Συγχώρησε, για να συγχωρηθείς.
Η αλήθεια είναι, ότι για να συγχωρήσουμε, εμείς οι άνθρωποι, θέλουμε να μας κάνουν τα χατίρια ή να κάνουν ότι εμείς τους λέμε. Είναι δύσκολο να συγχωρείς. Θέλει μεγαλείο ψυχής για να είσαι απλόχερα συγχωρητικός προς πάντες.
Δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ακούγεται, το να συγχωρείς, ο εγωισμός μας δεν αφήνει περιθώρια αληθούς επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους.
Συγχωρώ, εκτός των άλλων, σημαίνει` ότι αφήνω και λίγο χώρο, λίγο περιθώριο, στη σκέψη μου και στη ζωή μου και για τον άλλον άνθρωπο. Συγχωρώ σημαίνει ότι αίρω το αλάθητο από τον εαυτό μου και αφήνω και άλλους ανθρώπους να έχουν και αυτοί όχι φυσικά αλάθητο, διότι κανείς δεν είναι αλάθητος, αλλά να το πούμε απλά, αφήνω περιθώριο για δίκαιο και στους άλλους. δεν απολυτοποιώ την γνώμη μου και δεν εχω φυσικά -και είναι λογικό αυτό-να εχω πάντα δίκαιο εγώ αλλά μπορεί να έχουν και οι άλλοι δίκιο. Αλλά η φιλαυτία μας, πολλές φορές, δεν μας αφήνει να δούμε το δίκαιο στη γνώμη και στη θέση του άλλου ανθρώπου. Θέλει πολύ σοφία, για να ξέρεις, ότι δεν έχεις την απολυτότητα της δικαιοσύνης και τη γνώμη σου να μην την ασπάζεσαι πάντα πρώτη αλλά να αφήνεις περιθώριο στην συνεργασία της γνώμης, να συνδιοαμορφώνεται η γνώμη σου συζητώντας και συζώντας στη γνωμη και την ζωή του άλλου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά ο άνθρωπος, μπορεί ουσιαστικά να συγχωρήσει, αλλά είμαι σίγουρος ότι όπως ο Χριστός συγχώρεσέ τους σταυρωτές του και αυτούς που τον οδήγησαν στον Σταύρο Του, λέγοντάς τους "Ου γάρ οίδασι τι ποιούσι", δηλαδή, δεν ξέρουν τι κάνουν!!!
Νομίζω, ότι μόνο με τέτοια μετοχή, σε τέτοιο μεγαλείο, μπορείς να συγχωρήσεις. Εκτός των άλλων, η συγχώρεση είναι αληθινή συγγνώμη, αφήνεις τόπο και περιθώριο στον άλλον άνθρωπο να έχει και αυτός την δική του γνώμη και να διαμορφώσει τη γνώμη του από τη δική του εμπειρία.
Πολύ σημαντικό το τελευταίο, να έχεις τη δική σου εμπειρία και στην πνευματική ζωή. Είναι "άγιο"(θα βγούν τα εισαγωγικά όταν μας κρίνει ο Θεός εν ημέρα Κρίσεως) να έχουμε τη δική μας εμπειρία, να αφήνουμε τον Κύριο εκφραστή στην ίδια μας την ύπαρξη και στην ίδια μας τη ζωή.
Η έκφραση της εμπειρίας της Χαρίτος του Θεού, μέσω του Ιερού Ευαγγελίου, γίνεται και για μας τρόπος ύπαρξης, τρόπος ζωής γίνεται και για μας δική μας εμπειρία, το λέει ξεκάθαρα το ιερό Ευαγγέλιο: "ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών", όπως και εμείς συγχωρούμε αυτά που είναι εφικτό και ανέφικτο πολλές φορές να συγχωρεθούν.
"Τρελό" παράδειγμα, σύγχρονο σχετικά, συγχώρεσης ουσιαστικής είναι ο Άγιος Διονύσιος, ο αρχιεπίσκοπος της Αίγινας και προστάτης της νήσου Ζακύνθου, αυτός, στον οποίον καταφεύγει ο φονιάς του αδελφού του, χωρίς να το ξέρει την πρώτη φορά, τον βοηθεί και τον φυγαδεύει και τελικά τον συγχωρεί με όλη του την καρδιά και όταν μαθαίνει, ότι είναι ο φονιάς του αδελφού του.
