earl Hines den Stormy Monday Blues (1942) komponeert. To sien gröttste Erfolgen tellen Upnahmen vun Caravan (1949), My Foolish Heart (1950), I Apologize, No One But You un Gigi. To Anfang vun de 1950er Johren gung Popularität torüch; sien letzt Hit weer Passing Strangers in' Duett mit Sarah Vaughan in dat Johr 1957. Dornah hett Eckstine faken de Plattenfirma wesselt un is vörwegend live uptreeden.
Eckstine kehr immer weer kört to sien Jazz-Wuddels torüch un nehm, neben Vaughan, ok mit Count Basie un Quincy Jones up. Up dat Livealbum van 1960 No Cover, No Minimum speel Eckstine en paar Trompetensolos, Bobby Tucker wark as Pianist mit. He hett denn mehrere Alben för de Label Mercury un Roulette upnommen, Midden vun de 1960er Johren speel he up dat Motown-Label eenige Titel in. In de 1970er Johren entstunnen blots noch wenige Platten; sien letzte weer dat för den Grammy nomineert Album Billy Eckstine Sings with Benny Carter van 1986.
Ehrungen
[ännern | Bornkood ännern]Eckstine wurr ok up den Hollywood Walk of Fame ehrt.
Diskographie (Utwahl)
[ännern | Bornkood ännern]- 1946 Gloomy Sunday (Vogue, 1946/47)
- 1950 Billy Eckstine Sings (Savoy)
- 1952 Tenderly (MGM)
- 1954 Blues for Sale (EmArcy)
- 1954 Favorites, I Let a Song Go Out of My Heart, Songs by Billy Eckstine (MGM), The Great Mr. B (King),The Love Songs of Mr. B (EmArcy)
- 1955 I Surrender, Dear (EmArcy), Mister B with a Beat (MGM), Rendezvous (MGM), That Old Feeling (MGM)
- 1958 Billy's Best! (Mercury), Billy Eckstine's Imagination (EmArcy), Imagination (EmArcy)
- 1959 Basie and Eckstine, Inc. (Roulette), Billy and Sarah (Lion)
- 1960 No Cover, No Minimum (Roulette), Once More With Feeling (Roulette)
- 1961 At Basin St. East [live] (EmArcy), Billy Eckstine & Sarah Vaughan Sing Irving Berlin (Mercury)
- 1961 Billy Eckstine and Quincy Jones (Mercury), Broadway, Bongos and Mr. B (Mercury)
- 1962 Don't Worry 'bout Me (Mercury)
- 1965 Prime of My Life (Motown)
- 1966 My Way (Motown)
- 1969 For Love of Ivy (Motown)
- 1971 Feel the Warm (Enterprise), Moment (Capitol)
- 1972 Senior Soul (Enterprise)
- 1974 If She Walked into My Life (Enterprise)
- 1978 Memento Brasiliero - (Portuguese)
- 1984 I Am a Singer (Kimbo)
- 1986 Billy Eckstine Sings with Benny Carter (Verve)
Literatur
[ännern | Bornkood ännern]- Ken Bloom: The American Songbook - The Singers, the Songwriters, and the Songs - 100 Years of American Popular Music - The Stories of the Creators and Performers. New York City, Black Dog & Leventhal, 2005
- Will Friedwald: Swinging Voices of America - Ein Kompendium großer Stimmen. Hannibal, St. Andrä-Wördern, 1992. ISBN 3-85445-075-3
Anmarken
[ännern | Bornkood ännern]- ↑ Vgl. Friedwald, S. 187. He ziteert an disse Stäe Eckstine sien aflehnen Hollen den Blues tegenöver: „Ich hasse Blues(-Titel), sie sind kommerziell. Man kann überhaupt nichts damit anfangen“. Nah Ansicht vun Friedwald kehr Eckstine aber mit sien latere Alben, as etwa Basie-Eckstine Inc. (1959 up Roulette Records) to'n Blues torüch.
