Симфонија бр. 36 (Моцарт)
 |
|
| Проблеми со пуштањето? Помош. | |
Симфонијата бр.36 во Ц-дур, К. 425, исто така познат како Линцова симфонија, е напишана од Волфганг Амадеус Моцарт за време на попатно застанување во австрискиот град Линц на враќање со неговата сопруга од Салцбург дома во Виена кон крајот на 1783 година.[1] Целата симфонија била напишана за четири дена за да се прилагоди на најавата на локалниот гроф, по веста дека Моцарт пристигнал во Линц. Премиерата во Линц се одржала на 4 ноември 1783 година. Композицијата била премиерно прикажана и во Виена на 1 април 1784 година[1] Партитурата на автограмот на „Симфонијата на Линц“ не била зачувана, но сет делови предадени од Моцарт на дворот Фирстенберг во Донаушинген во 1786 година преживеале.[2]
Структура
[уреди | уреди извор]Симфонијата е осмислена за 2 обои, 2 фаготи, 2 рогови, 2 труби, тимпани и жици.
![\relative c' {
\tempo "Adagio"
\time 3/4
c8\f[ r16. c32] e8[ r16. e32] a8[ r16. a32] |
b,8[ r16. d''32] d4^\markup { \italic ten. } r8 r16. b,,32 |
bes8[ r16. <e' c'>32] q4^\markup { \italic ten. } r |
}](http://upload.wikimedia.org/score/b/2/b2b0n4cpyz71nxmpigarbi7d529warm/b2b0n4cp.png)
Постојат 4 движења:
- Адаџо, 3
4</br> 3
4 – Алегро спиритозо, 4
4</br> 4
4 - Анданте во Ф-дур, 6
8</br> 6
8 - Менует, 3
4</br> 3
4 - Финале ( престо ), 2
4</br> 2
4
Секое движење освен минуетот е во форма на соната.
Бавното движење има сицилијански карактер и метар, што било ретко во претходните симфонии на Моцарт (се користеле само во едно од бавните движења на „Париз“ ), но често се појавувале во подоцнежните дела како бр. 38 и бр. 40.[3]
Следната симфонија на Моцарт е Симфонијата бр.38. Делото е познато како „Симфонија бр. 37“ е главно од Мајкл Хајдн.[4]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ 1,0 1,1 Mozart, Wolfgang Amadeus (2005). Die Sinfonien IV. Преведено од Robinson, J. Branford. Kassel: Bärenreiter-Verlag. стр. XVII. ISMN M-006-20466-3
- ↑ Eisen, Cliff (1988). „New Light on Mozart's 'Linz' Symphony, K.425“. Journal of the Royal Musical Association. 113 (1): 81–96. doi:10.1093/jrma/113.1.81. JSTOR 766270.
- ↑ Brown, A. Peter, The Symphonic Repertoire (Volume 2). Indiana University Press (ISBN 025333487X), pp. 401–406 (2002).
- ↑ Perger, Lothar (1907). Thematisches Verzeichnis der Instrumentalwerke von Michael Haydn. Vienna: Artaria.
Поврзано
[уреди | уреди извор]- Стајнберг, Мајкл. „Симфонија: Водич за слушатели“. стр. 153. Прес на Универзитетот Оксфорд, 1995 година.