Ποτέ δεν θα μπορούσε ο ιεράρχης αυτός, ο άγιος μας Διονύσιος, να κάνει κακό σε άνθρωπο, διότι είναι τρυφερή και ολο-τρυφερή καρδιά.
Μακάρι, τέτοια ευαισθησία να δείχναμε και εμείς στη ζωή μας. Μακάρι, τέτοιο πνευματικό πατέρα να βρίσκαμε στη ζωή μας. Μακάρι, όλοι να είχαμε ένα πρότυπο Αρετής από τον Άγιο Διονύσιο και σαν τον Άγιο μας.
Δυστυχώς, εμείς μιμούμαστε, πάντα τα αρνητικά παραδείγματα, βρίσκουμε πάντα τους χειρότερους να μιμηθούμε και δεν αφήνουμε το έλεος του Θεού να επηρεάσει τον ψυχικό και πνευματικό μας κόσμο, κι όμως αν επηρεάζει ο Χριστός δια των Αγίων του τον κόσμο, που μας περιβάλλει, θα ήταν καλλιεπέστερος και ο ομορφότερος πνευματικά ο περιβάλλον και περιοχον κόσμο μας.
Αυτή, την πνευματική ομορφιά, την έχουμε όλοι, ανάγκη και μακάρι, να συνειδητοποιούμε, αυτή την πνευματική μας ανάγκη, δεν είναι σημαντικά τα υλικά αγαθά ή μάλλον αυτά δεν είναι σημαντικότερα των πνευματικών αγαθών.
Δεν γεμίζεις, με όσα δίνεις, αλλά γεμίζεις όταν δίνεις εσύ ο ίδιος, για χάρη των άλλων. Το ότι γεμίζει ο ίδιος σου εαυτός από τον Χριστό, ο Ιησούς γίνεται το κέντρο της ύπαρξής μας και η ευλογητή του παρουσία στην καρδιά μας, σκεπάζει την προσωπικότητα και το "Είναι" μας και Το οδηγεί σε πνευματικά μεγαλεία και στο βάθος και στην ουσία της συγχωρητικότητα μας !
Νομίζω, ότι έχουμε ανάγκη τέτοια στις επίγεια συγχωρήσεως για να μας οδηγήσει στην Ουρανία και αιώνια εξεικόνισει την Βασιλείας του Θεού που ξεκινά να ζει ο άνθρωπος απο εδω στη γη. Αν δεν συγχωρούμε, εδώ στη γη, εμείς τους άλλους ανθρώπους, γιατί να μας συγχωρέσει, ο ουράνιος Πατέρας μας;
Δεν θα ήταν με απλή έννοια αδικία, για τους άλλους ανθρώπους; Αυτοί να μας συγχωρούν και εμείς να μην τους συγχωρούμε; Όχι, μοναδική (ενν. αδικία) αλλά θα ήταν και πληγή στη σχέση μας μεταξύ μας, νομίζω, αυτές οι πληγές όταν μένουν στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, τους δημιουργούν χολή και τοξικότητα, δημιουργούν ένα περιβάλλον το οποίο δεν είναι υγιές για την πνευματική μας ανάπτυξη κι αν εμείς δεν το συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως, δεν ξέρω, τελικά αν κάνουμε κακό στους άλλους ή κακό στην ίδια την ύπαρξή μας;
Θα ευχηθώ και θα φωνάξω ότι για να έχουμε εμφιλόσοφει στάση ζωής, πρέπει να συγχωρούμε. Επειδή για να μας δώσει συγχωρέση ο Κύριος και εδώ στη γη και στην αιώνια συνύπαρξη μας μαζί Του, θα το βάλουμε ως στόχο και κάποια στιγμή θα το καταφέρουμε. Να συγχωρούμε καρδιακά και χωρίς "κρατούμενα" στη σκέψη και τον λόγο μας στην καθημερινή συναναστροφή.
π.Ιερόθεος Λουμουσιώτης
Ιεροκήρυξ
