Μ Α Ν Ι Κ Ο Σ Ε Ρ Ω Σ
«Ο Νικόλαος Καβάσιλας εισέρχεται εις την βαθυτέραν σχέσιν αγαπωμένου και αγαπώντος και περιγράφων αυτήν την σχέσιν εξαίρει εξ αυτής τον εσωτερικόν σύνδεσμον αυτών των δύο προσώπων, που δεν είναι άλλος από τον μανικόν έρωτα. Μας δίδει λοιπόν πολλά στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτήν την αγάπην. Πρώτον, κύριον και γενικόν στοιχείον είναι ότι κατά τον μανικόν έρωτα ανθρώπου και Θεού, τα πάντα γίνονται και κατατείνουν προς την αγάπην του Θεού. Ο άνθρωπος, που αγαπά τον Θεόν, χαίρεται με τα θεία αγαθά` χαίρεται όμως όχι διότι τα απολαμβάνει ο ίδιος ως αγαθά, αλλά διότι μέσα εις αυτά είναι ο Θεός` η χαρά του δηλαδή δεν περνά από τον εαυτό του αλλά από τον Θεόν. Χαίρεται όχι δια τα όσα έχει ο ποθούμενος. Αύτη η δύναμις της αγάπης κάμνει τον αγαπώντα να θεωρή ιδικόν του κάτι που έχει ο αγαπώμενος. Ο αγαπών δηλαδή έχει μετατοπίσει το είναι του εις τον αγαπώμενον` έτσι δεν του φαίνεται περίεργον το ότι δίδει ακόμη και την ζωογόνον ψυχήν του εις τον αγαπώμενον, εφόσον δι’ αυτήν ζη και υπάρχει.» [1]
Με τον όρο «μανικός έρως» περιγράφει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας – Χαμαετός, την θελκτική αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, την αγαπώσα έλξη του Χριστού προς το πλάσμα του!
Μανικός είναι ο έρωτας όλο πάθος απαθές και υπερφυσικό του Ακτίστου προς το κτιστό…έτσι είναι η σάρκωση του Θεού Λόγου ως έξοδος του Δευτέρου προσώπου της αγίας Τριάδος, μια έκφραση ερωτικής διαθέσεως, διαθέσεως προς ένωση των διεστώτων Θεού και ανθρώπου, η οποία μη σχέση – σχάση υπάρχει και προκαλείται από τον άνθρωπο αλλά διορθώνεται από τον άγιο Θεό και η σάρκωση όχι μόνο μας φέρνει εκεί που ήμασταν αλλά μας δείχνει τον δρόμο, μας ωθεί στην πορεία της θεώσεως της ανθρωπίνης φύσεως!
Αυτήν την δυναμική του μανικού έρωτος ζούσαν όλοι οι άγιοι και οι αγίες της Εκκλησίας μας, αυτή η διάθεση και ο πόθος «του αναλύσαι και συν Χριστώ είναι», αυτή η έντονη αγάπηση που εκφράζεται μόνο με το δόσιμο της ζωής μας στον Άλλον, που εδώ ο άλλος ο ερώμενος και εραστής είναι ο Φιλάνθρωπος, Θεάνθρωπος και υιός ανθρώπου Ιησούς Χριστός!
Αυτός ο μανικός έρως υπάρχει σε όσους χριστιανούς ποθούν την ζωή του Χριστού, κάθε αγωνιζόμενος χριστιανός είναι μανιωδώς και παράφορα ερωτευμένος με την θεϊκή παρουσία του Χριστού στην καρδιά του!
Η καρδιά μας είναι ο θρόνος του ερωτος και της θείας ζωής μας, ο Χριστός είναι εστολισμένος και ενθρονισμένος στην αγωνιωδώς ασκούμενη καρδιά μας!
Μόνον όσοι ασκούνται εν εαυτώ … και όχι όσοι ασκούν τους άλλους, τους ταλαιπωρούν δηλαδή με τα συμπλέγματα τους και δεν έχουν απλότητα ερωτευμένου νέου και νεανίζοντος προσώπου!
Ο Χριστός ζητά μανιώδη απλότητα και απλοποιόν ήθος…τίποτε να μην μας εγγίζει στην ύλη και τίποτε να μην μας απομακρύνει από τον σκοπό και την αιτία του έρωτος μας με τον Χριστό!
Ερωτευθείτε την αιτία της υπάρξεως μας…Καλό καλοκαίρι!
Υ.Γ.: το δε καλοκαίρι είναι περίοδος ερώτων εφημέρων αλλά όχι της εντάσεως και της πνευματικής πορείας της ερωτικής διαθέσεως δια Χριστόν και εν Χριστώ!!!
Προσέξτε αδέλφια τους εαυτούς σας από τις εφήμερες απολαύσεις που τελικά αφήνουν λίγη γλύκα στο στόμα μας και πολύ πίκρα στην καρδιά και δάκρυα στα μάτια μας…
Μodern Father
[1] Χαραλάμπους Σωτηροπούλου, Εκκλησιαστική Μυσταγωγία, Αθήναι 2001, σσ. 142 – 143.
