εκκλησιαστικές κοινότητες ή κοσμικής εκδηλώσεως αίθουσες με φερετζέ θρησκευτικότητος?

εκκλησιαστικές κοινότητες ή κοσμικής εκδηλώσεως αίθουσες με φερετζέ θρησκευτικότητος?

Δεν ξέρω τι να πω...δεν ξέρω πως να αποκριθώ, όταν άνθρωποι(πιστοί ή μη-πιστοί, κατα άλλους άπιστοι, το τελευταιο περι απίστων δεν θα το δεχθώ, ούτε θα το υιοθετήσω) μου λενε ότι κάνατε (σεις οι παπάδες και οι μανάζοντες) την "εκκλησία" α(νώνυμη).ε(ταιρεία).!!! Κάνατε το σώμα του Χριστού αμαρτωλή κατάσταση, επιχείρηση ιερά, αλλά επιχείρηση...αλλά αυτό είναι σύμπτωμα ούτως ει άλλως του πολιτισμού μας, ψάχνουμε πάντα τις αιτίες του κακού και των εκτροπών σε άλλους και όχι σε εμάς!

Δεν θα υπήρχαν εκτροπές, αδελφοί μου, σε κανένα μυστήριο αν γινόταν σε ενοριακή - κοινοτική βάση, αν δεν υπήρχαν προσκλήσεις και συναγωνισμός μωροφιλοδοξίας και ανθρωπίνων πραγμάτων, αν δεν εστόλιζαν γραφεία και άλλοι αλλά οι κουμπάροι των μυστηρίων (νονοί - ανάδοχοι των νεοεισαχθέντων δια του αγίου Βαπτίσματος και στεφανωτές - κουμπάροι στο ιερό μυστήριο του γάμου), στη δε κηδεία δεν θα υπήρχε τόση εκτροπή στο να πετάγονται τόσα χρήματα σε στέφανα και άχρηστα λουλούδια που πολλές φορές καταλήγουν σε επαρχιακές ή μεγάλες πίστες μπουζουκιών, όπως ακούμε ότι γίνεται.

Τώρα ο καθένας νομίζει ότι του ανήκει ο ναός (ενώ είναι του Θεού) και ο ιερεύς ειναι υπάλληλος του ανθρώπου που αιτεί το ιερό μυστήριον (ενω ο Πρεσβύτερος είναι διάκονος των μυστηρίων του Θεού), και όπου υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις ιερέων , οι οποίοι τους απαγορεύουν να κάνουν τον ναό του Θεού, τσαρλατάνικο θέατρο, εκει οι άνθρωποι μας λένε ότι διώχνετε, σεις -οι παπάδες- τον κόσμο απο την εκκλησία, ενω ουσιαστικά οι προσερχόμενοι έρχονται όχι για μυστήριο αλλά για αμαρτίες εντός του ναού.

και εξηγούμαι:

• 
  
  ομιλούν συνήθως ακατάπαυστα, άρα βλάπτουν την προσευχητική ατμόσφαιρα που σίγουρα ο κληρικός θέλει και μερικές φόρές απαιτεί.



• 
  
  εχουν ντυθεί ή γδυθεί με τόσα πολλά ευρώ πάνω τους που δείχνουν εν τοις πράγμασιν την ανθρώπινη αθεϊα τους και ας ισχυρίζονται μετα μανιώδους φωνασκίας ότι είναι πολύ πιστοί και όχι απλά πιστοί!!!



• 
  
  αν (δε) δεχθούν κάποια ιερατική παρατήρηση εξανίστανται και αντιδρούν, είτε εκείνη την ώρα, είτε υστερα νομίζοντας ότι θα συμπεριφέρονται εντος του αγίου οικου του Θεού αναιδώς και όπως εκεινοι θέλουν χωρις να έχει κανεις δικαίωμα να ψέξει την ακαταστασια τους.

πολλά δε και άλλα θα μπορούσα να επισημάνω αλλά νομίζω ότι όσοι εξ ημων το διαβασετε αυτο το άρθρίδιο κάτι τις πολύτιμο θα έχετε να προσθέσετε!

