Ikonodulisme
Sebahagian daripada siri tentang
|
|---|
| Yesus Kristus |
| Yesus Kristus · Kelahiran · Penyaliban · Wafat · Kebangkitan |
| Asas |
| Gereja · Kerajaan · Pegangan · Perjanjian Baru |
| Alkitab |
| Wasiat Lama · Wasiat Baru · Injil · Kanun · Kitab · Apokrifa |
| Teologi |
| Tuhan (Bapa · Anak · Roh Kudus) · Apologetik · Katolikisme · Kristologi · Misi · Pembaptisan · Sejarah teologi · Penyelamatan · Tritunggal |
| Sejarah dan tradisi |
| Pengikut · Bunda Maria · Santo Petrus · Paulus si Hawari · Bapa Gereja · Awal · Konstantinus Agung · Persidangan · Thomas Aquinas · Perpecahan Timur-Barat · Perang Salib · Reformasi Protestan |
| Tajuk umum |
| Agama lain · Kesarwabangsaan · Kesenian · Khutbah · Kritikan · Liturgi · Muzik · Simbolik · Sembahyang · Tahun gereja |
| Denominasi dan gerakan |
Adventisme · Anabaptis · Anglikan · Baptis · Calvinisme · Evangelikalisme · Kesucian · Katolik Bebas · Luteran · Metodis · Katolik Lama · Roman Katolik · Protestan · Pentekosta
|
 Portal Kristian
|
Ikonodulisme (juga ikonoduli atau ikonodulia) ialah amalan menunjukkan penghormatan kepada ikon, seperti mencium, menghormati, membakar kemenyan, dan menyalakan lilin. Perkataan ini menggunakan perkataan bahasa Yunani εἰκονόδουλος (eikonodoulos) (daripada Yunani: εἰκόνα – ikon (imej) + Yunani: δοῦλος – hamba, pelayan), bermaksud "orang yang melayani imej (ikon)". Ia juga dipanggil ikonofilisme (juga ikonofili atau ikonofilia daripada Yunani: εἰκόνα – ikon (imej) + Yunani: φιλέω – cinta) menunjukkan sikap positif terhadap penggunaan ikon agama. Dalam sejarah agama Kristian, ikonodulisme (atau ikonofilisme) terletak antara dua pendirian ekstrem: ikonoklasme (penentangan keras terhadap penggunaan ikon) dan ikonolatri (pemujaan berhala (sepenuhnya) akan ikon).[1][2]
Sejarah
[sunting | sunting sumber]
Pada masa lalu, sesetengah orang mula menyembah ikon dengan cara yang sangat kuat, yang dikira sebagai penyembahan berhala kerana penyembahan yang betul hanya patut ditujukan kepada Tuhan sahaja. Untuk mengatasinya, sesetengah orang mula mengkritik penyalahgunaan ikon ini dan dari abad ke-8, beberapa bentuk kritikan melampau (ikonoklasme) telah muncul. Golongan pengkritik ini bukan sahaja bersuara menentang penyembahan ikon, tetapi juga menentang sebarang penggunaan ikon dalam amalan keagamaan.[1]
Ikonoklasme berlaku di Empayar Byzantium semasa abad ke-8 dan ke-9. Sesetengah tokoh, seperti santo Yuhana dari Damsyik dan Theodore dari Stoudios, menyokong penyembahan ikon pada masa ini. Kontroversi itu bermula apabila Maharaja Byzantium Leo III mengarahkan imej Kristus diturunkan dari Gerbang Chalke istana maharaja di Konstantinopel pada tahun 726.[3] Ini mencetuskan larangan yang lebih meluas terhadap ikon pada tahun 730. St. Yuhana dari Damsyik berhujah bahawa mengharamkan ikon adalah sama dengan menafikan Penjelmaan, bahawa Tuhan datang ke Bumi dalam bentuk manusia. Ikon adalah penting kerana ia mengingatkan orang bahawa Tuhan menjadi manusia dalam Yesus Kristus.
Majlis Kedua Nicea (Majlis Ekumenikal Ketujuh) pada tahun 787 memutuskan bahawa tidak mengapa untuk mencium, menunjukkan penghormatan, menyalakan kemenyan dan lilin[2][3][3] untuk ikon (Yunani: «ἀσπασμόν καί τιμητικήν προσκύνησιν»; Latin: «osculum et honorariam adorationem»). Mereka memutuskan bahawa ikon tidak patut dimusnahkan—seperti yang diusulkan oleh penyokong ikonoklasme—atau disembah seperti tuhan[4] (Yunani: «ἀληθινήν λατρείαν»; Latin: «veram latriam»)—seperti golongan ikonolatris—tetapi harus dicium dan dilayan dengan hormat sebagai simbol Tuhan, malaikat, atau santo.[5] Paus Hadrianus I meluluskan keputusan ini. Walau bagaimanapun, terdapat beberapa kekeliruan dalam menterjemahkan keputusan majlis daripada bahasa Yunani ke bahasa Latin, menyebabkan perselisihan faham dalam kerajaan Frank dan Libri Carolini digubal untuk menolak keputusan itu.[6] Akhirnya, dalam Majlis Konstantinopel pada tahun 843, kebolehan pemujaan ikon ditegaskan semula, menandakan berakhirnya zaman ikonoklasme dalam Empayar Byzantium dan ia diraikan dalam Hari Raya Ortodoks.[7]
Majlis Trento (Majlis Ekumenikal Gereja Katolik XIX) pada tahun 1563 mengesahkan ikonodulisme. Akan tetapi majlis ini, berbeza daripada Majlis Nicea, mengungkapnya cara ikon patut dilayan dengan berbeza: "penghormatan dan pemuliaan" (Latin: honorem et venerationem). Dekri mereka berbunyi: "kita mencium, membuka tutup kepala, dan sujud kepadanya, dan menyembah Kristus; dan kita memuliakan orang-orang kudus, yang dilambangkan dengannya" (Latin: «ita ut per imagines, quas osculamur, et coram quibus caput aperimus, et procumbimus, Christum adoremus, et Sanctos quorum illae similitudinem gerunt, veneremur»).[8][9]
Lihat juga
[sunting | sunting sumber]Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ a b Ostrogorsky 1956.
- ^ a b Mendham 1850.
- ^ a b c Ostrogorsky 1956, m/s. 143.
- ^ Percival, H. R. (1900). The seven Ecumenical Councils of the Undivided Church. Internet Archive. hlm. 550
- ^ Ostrogorsky 1956, m/s. 158.
- ^ Ostrogorsky 1956, m/s. 163–165.
- ^ Ostrogorsky 1956, m/s. 189.
- ^ Sacrosanctum Concilium Tridentinum / hlm. 579
- ^ Majlis Trento. Sesi Kedua Puluh Lima. Mengenai menyeru, memuliakan, dan relik-relik orang-orang kudus dan imej-imej suci./ Kanon dan dekri Majlis Ekumenikal dan Suci Trento, / Ed. dan terj. J. Waterworth (London: Dolman, 1848), 232–289.
Sumber
[sunting | sunting sumber]- Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450–680 A.D. The Church in history. 2. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780881410563.
- Ostrogorsky, George (1956). History of the Byzantine State. Oxford: Basil Blackwell.
- Barnard, Leslie William (1974). The Graeco-Roman and oriental background of the iconoclastic controversy. 5. Brill. ISBN 90-04-03944-9.
- Mendham, John (1850). The Seventh General Council, the Second of Nicaea, Held A.D. 787, in which the Worship of Images was Established: With Copious Notes from the "Caroline Books", Compiled by Order of Charlemagne for Its Confutation. London: W.E. Painter.
