Слободан Качар
Слободан Качар (Перуќица, 15 септември 1957) е поранешен боксер. Го освоил златниот медал во полутешка категорија до 81 килограм за Југославија на Олимписките игри во 1980 година во Москва и истата година е прогласен за најдобар спортист во Југославија.[1][2][3][4]
Тој е единствениот од нашите боксери кој освоил златен олимписки медал и титулата светски професионален шампион во четирите најважни светски верзии: VBC, VBA, IBF и VBO.[5] Тој бил непоразен 8 години и 4 месеци, за кое време имал 99 последователни победи во аматерски и 21 во професионална конкуренција, што го прави единствен во историјата на светскиот бокс. Тој е и повеќекратен шампион на Југославија, Балканот и средоземен првак.[6] Тој е помлад брат на боксерката Тадија Качар, која освоила сребрен медал на Олимписките игри во 1976 година.[7]
Бил претседател на Боксерската асоцијација на Србија и член на Извршниот комитет на Европската боксерска федерација.[8]
Биографија
[уреди | уреди извор]Семејството му потекнува од село кај Требиње. Поради судирот со Турците и крвната одмазда, тие биле принудени да се преселат прво во Босанско Грахово, а потоа во Перучица кај Јајце, како и да го сменат презимето од Милиќевиќ во Качар. Презимето го избрале затоа што биле мајстори за правење кади. Како и неговите двајца постари браќа (Сретен и Тадија), тој е роден во Перуќица, од татко Гојко и мајка Стана. Од четиригодишна возраст, браќата практично живееле без своите родители, кои заминале да работат во Швајцарија, потоа во Австрија и Германија, така што за тоа време пораснале кај баба и дедо. На крајот на 1971 година, тие се преселиле на фармата во близина на Ветерник, во близина на Нови Сад, додека бабите и дедовците останале да живеат во Босна.[8]
Заедно со Тадија почнал да тренира бокс на 14 години. Отпрвин, за разлика од неговиот постар брат, кој бил посилен, тој немал поддршка од родителите.[8] Играл за спортскиот клуб „Војводина“ во Нови Сад,[1] од 1972 година.[9] Постариот брат Сретен решил да стане адвокат, додека Тадија и Слободан дипломирале на Факултетот за спорт и физичка култура во Нови Сад.[8]
Во текот на 1970-тите четири пати ја освојувал титулата шампион на Југославија.
Летни олимписки игри 1980 година
[уреди | уреди извор]Како увертира за квалификациите за Олимпијадата во Москва во 1980 година, се очекувало да се организира натпревар меѓу двајцата браќа Качар: Тадија и Слободан, но Тадија, кој на претходната Олимпијада во Монтреал во 1976 година освоил сребрен медал, се повлекол од подготовките во Жабљак од можност за пласман, бидејќи не сакал да се бори против својот помал брат. Така Слободан се изборил за Олимписките игри по доминантната победа над Драган Вујковиќ. На Олимписките игри за противник го имал Танзаниецот Мајкл Носор, а потоа и двократниот европски првак во полутешка категорија Советецот Давид Квачадзе. Тој во полуфиналето го победил Херберт Бауч од Источна Германија, кога во втората рунда бил поразен со нокаут. И на 2 август, во финалето, тој се борел против Полјакот Павел Скжец, кој двапати бил соборен во текот на натпреварот. Со одлука на судиите, тој станал олимписки победник на поени (4: 1). По враќањето во Ветерник, од аеродромот бил однесен во Нови Сад, каде што го пречекале 15.000 луѓе.[10]
Професионална кариера
[уреди | уреди извор]Професионалната боксерска кариера ја продолжил во Италија и САД.[9] Тој станал светски професионален шампион на ИБФ на 21 декември 1985 година во Пезаро, Италија, со американскиот тренер Анџело Данди, со италијанско потекло.[8] Тој ден, во 15. рунда, на поени го победил Американецот Еди Мустафа Мухамед.[5]
По завршувањето на спортската кариера работел како професор и тренер. Тој се вратил во Нови Сад во 2003 година, кога бил ангажиран во БК „Војводина“, клубот во кој ја започнал кариерата.[9]
Во март 2004 година е избран за претседател на Боксерската федерација на Србија и Црна Гора.[9] Тој бил сменет од функцијата претседател на Боксерскиот сојуз на Србија во 2009 година, за што се жалел до Врховниот суд на Србија, кој го поништил решението, но не бил вратен на функцијата.
Семејство
[уреди | уреди извор]Тој земал американско државјанство во доцните 1980 -ти. Поседува куќа и мотел во Мајами Бич, а во Ветерник, на фармата, произведува картони за секакви пакувања. Со сопругата Славенка, родум од Сплит, ги има ќерките Милена и Марина.[8]
Слободан и Тадија Качар се чичковци на фудбалерот Гојко Качар.[11]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ 1,0 1,1 „51 год назад (1957) родился Слободан Качар, боксер, олимпийский чемпион“. olimpizm.ru (руски). Олимпийская энциклопедия. 5 септември 2008. Архивирано од изворникот на 18 октомври 2013. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ „Бокс на олимпиаде Москва 1980“. olimp-history.ru. История Олимпийских игр. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ Ненад Петровић (2007). Слободан Гавриловић (уред.). Сви наши олимпијци: од Краљевине 1912. до Србије 2008 (PDF). Београд: Демократска странка / Истраживачко-издавачки центар. стр. 12, 13. ISBN 978-86-7856-060-6. Архивирано од изворникот (пдф) на 19 октомври 2013. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ Бранимир Васић (21 јули 2012). „Олимпијски времеплов - Москва 1980“. dobrevesti.rs. Кућа добрих вести. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ 5,0 5,1 „Никола Стевановић жели ИБФ круну у Арени“. zurnal.rs. Спортски журнал. 11 мај 2011. Архивирано од изворникот на 2016-03-04. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ Мирослав Нешић (3 ноември 2009). „Спортски споменар - Слободан Качар“. radiobeograd.rs. Радио Београд 1. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ Мирослав Нешић (18 април 2010). „Емисија спортски споменар - Слободан Качар“. radiobeograd.rs. Радио Београд 1. Архивирано од изворникот (мп3) на 18 октомври 2013. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Славко Трошељ. „У бокс ме "увео" Клеј“. politika.rs. Политика. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Александар Ћирић (17 февруари 2005). „Председнички пламен“. Време. Београд: НП "Време" д.о.о. 737. ISSN 0353-8028. Архивирано од изворникот на 2016-07-01. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ „Качар: Отац ми је бранио да се бавим боксом“. zurnal.rs. Спортски журнал. 13 февруари 2010. Архивирано од изворникот на 2016-03-04. Посетено на 17 октомври 2013.
- ↑ Славко Басара (2 јули 2013). „Суботић и Качар желе у репрезентацију РС“. fsrs.org. Фудбалски савез Републике Српске. Архивирано од изворникот на 19 октомври 2013. Посетено на 17 октомври 2013.
Литература
[уреди | уреди извор]- Ненад Петровић (2007). Слободан Гавриловић (уред.). Сви наши олимпијци: од Краљевине 1912. до Србије 2008 (PDF). Београд: Демократска странка / Истраживачко-издавачки центар. стр. 12, 13. ISBN 978-86-7856-060-6. Архивирано од изворникот (пдф) на 19 октомври 2013. Посетено на 17 октомври 2013.CS1-одржување: ref=harv (link)