πολλούς θα συνέφερε ακόμη και μερικούς συναδέλφους μου να γίνονται μυστήρια κάθε είδους αδιακρίτως και χωρίς προϋποθέσεις γιατί υπάρχει ο ανθρώπινος παράγων (της φιλοκτημοσύνης το αμεγέθες τεράστιο μέγεθος) για να υπάρχει έσοδο ακόμη ακόμη και εις τον ναό...αλλα δεν νομίζω ότι μας χάρισε ο Χριστός μας τα ιερά μυστήρια για ανθρώπινη - κοινωνική συνεύρεση και συναλληλία αλλά για να ερχόμαστε σε επαφή ανθρώπινη και ζεστή -καρδιακή- με τον Θεό μας και να λαμβάνουμε πλούσια την χάρη Του!

modern father

ο Γάμος ως μυστήριον

Ο Γάμος ως μυστήριο
Του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων"
Τα ιδιαίτερα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν έναν Ορθόδοξο γάμο Μυστήριο, και όχι απλή συμβίωση, ή έστω ευλογημένη ένωση.
Ο Θεός δεν δημιούργησε άτομα, αλλά κοινωνία προσώπων. Μέσα στον Αδάμ υπήρχε ήδη η Εύα (Γέν. α' 27. β' 18-25. Ματθ. ιθ' 3-6). Ο ίδιος ο Θεός, με την ευλογία του πρώτου ζεύγους, ακόμη πριν από την πτώση, συνέστησε το μυστήριo του γάμου (Γέν. α' 28). Μέσα στο γάμο εκφράζεται η μία ανθρώπινη φύση, στην οποία μετέχουν οι σύζυγοι σαν ξεχωριστά πρόσωπα: «και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» (Γέν. β' 24).
Έτσι ο Θεός με την αγαθότητά Του θέσπισε το γάμο, μέσα στον οποίο οι σύζυγοι ξεπερνούν τον εαυτό τους, ακόμη και μετά την πτώση, και διδάσκονται την επιστρoφή στην ενότητα, η οποία συνεχώς ευρύνεται και αγκαλιάζει όλο και περισσότερα πρόσωπα. Ο γάμος που Τελείται «εν Κυρίω» (Α' Κορ. ζ' 39) προσλαμβάνεται σαν δεσμός στο σώμα της Εκκλησίας και έτσι δεν εκφράζει απλώς την ένωση του Χριστoύ με την Εκκλησία, αλλά ο ίδιος ο δεσμός του γάμου «εν Κυρίω» γίνεται Εκκλησία: «εγώ δε λέγω εις Xριστόν και εις την Εκκλησίαν» (Εφεσ. ε' 23).
Η διαφορά μεταξύ του φυσικού δεσμού και του γάμου «εν Κυρίω» είναι ακριβώς αυτή: ότι με το μυστήριo, η Εκκλησία προσλαμβάνει το δεσμό αυτό στο σώμα Της και τον εντάσσει στην υπηρεσία της αιώνιας αγάπης. Οι σύζυγοι ξεπερνούν τον εγωκεντρισμό τους και ξανατοποθετούνται στο δρόμο που οδηγεί στην κοινωνία προσώπων, στην ενότητα της μιας ανθρώπινης φύσης, «εις Xριστόν και εις την Εκκλησίαν». Αντίθετο ο γάμος που δεν συνάπτεται «εν Κυρίω», ο φυσικός δηλαδή δεσμός, τελειώνει στον τάφο.
Ο γάμος ο «εν Κυρίω» ευλογείτο στην πρώτη Εκκλησία από τον επίσκοπο ή τουλάχιστoν από τους πρεσβυτέρους που είχαν την άδεια του επισκόπου. Mάλιστα η τέλεση του γάμου συνδεόταν με τη Θεία Ευχαριστία.
«Μετά γνώμης του επισκόπου την ένωσιν ποιείσθαι, ίνα ο γάμος ή κατά Κύριον, και μη κατ' επιθυμίαν» (Ιγν., επιστ. προς Πολύκ. V).
Σ' ένα τέτοιο γάμο Η σαρκική ένωση ευλογείται και όλα έχουν μέσα στην Εκκλησία πνευματικό περιεχόμενο: «ά δε και κατά σάρκα πράσσετε, ταύτα πνευματικά εστίν, εν Ιησού γαρ Χριστώ πάντα πράσσετε» (Ιγν., Εφεσ. 8,2).
Το γεγονός της τέλεσης του γάμου στα πλαίσια της Θείας Ευχαριστίας βεβαιώνει ο Τερτυλλιανός (Ad uxorem βιβλ. 2,9. Pr. haer. 40). Ο δε Μ. Βασίλειος σημειώνει: «ο δεσμός της φύσεως και ο ζυγός δια της ιερολογίας, ας είναι ένωσις των μακράν απεχόντων» (Βασ., εις εξαήμ. ζ' 5). «Στην Εκκλησία δεν πραγματοποιείται φυσικός συζυγικός δεσμός, αλλά άγιο μυστήριο γάμου» (Αυγουστ., Πίστις και έργα 7,10).
Και στον Πρoτεσταvτισμό ο γάμος θεωρείται ιερός θεσμός και είναι σε χρήση ειδική «τελετή» του γάμου στην Εκκλησία. Όμως η τελετή αυτή, δεν έχει το χαρακτήρα του μυστηρίου.
http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/gamos1.htm

