Αυτοκριτικά κεφάλαια ιερατικού (κληρικού) ήθους.
Κεφάλαιο 3ον :
Στη στήλη αυτή που εγκαινιάσαμε, με θέμα την προσωπική μας αυτό-κριτική και όχι κανενος είδους επί-θεση γυαλιών ηλίου στα μάτια μας που θέλουν να δούν τον ήλιο! Δηλαδή ποτέ δεν θα αποκρύψουμε στοιχεία της ιερατικής μας ιδιότητος που μας εκθέτουν αλλά και μας πληγώνουν!
Μας λένε στους κληρικούς του αιώνος τούτου του απατεώνος ότι είμαστε α υ σ τ η ρ ο ι κ ρ η τ έ ς των ηθικών παρεκτροπων και απαντούμε ότι το ευαγγέλιο του Θεού δεν κρίνει και δεν καταδικάζει τίποτε άλλο τόσο πολύ και τόσο κατηγορηματικά όσο την υποκρισία, δηλαδή την διάθεση μας να κρίνουμε κάποιους ή και όλους τους αδελφούς μας, χωρίς ποτέ να κρίνουμε και να καταδικάσουμε τον εαυτό μας!
Κλεινόμαστε στα όρια της εγω-πάθειας μας και η ταυτότητα μας αντίς να ευρίσκεται στην ετερότητα του άλλου προσώπου προσπαθούμε να εγκεντρισθούμε στον εαυτό μας, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τον άλλον άνθρωπο ουσιαστικά και όχι εξωτερικά, ενδοσκοπικά και όχι υποκριτικά…
Αυτό τελικώς είναι άθλημα και σε αυτό το άθλημα – την εν Χριστώ ασκητική μας πορεία, που δεν είναι θεωρητικές ακροβασίες αλλά μυστικές προσευχές για τον άλλον που έχω την αίσθηση ότι «έπεσε», εμπεριέχει και την διάθεση μας να αγαπήσουμε, να μετέχουμε των δυσκολιών του άλλου, να σταθούμε στο πλευρό του και να μην αισθανθούμε ούτε στιγμή ότι εμείς οι «τέλειοι» και «αγιασμένοι» τον κρίνουμε!
Δεν πρέπει και δεν θέλουμε να αισθανθούμε αντίθετοι, αντίπαλοι και αντιμέτωποι, αλλά αδελφοί και οικείοι στην πίστη και στην ασκητική πρακτική, να είμαστε συνοδίτες και συν-οδοιπόροι, για να έχουμε την απαίτηση και την εμπειρία του να συμ-βαδίζει δίπλα μας ο Χριστός και η βασιλεία Του Θεού, να γίνεται εσωτερικό – προσωπικό μας γεγονός!
Μην κρίνουμε και μην κατακρίνουμε κανέναν, αυτό πρέπει να γίνει αξίωμα ζωής και τρόπος προσωπικής κοινωνίας με τον Θεό μας!
Μόνον όταν ο αδελφός θα γίνει δικό μου κομμάτι αυτό – πραγμάτωσης και αληθινής τελείωσης μπορούμε να πούμε ότι γίναμε «τέλειοι», αλλά τότε θα έχουμε περάσει στην (αντί-)περαν όχθη που ο Χριστός θα κρίνει δικαίως, δηλαδή θα κρίνει με αγάπη και όχι με νόμο, με τον δικό του τρόπο που είναι σωτήριος παρέμβαση στα ανθρώπινα, για να τα κοινωνήσει μεθ’ Εαυτού και να τα κάνει θεϊκά δηλαδή μέλη της αληθούς θεο-(ανθρωπο)-κοινωνίας Θεού και ανθρώπου για δεύτερη φορά στην Ιστορία!
modern father