το μυστήριον του γάμου είναι μυστήριο ενώσεως δύο προσώπων το οποία γίνονται ένα με τη χάρη του Θεού, μέσα τους κατοικει ο Χριστός και αυτοί οι δύο μπαίνουν στην διαδικασία να είναι συναθλητές στο κοινό αγώνισμα το οποίο και προσπαθεί να κάνει δύο εικόνες Θεού τους μελλονύμφους αλλα όχι από προσωπική μόνον προσπάθεια αλλα και από συνολική(αφου πρέπει συχνά να δρουν και να υπάρχουν ως κάτι άλλο από δύο ενωμένες ατομικότητες!)θέαση και λύση των προβλημάτων.
Δεν μπορούμε να νομίζουμε ότι όσοι και αν προσέρχονται εις τον Ναόν και μας ζητούν να τελέσουν γάμο έχουν αυτή την πίστη αλλά τι να κάνουμε?
Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας του Χριστού, ή ακολουθούμε τον Χριστό και ξέρουμε ότι είναι μικρόν το ποίμνιον εκείνο που ακολουθεί το θέλημα του ή νομίζουμε ψευδώς εις την πραγματικότητα ότι όλοι όσοι δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι έχουν πίστη εκκλησιαστική και παιδεία χριστοκεντρική.
Δυστυχώς όλοι όσοι σήμερα λένε λόγια παχυά και δεν ζουν τίποτα από όσα λένε δεν νομίζω ότι έχουν καμμία σχέση με τον Χριστό, διότι το αν έχουμε σχέση με τον Χριστό μας απαντά σ’ αυτό το βίωμα μας αν είναι ζωσα πνοή που πνέεται ως δρόσος Αερμών η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών.
Ας ελπίσουμε ότι με την διδασκαλία του αληθούς μυστηρίου του γάμου που είναι ένωση εν Χριστω δύο προσώπων και όχι παρουσία χιλιαδων καλεσμένων σε ένα λαμπερό υπερθέαμα με πολλή χρηματικη σπατάλη και άχρηστα τούλια, ρύζια και κουφέτα, δύο νέους με φανερή την διάθεση επιδείξεως και προκλήσεως αλλα και τελικώς μια χρεωμένη μερίδα σε τράπεζες για τραπέζια και δεξιώσεις…αν δεν μας αφησουν τα τελευταία ως παγερά αδιάφορους δεν θα δούμε την ουσία του εν εκκλησία μυστηρίου…και μάλλον πρέπει να επανέλθουμε στην αρχαία πρακτική της παρουσίας των μελλονύμφων ενώπιον του επισκόπου – πρεσβυτέρου και την ευλογία υπ’ αυτού και την ισχύ αυτής της ευλογίας ως μοναδικής ενώσεως των δύο μέχρι πριν άσχετων ανδρός και γυναικός, που έγιναν συζυγία Χριστού.

modern father